another accident

 

In an interview done decades after their 1967 divorce, in the midst of talking about their collaborations in the 1960’s that helped define the New Wave movement, the interviewer suddenly asked them, “can one be happy again after having such an intense relationship?”
In a rough translation, Anna Karina responds “Yes, one can be happy, but in a different way.”
Godard essentially responds “No, I believe one can be much happier.”

Anna Karina begins to tear up and excuses herself from the interview.


via French Cinema




 

Στα ενδότερα της επιθυμίας: Fuck safe distance

Μπορεί εκείνο το ταξίδι στη Λατινική Αμερική να πήρε αναβολή, πάει καιρός τώρα, και μπορεί να με απασχολεί σοβαρά το γεγονός ότι η αναβολή ίσως να γίνει και ακύρωση, έτσι, χωρίς να το πάρω χαμπάρι, μα είναι που υπάρχει κάτι να απαλύνει τον πόνο μου.

 Βλέπετε, ο κύριος στόχος του ταξιδιού μου ήταν ένα θερμό σφιχταγκάλιασμα με μια πραγματικότητα που γνωρίζω μόνο μέσα από φωτογραφικά άλμπουμ του πρακτορείου Magnum. Επιθυμούσα να την αντικρύσω, τη φτώχεια και την εξαθλίωση, διασχίζοντας χώρες και ατελείωτες υπαίθρους, για επισκέψεις στις φαβέλες θα το σκεφτόμουν κομματάκι παραπάνω φυσικά. Ήθελα να πάρω μια γεύση του πως είναι να ζεις όντας μια αναλώσιμη μονάδα, όντας ένα ανδροειδές [εδώ]. 

 Όταν άνοιξα τα μάτια μου για τα καλά, συνειδητοποίησα, με μια κάποια έκπληξη, πως δεν ήταν ανάγκη να φτάσω στην άλλη άκρη του πολύπαθου πλανήτη μας για να κατορθώσω το στόχο μου. Όταν έφτασε η ώρα να θελήσω πραγματικά αυτό που είχε καρφωθεί στο μυαλό μου, απλά πήρα το λεωφορείο που σε αφήνει στην Ομόνοια και ξεκίνησα να περπατώ τριγύρω.

 Κατανόησα τότε, αν και το είχα ψυλλιαστεί, πως το να επισκεφθείς το Μαρόκο, και την Ταγγέρη για την ακρίβεια, αναζητώντας ίχνη της ιδιοφυΐας του William Burroughs στο πάτωμα του ξενοδοχείου που τον φιλοξένησε για χρόνια, ίχνη χυμένα όπως και τα μυαλά ενός δολοφονηθέντα με μια μεγάλου διαμετρήματος σφαίρα που σφηνώθηκε κατευθείαν στο δόξα πατρί, δεν κάνεις τίποτα άλλο από το να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου και τους γύρω σου∙ κοροϊδεύεις και την τσέπη σου, σταθερά και αμετάκλητα ορθολογική εκ κατασκευής, η οποία μάλλον θα προτιμούσε την Τυνησία για μπάνια ή την Αίγυπτο για τις πυραμίδες της. 

 Ο William Burroughs, ξέχωρα από το γεγονός ότι κρύβεται μέσα σου, γνωστό αυτό και ταυτόχρονα καθόλου κλισέ για όσους δε βλέπουν τηλεόραση, βρίσκεται και δίπλα σου, στην πόλη σου, εκεί που δεν έχεις μάθει ποτέ σου να κοιτάς, όχι γιατί έτσι σου είπαν κάποιοι, μα γιατί έτσι υποδεικνύει το συμφέρον σου. Αυτό υποδεικνύει η λογική σου. 

 Αν κάποιοι επιλέγουν την «παράνοια» [εδώ, ξανά] είναι είτε γιατί δεν αναγνωρίζουν μια πραγματικότητα, είτε γιατί γνωρίζουν πολύ καλά πως “Nothing is true. Everything is permitted.”

+

“Έτσι λοιπόν, έρχεται σήμερα και για τους αριστερούς διανοούμενους η στιγμή της αλήθειας: Θέλατε πραγματική αλλαγή, ωραία λοιπόν, τώρα θα την έχετε! Πίσω στο 1937, στο έργο του «Ο δρόμος προς την αποβάθρα του Γουίγκαν», ο Τζορτζ Όργουελ περιέγραφε θαυμάσια αυτή τη στάση όταν έγραφε ότι «κάθε επαναστατική γνώμη οφείλει μέρος της δύναμης της στην ανομολόγητη πεποίθηση ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει». Οι ριζοσπάστες επικαλούνται την ανάγκη επαναστατικής αλλαγής εν είδει δεισιδαιμονικής τελετουργίας που θα πετύχει το αντίθετο της, εμποδίζοντας να εκδηλωθεί η πραγματική αλλαγή. Κι αν είναι να εκδηλωθεί πραγματική επανάσταση, αυτό πρέπει να συμβεί σε ασφαλή απόσταση: Στην Κούβα, τη Νικαράγουα, τη Βενεζουέλα… έτσι ώστε, ενώ η καρδιά μου θα ζεσταίνεται όσο σκέφτομαι τα μακρινά γεγονότα, εγώ θα μπορώ να συνεχίζω την ακαδημαϊκή μου καριέρα.” [1]

[1] Σλαβόι Ζίζεκ, Ζώντας στην εποχή των τεράτων, διάλεξη στο ΕΜΠ, 19/12/2010. http://aformi.wordpress.com/2010/12/20/%CE%B6%CF%8E%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CF%80%CE%BF%CF%87%CE%AE-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AC%CF%84%CF%89%CE%BD/

Κι αν... ίσως.

Yannis Behrakis

Κι αν δε θέλω να καταβροχθίσω ωμό τον Θεόδωρο Πάγκαλο, ίσως να φταίει που είναι τόσο πελώριος και μόνο το αλατάκι που θα χρειαστώ θα σημαίνει να αποχωριστώ ένα διόλου ευκαταφρόνητο χρηματικό ποσό από τη τσέπη μου.

 Κι αν το αίτημα για αγάπη μοιάζει να παίρνει αναβολή τώρα που αρχινίσανε οι πρώτες μπούφλες του όχλου (υπερβολή∙ αυτό το αίτημα δε θα μας εγκαταλείψει ποτέ), ίσως και να σημαίνει πως ήρθε η ώρα να μαζέψω τα μπογαλάκια μου και να ξεκινήσω για κάπου αλλού ("στους δρόμους" ή σε ξένους τόπους).

 Είναι που η διάλυση, η αποδόμηση, η καταστροφή μοιάζει να με τρομάζει τώρα (όχι και τόσο παλαιότερα, τότε τη βγάζαμε με ταινίες και κοκτέιλ).

 Κι αν το μυαλό μου έχει κολλήσει, κι αν δεν σκέφτομαι πια καθαρά και ξάστερα όπως τον καιρό που ήμουν ερωτευμένος (οποία ειρωνία!), και ούτε το Lost μπορεί να με ξεκουράσει από τον πόνο της νοητικής μου θολούρας (οποία ξεκούραση! Τι τα θες), τότε δε μου μένουν και πολλά.

 Είναι που ο θυμός που μας τυλίγει σφίγγει τα ζωνάρια∙ κάνει τα Χριστούγεννα να θυμίζουν τη μέρα των Ευχαριστιών στην Αμερική την οποία δεν έχει τύχει ποτέ μου να γιορτάσω καθότι Έλληνας πολίτης.

 Κι αν δε βρίσκουμε ικανοποιητικές απαντήσεις για την έξοδο, παραμονή, παύση, αναδιάρθρωση (κι αν ακόμα μου φαίνεται παράλογο να προσθέσω το “από την Ευρωπαϊκή Ένωση” μετά το έξοδο και το “χρέους” μετά το αναδιάρθρωση), ίσως και να είναι που φοβόμαστε, αρνούμαστε να δεχθούμε τις συνέπειες των όποιων ικανοποιητικών απαντήσεων.

 Κι αν έχουμε να δούμε ακόμα (ακόμη κι αν κάνουμε πως δεν ακούμε). Κι αν έχουμε να πράξουμε.

Do you know my poetry?

“… a conversation that Blake, approaching death, had with his old friend, Henry Crabb Robinson, in December of 1825: “On my asking in what light he viewed the great question concerning the Divinity of Jesus Christ,” Robinson reported, Blake “said; ‘He is the only God.’ But then he added — ‘And so am I and so are you.’ ” The language of nomos (in this case, of religious order) is adopted, but only to impress upon the listener its partiality, relativity, and distortion. The “law” is stated in order to transgress it explicitly. “I am the only God and so are you,” spoken by a London engraver, would not make quite the same impression as “He is the only God. And so am I and so are you.” Rather than megalomaniacal or fantastic, Blake’s way of making his point is antinomian.”

Kripal, Jeffrey John, Reality against Society: William Blake, Antinomianism, and the American Counterculture, Common Knowledge - Volume 13, Issue 1, Winter 2007, p. 100.

Rage [δεν είμαι αριθμός]

 Μικρός που ήμουν, δεν σκέφτηκα ποτέ ότι κάποια στιγμή θα θελήσω να γίνω αριθμός. Ούτε θέλησα να γίνω άνθρωπος, αποφάσισα απλά να ζήσω.

 Κυκλοφορεί ένας θυμός∙ ας μην κρυβόμαστε πια. “Οσες κι αν κτίζουν φυλακές κι αν ο κλοιός στενεύει, ο νους μας είναι αληταριό, που όλο θα δραπετεύει,” που λέει κι ο Θανάσης, έλα μου όμως που φοβόμαστε να γίνουμε αληταριό την ίδια στιγμή που οι φυλακές επιθυμούν να ιδιωτικοποιηθούν (with a little help of our rulers).

Ξεφεύγω κι όλο λέω πως κοιτάζω μπροστά
και μένω στεγνός και είμαι αριθμός
οι μέρες μου περνάνε σα θλιμμένη σκιά
φαντάζω σωστός, δεν είμαι σωστός.

Κρατήθηκα από πάντα καρφωμένος καλά
και τώρα αργώ, τώρα ακροβατώ
το νιώθω και το ξέρω πως πατάω χαλαρά
στων άλλων το φως, σε ξένων το φως.

Ξεφεύγω κι όλο λέω πως κοιτάζω μπροστά
και μένω στεγνός και είμαι αριθμός
οι μέρες μου περνάνε σα θλιμμένη σκιά
φαντάζω σωστός, δεν είμαι σωστός

Συνήθεια νομίζω πως κρατάω κακιά
να παίρνω διαρκώς καινούρια στολίδια
να κόβομαι στα δύο, να ζητάω ματιά
στα σκουπίδια.

             

                         

                                                               *

 Μαζί τα φάγαμε, ο καλός Χριστούλης μας φορτώνει ενοχές, ο Πάγκαλος το ίδιο, η αριστερά μας φορτώνει το νευρικό της κλονισμό μιας και αδυνατεί να κατέβει στο πεδίο της μάχης ελλείψει στρατού αλλά και γενικού πλάνου, εγώ ο πολίτης όμως δε θα το βάλω κάτω, θα συνταχθώ με εκείνους, όπου τους πετύχω, που δεν τους αρέσουν τα ψέμματα. Με τα βιβλία για ασπίδα, όπως μας έδειξαν οι Λονδρέζοι φοιτητές.

Jesus died for somebody’s sins                                                                                                                                 but not mine

                                                                *

 Με εκείνους που δεν τους αρέσει το «σωστό» θα πιαστούμε χέρι χέρι. Δε θα πούμε σε κανέναν ότι το δικό μας δίκιο είναι μεγαλύτερο από όλων των άλλων μαζί∙ θα έχουμε το Δίκαιο μαζί μας άλλωστε. Και φυσικά, την ιστορία με το μέρος μας.

Μα είναι δώρο άδωρο να αλλάξεις χαρακτήρα                                                                  τζάμπα κρατάς λογαριασμό, τζάμπα σωστός με το στανιό

                    

                                                                *

 Γνωρίζουμε καλά, κάποιοι από εμάς, πως η αλήθεια θα ‘ναι το μόνο πράγμα το οποίο θα μας διαφεύγει κατά τη διάρκεια της ευλογημένης διαδικασίας, της στιγμής του εξεγερσιακού πυρετού.

Lacan's succinct critical formula concerning the glorious events of May '68 was "truth goes on strike [la veritelad la grive] ": "With the weight of truth on us at each instant of our existence, what good fortune to have only a collective relationship with it." It was as if, in a strange version of the reversal that characterizes the point de capiton, the series of truths each one has to struggle with, the individualized symptoms, were exchanged for one big collective Truth: I follow the Truth, and I do not have to deal with other truths. This collective Truth, of course, is no truth at all: in it, truth is on strike, the proper dimension of truth is suspended.[1]
 

 Απεργία διαρκείας λοιπόν.

---

[1] Zizek, Slavoj. Living in the End Times. Verso, 2010., p. 354.  

Searching for painkiller

Love: for the generous, for the righteous, for the imperfect.

“…even if I were to possess all knowledge, without love I would be nothing, is not simple that with love, I am ‘something’—in love, I am also nothing but, as it were, a Nothing humbly aware of itself, a Nothing paradoxically made rich through the very awareness of its lack.  Only a lacking, vulnerable being is capable of love: the ultimate mystery of love is therefore that incompleteness is in a way higher than completion…. Only an imperfect, lacking being loves: we love because we do not know all.” [1]

"There is no final enough - of wisdom, experience - any fucking thing. No Holy Grail, No Final Satori, no final solution. Just conflict. Only thing that can resolve conflict is love... What I feel for my cats... Most natural painkiller what there is..." [2]

Πρέζα: for the weak, for the freak, for the imperfect.

A hug from God.

Work [΄to create΄]: for the courageous, for the willing, for the imperfect.

[1] Slavoj Zizek, The Fragile Absolute: Or, Why is the Christian Legacy Worth Fighting For? (London: Verso, 2000), p. 146-47. http://crestondavis.wordpress.com/2010/12/01/zizek-on-love-and-lack/

[2] Burroughs, William, http://www.culturecourt.com/Br.Paul/lit/LastWords.html

II. Thanatos

Allan Hise - Jewish cemetery

 “Ζούμε στην Εποχή του Πτώματος, της Κωματώδους Κατάστασης και της Χίμαιρας. Αυτό που είναι σημαντικό τώρα, δεν είναι τόσο πολύ αυτό που συνιστά τη ζωή, αλλά μάλλον τι εννοούμε με τον θάνατο. Τα νεκρά σώματα δεν αποσυντίθενται (αν πλαστικοποιηθούν), τα νεκρά σώματα μπορεί να επανέλθουν (αν διατηρηθούν σε κρυογονικές συνθήκες). Και τα σώματα σε κωματώδη κατάσταση μπορούν να διατηρηθούν στη ζωή με υποστηρικτικά συστήματα. Τα σώματα γίνονται όλο και περισσότερο υβριδικά συστήματα ανθρώπου - μηχανής. Οι μεταβατικοί χώροι πολλαπλασιάζονται εκεί όπου νέα σύνορα και όρια συνεχώς επανασχηματίζονται, επανακατασκευάζονται και επαναξιολογούνται. Τα σώματα είναι ασαφή. Η Fractal και Phantom Σάρκα, πολλαπλασιάζεται. Δεν ξέρουμε αν είμαστε εδώ ή εκεί, αν είμαστε ζωντανοί ή νεκροί και ίσως αυτό δεν θα αποτελεί πια σημαντική διαφοροποίηση!”

Stelarc, συνέντευξη στην Άννα Χατζηγιαννάκη

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_05/09/2010_413513

 “You know, Plato says philosophy’s a meditation on and a preparation for death. By death what he means is not an event, but a death in life because there’s no rebirth, there’s no change, there’s no transformation without death, and therefore the question becomes: How do you learn how to die? Of course Montaigne talks about that in his famous essay “To Philosophize Is to Learn How to Die.” You can’t talk about truth without talking about learning how to die because it’s precisely by learning how to die, examining yourself and transforming your old self into a better self, that you actually live more intensely and critically and abundantly. So that the connection between learning how to die and changing, being transformed, turning your world upside down, inverting your world the way in which that famous play by Ludwig Tieck** highlights so that you actually are in a different kind of zone, you have a new self.” […]

 “The conversation with the dead is one of the great pleasures of life. My God, somebody who is sitting there reading Chekhov, Beckett, reading Toni Morrison – you are not in any way dead, in many ways you are intensely alive. I mean, when my dear brother Simon reads Wallace Stevens in his wonderful book Things Merely Are, he’s very much alive. It’s impossible to be dead and dull reading Wallace Stevens’s intricate and subtle plays of mind. So it’s true that you might be socially isolated because you’re in the library, at home and so on, but you’re intensely alive. In fact you’re much more alive than these folk walking the streets of New York in crowds, with no intellectual interrogation and questioning going at all. But if you read John Ruskin, or you read Mark Twain, or, my God, Herman Melville, you almost have to throw the book against the wall because you’re almost so intensely alive that you need a break! It’s time to take a break, get a little dullness in your life, take Moby-Dick and throw it against the wall the way Goethe threw von Kleist’s work against the wall. It was just too much.”

Cornel West

http://www.stopsmilingonline.com/story_detail.php?id=1277

http://www.stopsmilingonline.com/story_detail.php?id=1280&page=2

Εδώ Μεταξουργείο: η (μοδέρνα) τέχνη του εξευγενισμού

Alex Majoli / A patient of Leros Psychiatric Hospital and a care worker lie in the sun on a Leros beach, 1994.

Το ιστορικό κέντρο. Απειλή. Γκέτο. Κόλαση. Έγκλημα. Μετανάστης. Κόλαση. Παρανομία. Πρέζα, πόρνες και λεφτά. Τσαντάκηδες. Παραεμπόριο. Το ιστορικό κέντρο.

Όταν ακούω το ιστορικό κέντρο απειλείται, ή κατακρεουργήθηκε, κάτι με πιάνει. Αν προσέξει κανείς, οι εννιά στους δέκα όταν αναφέρονται δημόσια για το πρόβλημα που έχει ανακύψει με τη ζωή στις γύρω από την Ομόνοια περιοχές, ξεκινάνε ή τελειώνουν τον προβληματισμό τους με την έκφραση, “κάτι να γίνει με το ιστορικό κέντρο ρε παιδιά”.

Η ευκολία της πρότασης είαι αποκαλυπτική: το “κάτι να γίνει” δεν μπορεί να σηματοδοτεί τίποτε άλλο από το να καθαρίσει, να ξεβρωμίσει, να καλλωπιστεί ο τόπος. Πρακτικά, αυτό δεν μπορεί να σημαίνει κάτι άλλο από το να απομακρυνθούν, συλληφθούν, εξαφανιστούν από προσώπου γης όλοι αυτοί οι οποίοι δημιουργούν-αποτελούν το πρόβλημα.

Στο Μεταξουργείο το πρόβλημα είναι οι τοξικομανείς που συσσωρεύτηκαν μετά από μια αναγκαστική κάθοδο των μυρίων. ΄Οταν πλάκωσε η αστυνομία στης Ομόνοιας τα μέρη, κάτι μήνες τώρα, αυτοί κατηφόρισαν. Άλλοι εκτοπισμένοι, Αφγανοί κυρίως, σουλατσάρουν σπάζοντας τα αυτοκίνητα κατοίκων και επισκεπτών των οίκων ανοχής στα πέριξ του Μεταξουργείου. Μια επίσκεψη το βράδυ περιλαμβάνει το περπάτημα πάνω σε θρύψαλλα σπασμένων τζαμιών αυτοκινήτων∙ θρύψαλλα παντού. Οι πόρνες δεν φαίνεται να πειράζουν κάποιον∙ μα δεν μπορεί, θα ‘ρθει και η σειρά τους. Αργά ή γρήγορα.

Οι κάτοικοι της περιοχής, Έλληνες και ξένοι, αποτελούν και αυτοί ένα κάποιο πρόβλημα. Αφού δεν θα είναι σε θέση να συμμετέχουν στο κοινωνικό γίγνεσθαι του νέου εξευγενισμένου Μεταξουργείου, τι τους χρειαζόμαστε κι αυτούς; Άσε που δεν γνωρίζουν και τίποτα από τέχνη! Θα τους εκδιώξουμε κι αυτούς, νόμιμα, ειρηνικά και ωραία. Νόμο της ζωής θα το ονομάσουμε, θα επικαλεστούμε τους άφθαρτους φυσικούς νόμους.

Εγώ τουλάχιστον δυσκολεύομαι να φανταστώ να λειτουργούν τα μπορδέλα όταν το Μεταξουργείο θα γίνει το μέρος το οποίο όλοι ονειρεύομαστε. Όλοι ναι, φυσικά. Πρώτα πρώτα εκείνος ο επιχειρηματίας ο οποίος έχει επενδύσει στην αναβάθμιση της περιοχής. Έχοντας αγοράσει-μισθώσει μια σειρά (πολλά) από κτίρια κτλ, επιθυμεί σφόδρα, καιρό τώρα, να μεταπωλήσει και να δει τα λεφτά του να πιάνουν τόπο. Η γκαλερί της Ρεβέκκας Καμχή έχει εγκατασταθεί καιρό τώρα στην περιοχή και καταλαβαίνω πως η εν λόγω κυρία τα ‘χει βάψει μαύρα. Το όνειρο, ίσως και όνειρο ζωής, να δει τη συγκεκριμένη περιοχή να γίνεται αυτό το τουρλουμπούκι που όλο και αναφέρουν χρησιμοποιώντας λέξεις όπως, νέοι καλλιτέχνες, λοφτ, εστιατόρια, γκαλερί, μπαράκια, αναπόσπαστα στοιχεία μιας γκουρμέ ζωής, έχει πάρει αναβολή. Ουδέν μεμπτόν (ή περίπου).

Αναρωτιέμαι βέβαια, τι απ’ όλα αυτά μπορεί να με αφορά.  

Εγώ όταν σκέπτομαι το Μεταξουργείο και τα προβλήματα του, αλλού πάει ο νους μου (οι προαναφερθείσες λέξεις δεν παρεισφρύουν στην κουβέντα με τον εαυτό μου, όχι). Π.χ. πώς θα γίνει αυτές οι κοπέλες που εργάζονται σκληρά, και κάποιες απ’ αυτές (μάλλον πολλές) είναι θύματα εξαναγκαστικής πορνείας, να αποκτήσουν μια κάποια νομοθεσία πάνω από το κεφάλι τους ώστε να τις προστατεύσει. Πώς θα γίνει να υπάρξει μια πιο ικανοποιητική νομοθεσία ώστε να αλλάξουν, όσο το δυνατόν, οι όροι ζωής αυτών των γυναικών, οι οποίες είναι αναμφίβολα έρμαια ενδιαφερόντων τρίτων. Συμβαίνουν αυτά, το γνωρίζω, άλλωστε και στην Ολλανδία που επιλήφθηκαν του θέματος υπό μια διαφορετική οπτική γωνία, οι νταβατζήδες και τα κυκλώματα κάνουν και εκεί την εμφάνιση τους. [1]

Πάει και αλλού ο νους μου. Πώς θα γίνει οι ασθενείς τοξικομανείς να βρουν την υγειά τους. Ξέρετε τώρα, κέντρα περίθαλψης-αποτοξίνωσης και όλα αυτά τα περίεργα. Ίσως τότε να σταματήσει να τους αντικρύζει ο κόσμος σαν θηρία. Είναι θηρία, έχουν και σύνδρομα στέρησης άλλωστε, αλλά ας σκεφτούμε πόσο θηρίο θα γινόταν η κυρία Καμχή αν την πληροφορούσε κάποιος πως το σύνολο της σύγχρονης τέχνης είναι "κουλτούρα για το λαό," πως είναι πασαλείμματα για αυτούς που πασαλείβουν τα μούτρα τους με άφτερ σέιβ κάθε πρωί. Ή, πόσο θηρίο θα γινόταν άραγες αυτός ο επενδυτής αν τον πληροφορούσαν πως μια γειτονιά, ένας τόπος, δεν είναι τσιφλίκι ενός επενδυτή και ο εξευγενισμός (gentrification) μιας περιοχής, είναι απεχθής για όλους εκείνους που δεν αποκομίζουν χρηματικό όφελος ή δεν τους συγκινεί η ιδέα των νέων καλλιτεχνών να την αράζουν σε κάποιο λοφτ (όχι! αυτό το τελευταίο δεν πρόκειται περί αξιώματος της ομαλοποίησης της κοινωνικής ζωής ενός τόπου). Είναι συγκλονιστικό να σκεφτεί κανείς ότι μια ολόκληρη γειτονιά θα αλλάξει άπαξ και διά παντός και με έναν συγκεκριμένο τρόπο (αν και αυτός μάλλον αδιαφορεί για τον τρόπο), επειδή το επιθυμεί ένας ιδιώτης με την συμπαράσταση κάποιων «οραματιστών» με πράσινες ευαισθησίες και «κινηματικές μεθόδους» που βρίσκονται σε ακριβώς παράλληλη τροχιά με τις «αντι-εξουσιαστικές μεθόδους» του ΓΑΠ. [2] (Δυστυχώς, πολλοί συναινούν. Αυτοί είναι εκείνοι που σκορπίζουν τον εαυτό τους ώστε να μη χάσουν κανένα επεισόδιο από το διαρκώς ανατροφοδοτούμενο θέαμα του να παίζεις με τα κουβαδάκια σου [3]).

                                                                     ***

Ο σκηνοθέτης Μενέλαος Καραμαγγιώλης στήνει την κάμερα του στην Ιάσωνος και καταγράφει την «ανθρωπογεωγραφία» των επισκεπτών των οίκων ανοχής. Ενδιαφέρεται λέει για τη “διαχείριση της γκαύλας” του κοσμάκη. Κατόπιν εισέρχεται στο ρεστοράντ δίδυμο αδελφάκι μιας γκαλερί που βρίσκεται ακριβώς πάνω στην Ιάσωνος για να εξασκηθεί στην ωμοφαγία. [4] Είναι αλήθεια πως οι καλλιτέχνες συνήθως προηγούνται των εξελίξεων, γενικώς και ειδικώς. 

Όταν διοργανώθηκε το πρώτο ReMap (μάντεψε ποιος έβαλε τη χερούκλα του στη διοργάνωση, εκείνος ο επενδυτής ντε!), κάποιοι ξεσπιτώθηκαν για τα καλά ώστε να βρεθούν διαθέσιμοι χώροι για τα παιχνίδια θησαυρού των καλλιτεχνών-επισκεπτών. [5] Δικό μου είναι το σπίτι, ότι θέλω το κάνω. Συμβαίνουν αυτά, είναι σκληρός ο κόσμος που ζούμε. Ούτε να τα βάλεις με τσι καλλιτέχνες είναι εύκολο∙ λεπτά ζητήματα αυτά, δεν μπορείς να περιμένεις ότι είναι ακτιβιστές ώστε να δράσουν αναλόγως, ούτε ότι είναι θεωρητικοί ώστε να σκεφτούν αναλόγως. Άλλη η δουλειά τους, άλλη η λειτουργία τους. Άλλοτε χρήσιμη μόνο γι’ αυτούς τους ίδιους και διάφορους παρατρεχάμενους, κάποιες φορές χρήσιμη και για εμάς. 

Η προ τριετίας επέλαση τους ήταν το προμήνυμα της τωρινής επέλασης. Οι καλλιτέχνες είπαμε, προηγούνται∙ τι έπεται ποικίλλει ανάλογα αν έχουμε να κάνουμε με τον Μαρινέτι και το πάθος του για μέταλλο και ατσάλι ή τους καταστασιακούς και το πάθος τους για ελευθερία και ελευθεριότητα. Στην περίπτωση μας, οι καλλιτέχνες-άποικοι του Μεταξουργείου, φέρνουν τα φώτα, πολλά φώτα. 

Όταν στήνεται η κάμερα του Καραμαγγιώλη τα φώτα ζαλίζουν το αντικείμενο της «ανθρωπογεωγραφίας» του (που βρίσκεται σε παράλληλη τροχιά με τη «ψυχογεωγραφία» του ReMap [6]). Ο σκηνοθέτης βιντεοσκοπεί το παρελθόν (μάλλον όμως πως αποκρύπτει τη μυρωδιά των ούρων), αυτό που ήτανε η Ιάσωνος (φυσικά όχι από πάντοτε) και σηματοδοτεί τη νέα εποχή. Στήνει ένα ανταρτοπόλεμο∙ το προπύργιο-καταφύγιο του ειδικεύεται στην ωμοφαγία, οπωσδήποτε χρήσιμο skill να αποκτήσει κανείς στους περίεργους καιρούς που ζούμε. 

Ένα παράδοξο είναι η φαινομενική άγνοια του σκηνοθέτη όσον αφορά το ποιόν των θηραμάτων του. Μάλλον επιλέγει να ξεχάσει πόσο μαζικό είναι το πλήθος που τριγυρίζει στα τσακισμένα κτίρια που στεγάζεται ο αγοραίος έρωτας (πολλές πολλές χιλιάδες). Ίσως και να μην κυκλοφορεί πολύ στο Μεταξουργείο ή να μην επισκέπτεται τις λαϊκές αγορές. Τα φώτα της κάμερας του δεν αρκούν από μόνα τους να φοβίσουν τα πλήθος που έρχεται από το παρελθόν∙ όταν φωτίσει η γειτονιά για τα καλά από τα γυαλιστερά χαμόγελα του νέου κύματος αποίκων το οποίο θα κάνει ουρές έξω από τα ωμοφαγικά καλλιτεχνικά επιτεύγματα που θα στεγαστούν στους αναπαλαιωμένους χώρους στη γειτονιά, το πλήθος θα τρέξει να κρυφτεί έως ότου αποχωρήσει με την ουρά στα σκέλια για άλλες, νοτιότερες πολιτείες. 

Έτσι γινόταν πάντα, σύμφωνοι. Δηλαδή, κύκλους κάνει το πράγμα. Από τα κρατικά οχυρά γκέτο-πορνεία με αστυνομική εποπτεία μέχρι και τη δεκαετία τα μέσα της δεκαετίας του ’50, περάσαμε στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Και από τα νέα - ανοιχτά αυτήν τη φορά - γκέτο σε υποβαθμισμένες περιοχές της πόλης από το ’80 και έπειτα, μέχρι την τωρινή επαναδιαπραγμάτευση του θέματος. [7] Η Αγορά έχει κάνει την σαρωτική εμφάνιση της∙ νέα κλειστά γκέτο ετοιμάζονται (supermarket του sex, πολυδαίδαλα πορνοmall ή κάπως έτσι τελοσπάντων), αυτήν τη φορά υπό την εποπτεία επιχειρηματιών. Οι ετεροτοπίες των οίκων ανοχής θα συντροφεύουν επ’ αόριστον την κοινωνική ζωή. [8] 

Ο χρήστης ναρκωτικών, υπάρχει και δεν υπάρχει, όπως και οι μη νόμιμοι μετανάστες άλλωστε, αποτελούν και αυτοί μια ετεροτοπία. Κατανοώ την αγανάκτηση της Δήμητρας Γαλάνη, κάτοικος Κεραμεικού από το 1998. [9] Μίλησε για μια κάποτε υποβαθμισμένη πολυπολιτισμική περιοχή που μετατράπηκε σε κόλαση. 

 Αλήθεια, τι να απέγιναν εκείνοι οι κάτι χιλιάδες μουσουλμάνοι της Θράκης που την έβγαζαν στο Κεραμεικό-Γκάζι. Σκορποχώρι φαντάζομαι. Εμένανε λοιπόν η έγνοια μου, είναι πως δε θα τους συναντήσω ποτέ στο δρόμο∙ δε θα μάθω πως είναι η κοψιά των προσώπων τους Τι; Να πάω στην Ανατολική Θράκη να τους δω να μου φύγει το άχτι; Τότες, αν είναι έτσι, γιατί δεν πάνε οι άλλοι στο Σόχο να δουν πως είναι και μας ζαλίζουν τόσα χρόνια για το πανεθνικό στόχο δημιουργίας ενός “Σόχο της Αθήνας;”

Έχω επισκεφθεί το Σόχο. Μου άρεσε.

But... the world is a rather complex place. Αν παραδοθείς στην υστερία που έρχεται από κάθε πλευρά (“κάτι να γίνει με το ιστορικό κέντρο ρε παιδιά”), τα πράγματα περιπλέκονται (με την αυστηρή προϋπόθεση ότι επιθυμείς, τη βρίσκεις ρε παιδί μου, να βάζεις και λίγη αλήθεια μέσα στις αναζητήσεις σου). Όσο θα συναινείς στην αγανάκτηση της Δήμητρας Γαλάνη, τόσο η αλήθεια θα απειλείται. 

Επανέρχομαι εκ νέου με κατανόηση για το θέμα της Γαλάνη. Στα Εξάρχεια δεν άντεξαν, πάνε πολλά χρόνια βασάνων, και τους πετάξαν κλωτσηδόν, βαποράκια και χρήστες, από την πλατεία. Εκεί βέβαια μίλησε η γειτονιά, ποιοτικές διαφορές πάντα θα υπάρχουν (δεν είναι όλα ίσα και όμοια). Είμαι καλοπροαίρετος∙ δε θα αμφιβάλλω για τις προθέσεις της Γαλάνη. Θα αντισταθώ όμως στην υστερία, δε θα βουτήξω τα χέρια μου στο ψέμα.

Με ενδιαφέρει να μάθω γιατί λειτουργούσε ο ΟΚΑΝΑ στη Σοφοκλέους. Γιατί οι εκδιδόμενες είναι πολίτες με λιγότερα δικαιώματα. Αναρωτιέμαι τι θα απογίνει ο λούμπεν πληθυσμός αφότου κατέβει πανηγυρικά (στα εγκαίνια θα φωνάξουμε όλα τα free press∙ τα ποτά τα βάζει το Dewars) το κύμα των Αγρίων. Για το υπόλοιπο του πληθυσμού της γειτονιάς, ξέρω, υπάρχει και η τηλεόραση (μέχρι να ανέβουν πολύ τα νοίκια). "Αφήνεται" άραγες μια γειτονιά να ρημάξει; Από ποιους; Για ποιους λόγους; [10]

Τέτοια όμορφα ερωτηματάκια θα ήθελα να θέσω. Έως ότου να απαντηθούν (ποτέ) ώστε να δούμε το θέμα “κάτι να γίνει με το ιστορικό κέντρο ρε παιδιά” από τη σωστή οπτική γωνία, καλό θα ήταν να αποφεύγει κανείς την υστερία και τον πανικό μιλώντας για την εγκληματικότητα. Είναι πάνω στον πανικό που χάνει κανείς τον έλεγχο∙ όταν αυτό το "κανείς" γίνει και πολυπληθές, η μυρωδιά της καμμένης σάρκας αρχίζει να μυρίζει πολύ έντονα. 

[1] http://www.rnw.nl/english/article/devils-bargain

[2] http://futura-blog.blogspot.com/2010/10/blog-post_12.html

[3]http://www.newrafael.com/wp-content/uploads/2010/05/2010_kunsthalleathena-700x442.jpg

[4] http://www.lifo.gr/mag/columns/3314

[5]http://nomadikiarxitektoniki.net/%CF%84%CE%BF-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%BA%CE%AD%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CE%B8%CE%AE%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CE%B5%CE%BE%CE%B5/

[6] Στο ίδιο.

[7]http://www.kmprotypigeitonia.org/files/file/Diplomatikes/Oi%20oikoi%20anahis%20san%20eteropies%20ston%20astiko%20isto_SOFIA%20HATZINA_2005-2006.pdf

[8] Στο ίδιο.

[9] http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=32&artId=362720&dt=24/10/2010

[10] http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=218778

Δες:

‘ReMapKM 2. O εξευγενισμός της περιοχής, οι αρχιτέκτονες, οι καλλιτέχνες και η πόλη σε συνθήκες εκτάκτου ανάγκης.’ http://tinyurl.com/2fnzg9z

Ανάπλαση Κέντρου, konteiner 011 (Nοέμβριος 2010, Βλέμμα_Πόλη, σ. 28). http://www.konteinermag.blogspot.com/