The Godfathers: Part III. Iggy Pop

Όσο για τον Iggy, η δική του έκφραση ατομικής ελευθερίας θυμίζει εκείνη ενός μικρού παιδιού, ενός εφήβου· αιωνίως νεανίας, ο Iggy διάλεξε για τον εαυτό του να λάμπει από εφηβική φρεσκάδα για πάντα, έγινε το punk rock σύμβολο που καταφέρνει να τραγουδά τραγούδια των Stooges περίπου τριάντα πέντε χρόνια μετά χωρίς όχι μόνο να κινδυνεύσει να γίνει περίγελος αλλά, αντίθετα, να λάμπει σαν μύθος της ροκ που εκείνες τις στιγμές, τις στιγμές που ο Iggy είναι πάνω στη σκηνή γυμνόστηθος, μοιάζει όντως να είναι απέθαντη· λίγοι είναι εκείνοι που δεν θα ‘θελαν να ζήσουν διατηρώντας το προνόμιο του να είναι κανείς νέος για πάντα, η ορμή, η οργή, το πάθος, η ζωντάνια, το «θέλω» των οποίων είναι τόσο ισχυρά ώστε να επιζούν στο συνειδητό ενός ανθρώπου για όλη του τη ζωή· πώς αλλιώς θα μπορούσαν να διατηρούνται στην μνήμη οι σωτήριες, όσο και εξιδανικευμένες, αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας αν δεν είχαν σφυρηλατηθεί από τα ίδια υλικά την στιγμή της γέννησης τους, αυτά τα οποία ο Iggy οικειοποιήθηκε σε τέτοιο βαθμό ώστε να γίνουν κομμάτι του σώματος του το οποίο αν και λιπόσαρκο δεν τον πρόδωσε ποτέ πάνω στην σκηνή, όπως και εκείνος δεν πρόδωσε ποτέ τους φαν του. Θα μου πεις, προδίδουν ποτέ οι μουσικοί, οι καλλιτέχνες, το κοινό τους; Όχι, δεν υφίσταται τέτοιου είδους, αν υφίσταται καθόλου, προδοσία· υπάρχουν όμως καλλιτέχνες που κοροϊδεύουν το κοινό τους, και τον εαυτό τους μαζί.

The Godfathers: Part II. Lou Reed

Ο Lou Reed αντιπροσωπεύει μια πιο αρχετυπική συνθήκη ατομικής ελευθερίας. Όταν ο Lou was waiting for the man διακήρυσε την επιθυμία του να καταναλώσει τις απαγορευμένες βλαβερές ουσίες τις οποίες οι Αρχές δεν επιτρέπουν να πωλούνται στα φαρμακεία, τόνιζε δηλαδή, σε όλους τους τόνους και ρυθμούς, πως ένας άνθρωπος, ένας ελεύθερος άνθρωπος, θέλει πάντοτε να είναι εκείνος αυτός ο οποίος θα ορίζει το ριζικό της μοίρας του (και η μοίρα θα κάνει τη δουλειά της βέβαια)· να αμφισβητείς την αυθεντία των Αρχών ή των Θεών είναι άλλωστε πρωταρχική συνθήκη της ανθρώπινης ύπαρξης όπως το γνωρίζουμε διά μέσου του Προμηθέα· ο ίδιος λοιπόν άνθρωπος ο οποίος έκλεισε κάποτε τις Άλπεις μέσα στα ρουθούνια του, υπακούοντας ακριβώς στην ίδια ανάγκη, την ανάγκη να αποφασίζεις εσύ για τη ζωή σου, θέλησε χρόνια αργότερα να απελευθερώσει το σώμα του από ότι θεωρούσε πια ως βλαβερό, η ίδια αγάπη για την ατομική ελευθερία που οδηγεί κάποιον να πειραματιστεί με την ηρωίνη, να παίξει κορώνα γράμματα το κεφάλι του δηλαδή, δύναται να τον οδηγήσει αργότερα στην απόφαση να κόψει, όχι μόνο την πρέζα, το τσιγάρο ή την τηλεόραση αλλά ακόμα και τον καφέ! Το σώμα άλλωστε όταν αποδιώξεις από πάνω του την πρέζα, κάποιου είδους μινιμαλισμό θα αποτολμήσει, είτε αυτός λέγεται τσάι ακόμα και όταν βρίσκεσαι στο τσακίρ κέφι με την παρέα είτε βάπτισμα του πυρός στην ορθοδοξία της θρησκευτικής πίστης.