Μια βραδιά με τον Λάκη...

Ο Λάκης Λαζόπουλος, ο λαοφιλής αυτός... λαοπλάνος, παρευρέθηκε στις “Μέρες Κινηματογράφου 2008” που διοργανώνει το ΙΕΚ ΑΚΜΗ σε μια βραδιά με τιμώμενο πρόσωπο τον Θανάση Βέγγο. Το Master Class που θα έδινε είχε τον αόριστο τίτλο “Ο καλλιτέχνης αντιμέτωπος με το κοινό”. Ξεκινώντας την ομιλία του έσπευσε να ξεκαθαρίσει: “Δεν είμαι αρμόδιος να μιλάω για κινηματογράφο, δε θεωρώ ότι έχω πετύχει”. Ερωτήματα του τύπου “τότε τι γυρεύει σε μια διοργάνωση για τον κινηματογράφο”, είναι υπέρ του δέοντος αφελή.

Ο Λαζόπουλος διέλυσε τα σύννεφα αμφιβολίας, αρκετά σύντομα. Η αναφορά στο magnum opus του, το “Αλ Τσαντίρι Νιουζ” δηλαδή, ήταν άμεση και εκτενέστατη. Ο ηθοποιός, σκηνοθέτης, σεναριογράφος, stand-up comedian (όπως αυτοπροσδιορίστηκε έντεχνα, αν μη τι άλλο, ο ίδιος), το παιδί από την επαρχία που τα κατάφερε στη ζούγκλα της Αθήνας (όχι, δεν παρέλειψε τη σύνηθη αναφορά του στο γεγονός ότι γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Λάρισα) βρέθηκε εκεί από κεκτημένη ταχύτητα. Το “Αλ Τσαντίρι Νιουζ” εξακολουθεί να ευφραίνει τις ψυχές των ταλαίπωρων ελλήνων ανά την επικράτεια. Ο ρόλος του Λάκη Λαζόπουλου είναι πλέον παιδαγωγικός∙ ως σύμβολο μιας Ελλάδας που... αντιστέκεται, υπάρχει μόνιμα μια θέση στο (όποιο) πάνελ γι’ αυτόν. Σε μια εύθυμη βραδιά η παρουσία του κρίνεται επιβεβλημένη, πως αλλιώς θα κατέφθαναν οι κάμερες στον χώρο άλλωστε;

“Δε θεωρώ τον εαυτό μου stand-up comedian, μάλλον πως είμαι sit-down comedian (sic)”, διεκρίνισε αρχικώς. Με αρκετή μαεστρία, λίγο αργότερα επανέλαβε τα λόγια του προσθέτοντας αυτή τη φορά πως “Αν σηκώθηκα από τη καρέκλα μου στην εκπομπή, το έκανα από τα νεύρα μου!”. Έξυπνος, πονηρός, με μεγάλη άνεση και ευφράδεια λόγου, ξέρει πως να κατευθύνει το κοινό του. Φυσικά ξέρει και τι θέλει να ακούσει το (υπερήφανο που είμαι έλληνας - έρχεται και το euro οσονούπω) κοινό του.

Με αφορμή ένα “εε...” (σαν και αυτά που εκστόμιζε ο Αυλωνίτης, όπως σημείωσε ο ίδιος) ξεκίνησε να φλυαρεί για το... «συναισθηματικό λεξικό» που φέρει ο έλληνας και πόσο όμορφα και... ελληνικά το εξέφραζαν οι ηθοποιοί του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Κατόπιν, τα έβαλε με τους ηθοποιούς σήμερα, οι οποίοι δε δουλεύουν όσο οι παλαιότεροι (εντελώς παράλογο επιχείρημα), ενδιαφέρονται μόνο για «κοντινά», ενώ τέλος δε καταφέρνουν να εκφέρουν πειστικά την έκφραση “Φρέσκα Ψάρια”!!

Σε ένα παραλήρημα λαϊκισμού, προασπιζόμενος μια απωλεσθείσα λαϊκότητα και βάλλοντας κατά των νέων ηθοποιών οι οποίοι δε δύναται “να φανταστούν τους εαυτούς τους να πωλούν ψάρια», το «λαϊκό παιδί» από τη Λάρισα προσπάθησε να χτυπήσει τις ευαίσθητες (ενοχικές) χορδές του ακροατήριου. Αναφερόμενος άλλωστε στο “Αλ Τσαντίρι Νιουζ”, δήλωσε πως δεν τον ενδιαφέρει να προβάλλει τον διανοούμενο (“μορφώνονται με αποτέλεσμα να μη τους καταλαβαίνει η μάνα τους, το θέμα είναι να μορφώσουμε και τη μάνα μας”!) παρά προτιμά “αυτούς που λένε τα πράγματα όπως τα σκέφτονται, αυτούς που μου θυμίζουν τους ανθρώπους στη γειτονιά που μεγάλωσα”.

Λίγη νοσταλγία, μπόλικος λαϊκισμός, πολύ φαντασία (η φαντασιακή κατασκευή μιας παλιάς - αγνής - Ελλάδας αλά Φιλοποίμην Φίνος) και μια δόση από μεταφυσική (τι σου είναι αυτή η ελληνική ψυχή, όλοι μοιάζουν να την έχουν... στις επιτυχίες), η συνταγή είναι γνώριμη και δοκιμασμένη.

Στο ουσιαστικό κομμάτι της βραδιάς, ο Θανάσης Βέγγος, ο μεγάλος αυτός κωμικός - και όχι μόνο – ηθοποιός, στα 82 του πια, εμφανώς καταβεβλημένος, απηύθυνε ένα χαιρετισμό. Ο άνθρωπος που έκανε μαθήματα λαογραφίας χωρίς να γίνει... αντιληπτός, έκανε μια από τις λιγοστές δημόσιες εμφανίσεις του.

ΥΓ. Στο video που προβλήθηκε με χαρακτηριστικά αποσπάσματα από τη καριέρα του Θ. Βέγγου, η απουσία του πράκτορα Θου Βου ήταν αισθητή. Αμέλεια, άγνοια ή... «κουλτουροσυμφορά»;