1999

H Ελλάδα εισήλθε στον 21^ο αιώνα με το κόμπλεξ του επαρχιωτισμού να αποκτά χαρακτηριστικά ντελίριου· κάπως έτσι η Σώτη Τριανταφύλλου (η πιο cool συγγραφέας της εποχής) δήλωνε το 1999 πως το αγαπημένο της συγκρότημα ήταν οι Canned Heat, συμπλήρωνε μάλιστα πως δεν την ενδιέφερε καθόλου η Ελληνική μουσική. 

Με κρίση αμέσως καλύτερα.

The high fidelity crisis

Ήταν πριν από περίπου δύο χρόνια όταν μια σκέψη γέννησε πανικό μέσα στο μυαλό μου. Όχι, όχι, καμία σχέση με quarter-life crisis· ήταν μια κρίση απείρως σοβαρότερη. 

Ορίστε λοιπόν ο βραχυκυκλωτής: 

Ποια μπάντα θα επέλεγες ως εκείνη που σημάδεψε περισσότερο κάθε δεκαετία της ζωής σου;

Για τα 10s, ευκολάκι: The Ramones

Για τα 20s, a walk in the park: The Beatles

Για τααα ... 3 ..      0  .............s          ...                ;; ; 

Και εγένετο high fidelity crisis.

Το γεγονός πως η απάντηση δεν ήρθε αυτόματα στα χείλη μου ήταν ένα πρώτο σοκ. Η κρίση μετατράπηκε σε υπαρξιακή, της κατηγορίας high fidelity crisis, αφότου πλέον είχε περάσει μισή ώρα χωρίς να καταφέρω να δώσω πειστική απάντηση στον εαυτό μου.«Ήταν ποτέ δυνατόν να με βρει τέτοια συμφορά;» Δεκαετία χωρίς ένα γκρουπ να ανατέμνει την ύπαρξη σου ισούται προφανώς με μια δεκαετία πεταμένη στο You Tube. 

Πίεσα τον εαυτό μου να δεχτώ έστω και υποκατάστατα. Είχα ιδρώσει. Δεν ένοιωθα.

Δεν αναφέρομαι σε κρίση πανικού· κρίση Παντειακού ήταν.

Καθώς θα ήταν απίθανο να δεχτώ μια λύση του τύπου Ryuichi Sakamoto, Nick Cave & Warren Ellis, Alva Noto, μουσικές των οποίων ακούω στο ριπίτ εδώ και χρόνια αλλά το impact των οποίων δεν ξέφυγε ποτέ από τα όρια της μουσικής απόλαυσης, και καθώς είναι αλήθεια πως η μουσική που ακούω τα τελευταία χρόνια κωδικοποιείται στην έκφραση «σύγχρονη μουσική χωρίς στίχους», θεώρησα πιθανό να συμβιβαστώ με μια λύση του τύπου 30s = minimal.

Ήταν ένας έντιμος συμβιβασμός ο οποίος ωστόσο δεν κατάφερε να δώσει οριστική λύση στο πρόβλημα. Αναγκάστηκα να πορευτώ σε mode “extend & pretend”.

Είναι προφανές πως η διατύπωση και μόνο του ερωτήματος (ερώτημα το οποίο θα μπορούσε να είχε θαφτεί κάτω από λογαριασμούς του ΕΝΦΙΑ ή να λιγοψυχούσε υπό το βάρος της εκλογής του Τραμπ), αν και ήταν ένα σημαντικό πρώτο βήμα, δεν επαρκούσε να δώσει λύση στη high fidelity crisis.

Για να λυθεί το ζήτημα οριστικά και αμετάκλητα θα έπρεπε να βρεθεί μέσω της μουσικής ένας τρόπος για την έφοδο προς τον ουρανό, όπως συνέβη κάποτε με τους Ramones και τους Beatles. 

Οι Ramones κωδικοποίησαν και απελευθέρωσαν τις δυνάμεις της εφηβικής-μετεφηβικής εξέγερσης. 

Όσο για τους Beatles, μέχρι και στον τίτλο του thesis του μεταπτυχιακού μου τους έβαλα. Όταν νόμισα μάλιστα πως είχα ραντεβού με τον ίδιο τον Θεό, μέρος ενός ψυχεδελικού ταξιδιού που έλαβε χώρα σ' ένα πάρκο του Amsterdam, το My Sweet Lord του George Harrison έπαιζε στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Την ίδια χρονιά όλα αυτά.

Αρκούσε εν τέλει η ακρόαση του A Moon Shaped Pool, ένα χρόνο έπειτα από την διατύπωση του αμείλικτου ερωτήματος, ώστε να θέσει τις βάσεις για την οριστική λύση του γόρδιου δεσμού της high fidelity crisis. 

Πράγματι, ήταν μέσω των Radiohead που κατάφερα να πετύχω μια καίρια νίκη έναντι του Εγώ. Τα 30s τους ανήκαν.

Radiohead vs Lana Del Rey

Λάβαμε το παρακάτω e-mail, από άγνωστο παραλήπτη,  με την παράκληση να δημοσιευτεί αυτούσιο.  

Στη μουσική, εν αρχή ήτο ο κλέψας του κλέψαντος. 

Όλα ξεκίνησαν όταν εκείνος ο καθόλου κρετίνος άνθρωπος αποφάσισε συνειδητά να αναπαράγει το κελάηδισμα ενός πουλιού· άλλοι φυσικά ισχυρίζονται πως η πρώτη μελωδία ξεπήδησε μέσα από την επιθυμία ενός αλλοπαρμένου να σκαρφαλώσει στον ουρανό ώστε να συναντήσει το Θεό. Συγγνώμη, το γονίδιο της ευτυχίας θέλαμε να γράψουμε.

Ο κλέψας του κλέψαντος στη μουσική, γι’ αυτό και το ροκ συγκρότημα της Λάρισας, του Γκέτεμποργκ και του Σινσινάτι στα ξεκινήματα τους θα ξεπατικώσουν ένα τραγούδι κάποιας μεγάλης ροκ Αμερικάνικης μπάντας. Όταν οι Radiohead έκλεψαν από τους The Hollies ήταν ακόμη ένα συγκρότημα ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλα Βρετανικά συγκροτήματα, μια ακόμη παρέα Βρετανών προς αναζήτηση της επιτυχίας στα charts. Τη στιγμή που το ‘Creep’ έγινε hit κατέφθασαν οι Hollies ζητώντας υλικό μερίδιο από την υλική επιτυχία του τραγουδιού, μουσική δημιουργία  που τόσο θύμιζε τη δική τους, κοντά είκοσι χρόνια πριν. Όπως και έγινε, 50%-50% από τα δικαιώματα του‘Creep’ και ο καθένας πήρε το δρόμο του.

Με δυο λόγια, είναι ακριβώς τη στιγμή που ένα τραγούδι εισέρχεται στο πεδίο της οικονομίας και εισβάλλει στη δημόσια σφαίρα που η όποια συζήτηση περί copyright αποκτά νόημα. Όταν το ‘Creep’ άρχισε να γεννάει εκατομμύρια εμφανίστηκαν στο προσκήνιο οι Hollies όπως, αντίστροφα, οι Gang of Four δεν τηλεφώνησαν ποτέ στις Τρύπες για το ξεπατίκωμα του ‘’Damaged Goods’’ μιας και η Ελληνική αγορά ήταν παντελώς ασήμαντη για εκείνους.

Όλα αυτά ουδεμία σχέση έχουν με τη Lana Del Rey. Η Lana δεν τραγουδάει τραγούδια που μοιάζουν με του Frank Sinatra στο γάμο κάποιας φίλης της στο Άϊνταχο αναζητώντας παράλληλα δισκογραφική στέγη· είναι μία διεθνής ποπ σταρ, υπάλληλος μιας κολοσσιαίας παγκόσμιας βιομηχανίας (entertainment industry)· τη στιγμή που το team που μανατζάρει την Lana Del Rey αποφασίζει να κατακλέψει ένα πασίγνωστο τραγούδι ώστε να παράξουν ένα ακόμη, δυνητικά πασίγνωστο, pop hit βρίσκονται εντός της καρδιάς του κτήνους της Αγοράς (κτήνος που θρέφεται με δολλάρια).

Η υποτιθέμενη μήνυση των Radiohead εναντίον της Lana del Rey ήταν μάλλον fake news, σύμφωνα τουλάχιστον με όλες τις ενδείξεις, έπειτα από την επίσημη διάψευση από πλευράς της εταιρίας των Radiohead και την επακόλουθη σιωπή από πλευράς εκείνων που διαχείριζονται το brand name Lana del Rey.

Κληθήκαμε να πιστέψουμε - εν μέσω της φρενίτιδας της διασποράς των fakes news - πως θα ήταν μια μήνυση άδικη και ανέντιμη μιας και οι ίδιοι οι Βρετανοί είχαν λερωμένη τη φωλιά τους (πράγμα αναληθές όπως αναφέραμε πιο πάνω). 

Η αντιπαράθεση μάλιστα εικονοποιήθηκε με πανουργία στο πρόσωπο ενός δυσκοίλιου και δύσθυμου μεσήλικα με λιπαρά μαλλιά όπως ο Thom Yorke και μιας Πριγκίπισσας της pop με προίκα από τους Θεούς ένα πρόσωπο καθρέπτη της νεανικής αθωότητας, πρόσωπο ικανό να διεγείρει τα συναισθήματα ακόμα και του πιο σκληρού καριόλη (μιλάμε εκ πείρας). 

Fake news με διττό στόχο:

 

α) τo promotion του τραγουδιού της Lana del Rey

 

β) το τσαλάκωμα των Radiohead οι οποίοι δεν φτάνει που το 2007 κυκλοφόρησαν ένα δίσκο απευθείας στο internet με ελεύθερη συνεισφορά, στεναχώρησαν πρόσφατα κιόλας και τον John Waters. (Διαβάστε το και με αντίστροφη σειρά αν το επιθυμείτε.)

ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΑΣΤΕ

ΤΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ

ΤΩΝ

FAKE NEWS

ΖΟΥΜΕ 

ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

ΟΛΟΚΛΗΡΗ

ΚΑΘΕ ΜΕΣΑ

ΣΤΑ SOCIAL MEDIA

ΝΑΤΗ Η ΕΠΟΧΗ 

ΤΩΝ 

ΔΑΚΟΚΟΚΤΟΝΩΝ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗ LANA DEL REY!

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΞΥΡΙΣΜΕΝΑ ΜΟΥΤΡΑ ΤΟΥ THOM YORKE

ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΘΗΚΕ Ο THOM ΣΤΟ 'THERE THERE'