Παραδίνομαι στα κύματα, αφήνομαι στα ρεύματα, με πήρε η κατάσταση στα χέρια της, you see. Ένα ακόμη μεσημέρι ριπές ανέμων επιχειρούν μάταια να λυγίσουν τη θέληση μου, έχουν βαλθεί να με στείλουν πίσω στην οθόνη μου. Άδεια η παραλία, οι λιγοστοί συναγωνιστές που κολυμπούν αρχές καλοκαιριού επιλέγουν το νομό Φωκίδας ώστε να κάνουν χάζι μούσκουλα χαμόγελα και πισινούς.
«Θα τους ακολουθήσεις φέτος, δεν χόρτασες να παίρνεις μάτι Ιστορία;» ψιθυρίζει στ’ αυτιά μου, σχεδόν απηυδισμένος, ο μαΐστρος.
***
To καλοκαίρι του 2020 το πλέον εντυπωσιακό σκάφος αναψυχής που μας επισκέφθηκε έπλεε με Ιταλική σημαία, το 2016 το νήμα στο τέλος έκοψαν οι Κροάτες. Τίποτε το παράξενο· σε κοντινή απόσταση, στο δυτικό τμήμα του λιμανιού της πόλης, βρίσκονται αναμνηστικές μαρμάρινες επιγραφές εκ μέρους Ιταλών της Βενετίας, της Σικελίας και της Μεσσίνας, Κροατών, Ισπανών, Αυστριακών βεβαίως, Σλοβένων και Μαλτέζων - τιμούν τη Ναυμαχία της Ναυπάκτου.
Το έτος 1571.
Στην πραγματικότητα όμως, σε πείσμα της ετήσιας αναπαράστασης της θρυλικής μάχης στο λιμάνι, η περασμένη δεκαετία ανήκει δικαιωματικά στους Άραβες του Κατάρ.
Πράγματι, heatwave after heatwave, ένα εκ των πολυτελέστερων yacht στον κόσμο, ένα κινητό al Jazeera, η θαλαμηγός του Hamad bin Jassim bin Jaber bin Mohammed bin Thani Al Thani, Σεϊχη και πρώην Υπουργού Εξωτερικών και Πρωθυπουργού του Κατάρ, έδενε λίγο έξω από τα τείχη της πόλης, όχι πολύ μακριά από το σημείο που συνετρίβη κάποτε ο Οθωμανικός στόλος από τις δυνάμεις του Ιερού Συνασπισμού.
Ιούνης του ‘18. Χαζεύω από κάθε δυνατή οπτική γωνία που μου προσφέρει η πόλη ένα από τα μεγαλύτερα σε μέγεθος mega-yacht στον πλανήτη· από την παραλία του Γριμπόβου στα ανατολικά, από την παραλία της Ψανής στα δυτικά, κι έπειτα από ψηλά. Ανηφορίζω τον λόφο. Πίνω τον καφέ μου σε υψόμετρο ανάλογο με το μήκος του σκάφους που δεσπόζει στον Κορινθιακό Κόλπο – στα 133 μέτρα, το ‘al Mirqab’ δεν χρειάζεται να υψώσει σημαία ώστε να το ξεχωρίσεις. Googlάρω το mirqab: “mirqab is derived from "muraqabah" an Arabic word meaning "to watch over", "to keep an eye." Δεν είμαι ο μόνος φιλοπερίεργος σ’ αυτόν τον κόσμο, συμπεραίνω.
Πιάνω λιμάνι. Μέσα από μια πολεμίστρα στο δυτικό πύργο αντικρύζω το θηρίο κατάματα. Μην έχοντας ιδέα για το πως και το γιατί καταλήγω να χρονοταξιδεύω:
Ø Ήταν 8 Ιουλίου του 1853 όταν ο ναύαρχος Matthew Calbraith Perry κατέφθασε στο λιμάνι του Edo της Ιαπωνίας. Ήταν η πρώτη φορά που οι ντόπιοι αντίκρυζαν ατμόπλοιο, και δη μάλιστα 2,450 τόνων, όταν στο Edo shogunate απαγορευόταν η κατασκευή πλοίων μεγαλύτερων των 100 τόνων. Ξημέρωνε μια νέα εποχή, η αποστολή του Perry ήταν να «ανοίξει την Ιαπωνία» στον κόσμο.
Πολύ πριν λοιπόν οι σεναριογράφοι του Hollywood βάλουν την ατάκα “I'll make him an offer he can't refuse” στο στόμα του Σικελού Vito Corleone υπήρξε η περίπτωση του, Βρετανού στην καταγωγή, Matthew Perry - ο ναύαρχος άλλωστε δεν χρειάστηκε να ρίξει ούτε μία κανονιά.
Από την gunboat diplomacy στην yachtboat diplomacy μια τουριστικοποίηση της οικονομίας δρόμος!
Αποστρέφω το βλέμμα μου από την άβυσσο του μηχανοκίνητου κήτους, δεν έχω καμία διάθεση να με ρουφήξει μέσα της ώστε να επιστρέψω στην επόμενη ζωή ως συνταξιούχος Ελληνοαυστραλός τουρίστας. Στηρίζομαι με την πλάτη στα τείχη του κάστρου, έχω ιδρώσει. Στη στεριά αντικρύζω μεσήλικες ντόπιους να απολαμβάνουν freddo cappuccino την ώρα που ένας «δεκαεξάρης σας γαμώ τα φροντιστήρια» πηδάει από τον φάρο στο νερό σε μια τοπική τελετή μύησης στον κόσμο των ενηλίκων που κρατάει ήδη μπόλικα χρόνια. Εν τέλει, θα σπάσει το πόδι του υπό το βλέμμα του Γιώργη από τους Παξούς ο οποίος ακριβώς πριν από 200 χρόνια έκανε το salto mortale σε τούτο το λιμάνι αλλά και του Miguel de Cervantes που σακάτεψε το αριστερό του χέρι στ’ ανοιχτά της θάλασσας, στα βάθη της ιστορίας.
photo: internet
