Ένα tribute στον Αρανίτση (έναν από τους ανθρώπους που μας έκαναν ανθρώπους), κατά βάση στα δύο κείμενα του για τη Lifo το καλοκαίρι που μας πέρασε, ένα delirium 3.414 λέξεων στο οποίο αναπαράγονται οι ιδέες του, βάζουμε κι εμείς το κατιτί μας για ότι μας τρώει και επείγει.
3
Οι παρεμβάσεις του Αρανίτση προσομοιάζουν με CPR πάνω στο λαβωμένο σώμα της Ελληνικής διανόησης. Ακριβώς επειδή έχει την πολυτέλεια να αμφισβητεί, δυνατότητα που έχει από καιρό παραμεληθεί προς όφελος των δελτίων Τύπου, πληροφορηθήκαμε πως από τις αμαρτίες του Χάρη Βλαβιανού η λογοκλοπή ήταν εν τέλει απλά ένα από τα πολλά κακά της μοίρας μας,
αν και κάτι είχαμε ψυλλιαστεί διαβάζοντας την υπερασπιστική γραμμή του βραβευμένου ποιητή/μέλους της Εταιρείας Συγγραφέων από τον ακαδημαϊκό και ποιητή Ευρυπίδη Γαραντούδη ο οποίος προκειμένου να τον βγάλει από τη δύσκολη θέση προσπάθησε να μας πείσει πως οι περισσότεροι Έλληνες ποιητές είναι λογοκλόποι, λεκτική ακροβασία που ανακάλεσε ένα 24ωρο αργότερα (εξίσου σύντομος αποδείχτηκε και ο όρκος του πρωθυπουργού ο οποίος αφού πρώτα ορκίστηκε πως η οικονομία μας είναι πλέον «οικονομία πολέμου» σύντομα θα υπέκυπτε στη σαγήνη και την ευκολία του τουρισμού, σαν να ‘χαμε ήδη χάσει δηλαδή τον πόλεμο), αφότου είχε ήδη εμπλέξει στην υπόθεση, μεταξύ άλλων, τον Ελύτη και τον Σεφέρη,
αναρωτιέται κανείς μήπως έχουν απαγορευτεί διά νόμου εκφράσεις του τύπου «η επιρροή του τάδε διατρέχει ολόκληρο το έργο του δείνα», «εμφανώς επηρεασμένος από…», φόρος τιμής στoυς...» ώστε να περιγράψουμε είτε τις εκλεκτικές συγγένειες, είτε την άμεση και έμμεση επιρροή στο έργο ενός δημιουργού, αλλά βέβαια δεν ήταν ετούτο το νόημα της υπεράσπισης, η ουσία ήταν να κρατηθεί όρθιο ολόκληρο το σύστημα της μετριοκρατίας,
όσο δυσκολευόμαστε να το παραδεχτούμε, άλλο τόσο επείγει η ανάγκη της κατάφασης στη διαπίστωση πως η εχθρότητα απέναντι στην αριστεία στην Ελλάδα καθόλου δεν περιορίζεται στις πιρουέτες των πολιτευτών του Σύριζα οι οποίες ενίοτε σκοπό έχουν να αναδείξουν το προφανές, πως ένα «γαλάζιο» κομματικό ρουσφέτι δεν ισούται με μεταρρύθμιση στο δημόσιο τομέα, ή τον too hard to die πούρο Υπαρκτό Μαρξισμό του Αριστείδη Μπαλτά, αλλά διατρέχει ολόκληρο τον βίο μας κοινωνίας η οποία ακόμα να ξεμπερδέψει με την παρανόηση πως η ισότητα των ανθρώπων απέναντι στο νόμο δεν συνεπάγεται πως ο επιστήμονας της βιολογίας που έχει αφιερώσει τη ζωή του στην έρευνα, ο Νέλσον Μαντέλα, ο Κινέζος γιατρός που υπερέβαλλε εαυτόν ρισκάροντας τη ζωή του ώστε να σώσει τη ζωή συνανθρώπων του στη Γιουχάν ή και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο έχει οποιαδήποτε σχέση με τον con artist Κωνσταντίνο Μπογδάνο και τους δημοσιογράφους με τα τριτοτέταρτα πτυχία από ιδιωτικά κολλέγια που δυσκολεύονται να διαβάσουν από το μόνιτορ όταν παπαγαλίζουν τα διεθνή,
αντιλαμβάνεται κανείς πως ο Γαραντούδης, στο διανοητικό σύμπαν του οποίου «ο ποιητής είναι αναγνώστης», όπως θα το έθετε ο Αρανίτσης, σκιαγραφεί το προφίλ του μ έ τ ρ ι ο υ ποιητή στο σωρό των οποίων δε διστάζει να σύρει τα τοτέμ της Ελληνικής ποίησης αντλώντας κουράγιο και έμπνευση από το απόφθεγμα του Λίνκολν πως είναι δυνατόν να «ξεγελάς τους πάντες για λίγο καιρό» (με το χρονικό ορίζοντα μιας καριέρας ας πούμε) οπότε το να ισχυριστεί κανείς πως όλοι οι ποιητές είναι μέτριοι ώστε η μετριότητα ενός συγκεκριμένου να μην προσμετρηθεί ως τέτοια συνίσταται σε μια κίνηση χαμηλού ομολογουμένως ρίσκου,
μένει λοιπόν έτερος ακαδημαϊκός που να πρόσκειται στην αριστερά να ισχυριστεί πως τα αγγλικά που μιλάει το σύνολο των Ελλήνων είναι εξ ορισμού μέτρια λόγω προφοράς ώστε να πάψει να ντρέπεται ο Τσίπρας του οποίου η εκθετική πρόοδος στην εκμάθηση μιας ξένης γλώσσας από το 2015 έως το 2020 πιθανόν να συγκρίνεται με την πρόοδο του Βλαβιανού στη... διακειμενικότητα, όπως ο πρώην πρωθυπουργός έφαγε κάποτε την καμήλα έτσι κι ο Βλαβιανός κατάπιε ολόκληρο το εξώφυλλο της Anne Carson!
γίνεται ξεκάθαρο, τουλάχιστον σε όλους όσους δεν σιτίζονται από το copy paste και από την συρραφή ακαδημαϊκών εργασιών τρίτων, προτού γίνουν τρίτοι κι αυτοί με τη σειρά τους, πως αν δεν ανακοπεί η κατηφόρα ελλοχεύει ο κίνδυνος ο σχετικιστικός, μηδενιστικός, αποϊεροποιημένος, μεταμοντέρνος χυλός στον οποίο λιμνάζει τα ταλέντο των ικανών και των άξιων να μετατραπεί σε βούρκο στον οποίο θα εξασκεί την εξουσία τυραννικά ο Κανένας, βασίλειο στο οποίο η αλήθεια θα είναι μία άρα και αδιάφορη,
δεν είναι ωστόσο αποκλειστικά Ελληνική υπόθεση ο αγώνας μέχρις εσχάτων να αποδείξουμε πως no more heroes anymore σε ένα κόσμο εξαντλημένο από την κατανάλωση δεδομένων, όσο κι αν το παλεύει ο Χατζής με τις περιπέτειες της μητέρας του Καραϊσκάκη στο κρεβάτι, κι ας είναι οι Έλληνες πιθανόν οι τελευταίοι άνθρωποι στον πλανήτη οι οποίοι θα πειστούν πως το περιβόητο «Τέλος της Ιστορίας» ήταν εν τέλει ένα American Dream το οποίο δεν είχε αίσιο Χολυγουντιανό τέλος,
βλέπετε, οι Πολωνοί υπογράφουν όποιο έντυπο σπρώξει άγαρμπα πάνω στο τραπέζι ο εκάστοτε Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας των Η.Π.Α. εν μέσω όμως ενός νέου κύματος Ρωσοφοβίας (που φέρνει στο νου μνήμες από το red scare της δεκαετίας του ’50), λίγα χρόνια αφότου ξεκληρίστηκε η μισή ηγεσία της χώρας σε αεροπορικό δυστύχημα σε Ρωσικό έδαφος, ατύχημα το οποίο ονοματίζεται από μερίδα Πολωνών ως ‘Katyn 2’, όσο για εμάς, αρνούμαστε να πιστέψουμε πως όσο κι αν συμπαθεί κανείς τον Tom Hanks ένα story σαν εκείνο με τον Forrest Gump, in real life, impossible το happy end my friend, γι’ αυτό και υπογράφουμε τα πάντα την ώρα που ο Πρόεδρος Τραμπ αναφέρεται στον δικτάτορα Ερντογάν ως προσωπικό του φίλο και "world class chess player," το «τέλος της ιστορίας» θα συνεπαγόταν άλλωστε μια αναστροφή στις καταναλωτικές συνήθειες και τη διαχείριση των αποριμμάτων μας, στην Ελλάδα ο εθισμός των πολιτών στην παραγωγή και την κατανάλωση των σκουπιδιών είναι τόσο μεγάλος ώστε οι φαν των καφέ κάδων κομποστοποίησης να κατηγορούνται ως ρεφορμιστές από την αριστερά και ως βίγκαν μπαχαλοσατανίστριες από την alt right,
δεν πιάστηκαν μονάχα οι Έλληνες όμως στην μεταμοντέρνα φάκα όπου στη θέση του τυριού είχε τοποθετηθεί ένα avatar, όπου κι αν επικράτησε το “anything goes” οι ήρωες μεταμορφώθηκαν σε συμπλεγματικούς νάρκισσους ενώ ο αριθμός εκείνων που διαγιγνώσκονται ως ψυχικά ασθενείς έφθασε να αυξάνεται με ρυθμούς ανάλογους της καταναλωτικής φρενίτιδας στην Κίνα του 21ου αιώνα, anything went για κάμποσο καιρό, τόσο ώστε πίσω από ένα λογικό εκ πρώτης όψεως σύνθημα (“my body, my choice”) να θαφτεί ο εθισμός τόσων πολλών συνκαταναλωτών μας στη ζάχαρη μαζί με τις ευθύνες της βιομηχανίας της αρτοποιίας·
υπήρχε κάποιος υπέρβαρος ανάμεσα στους Θεούς του Ολύμπου;
έχετε συναντήσει παχύσαρκους άγγελους;
Εχθρός του καλού στην Ελλάδα δεν είναι πλέον το καλύτερο αλλά το χαμερπέστερο, το κωλοδάχτυλο του φιλάθλου του Παναθηναϊκού (ο οποίος βαπτίστηκε Ιρακινός!) προς τον Λιονέλ Μέσι, τον κορυφαίο, πιθανότατα, ποδοσφαιριστή όλων των εποχών, σύμβολο για δισεκατομμύρια ανθρώπους, αντικατοπτρίζει τη νεοελληνική έξη προς την απαξίωση.
***
«Ο βασιλιάς είναι γυμνός!» (άρα και μέτριος ποιητής) βρυχήθηκε ο Ευγένιος, ένας τσίτσιδος ηγέτης ωστόσο συνεπάγεται και την ύπαρξη ενός μούγκα τσάνελ το οποίο σαρώνει σε τηλεθέαση στην επικράτεια του,
γι’ αυτό και στο βασίλειο του Βλαβιανού ήταν κοινώς αποδεκτό πως κάποιος μπορεί να είναι «ελληνικός» χωρίς να είναι «Έλλην» (ο τάδε Αγγλοσάξονας Ελληνιστής) αλλά ήταν αδύνατον να είναι «Ελληνικός» όποιος είχε την ατυχία να γεννηθεί «Έλλην» (π.χ. ο Κωστής Παπαγιώργης ή ο Θόδωρος Αγγελόπουλος).
Αν ο Αρανίτσης είναι ένα γηραιό λιοντάρι που περιφρουρεί το ζωτικό του χώρο, ας του αναγνωρίσουμε τουλάχιστον πως η ζούγκλα του είναι και δική μας· κι άλλωστε, ζούγκλα δίχως βασιλιά δεν γίνεται.