Σημασία έχει να περνάμε καλά: οι Empire of the Sun και η πρέζα.

Πρέζες υπάρχουνε πολλές και δεν έχεις πρόβλημα να διαλέξεις, γενικά. Μια απ’ αυτές είναι και τα τραγουδάκια των Empire of the Sun.

Πρέζα ρε παιδί μου, πως το λένε. Την ακούς, την βρίσκεις, περνάς καλά. Πρέζα όταν λέμε, ηρωΐνη.

Η αλήθεια είναι πως δεν έχω δοκιμάσει αλλά βασίζομαι στα λεγόμενα μιας κοπελιάς που γνώρισα από τας Αγγλίας. Έχει δοκιμάσει αρκετές φορές, λέει. Την ερωτώ κι εγώ, «Πόσες φορές, περί τις 12 ας πούμε ή τις 100»? Το β’ μου λέει αυτή.

Δεν είναι και κανά τζάνκι, εξαρτημένη όμως ναι. Από το αλκοόλ. Την πρέζα έχει χρόνια να την βάλει στο σώμα της.

Με είπε λοιπόν, ύστερα από την επίμονη ερώτηση μου να αποδώσει όσο το δυνατόν καλύτερα την εμπειρία που σου προσφέρει η πρέζα, πως «It’s like a hug from God».

Την πίστεψα, δεν είχα λόγο να μην το κάνω. Δεν είναι ότι ήθελε να μου πουλήσει ούττε ότι προσπαθούσε να εξωραΐσει την πραγματικότητα. Η ίδια δήλωνε μετανοιωμένη για την περιέργεια της. Τα ‘ριξε μάλιστα σ’ ένα γκόμενο, τον οποίο περιέγραψε ως charmer, ο οποίος και την έμπασε στο κόλπο.

Εντάξει, είχα ακούσει κι άλλη φορά καλά λόγια για την πρέζα. Αυτός ο ακατανόμαστος ο Μπάροουζ, έγραφε τα δικά του ανά περιόδους. Φυσικά, η γνώμη του μετράει πολλά κιλά παραπάνω από της εν λόγω δεσποινίδας. Η περίπτωση του όμως είναι διαφορετική.

Ο αγαπητός Γουίλλιαμ έπαιρνε ναρκωτικά γιατί του χρησίμευαν ως stabilizer, απαραίτητο συμπλήρωμα στο δύσκολο έργο να χαλινεύσει την ιδιοφϋία του ώστε να μη «την κάνει» για κάποιο άλλο dimension του συνειδητού με αποτέλεσμα να χάσει κάθε δυνατότητα επικοινωνίας με το υπόλοιπο κομμάτι πληθυσμού.

Τα τραγουδάκια που λέγαμε λοιπόν, είναι ωσάν τη πρέζα. Δε ξέρω τι είναι αυτό που τα κάνει τόσο, μα τόσο, ελυστικά, «κολλητικά», εξαρτησιογόνα. Μην είναι το tech «μαγείρεμα» ενός προϊόντος μαζικής κουλτούρας που κατασκευάζεται με τέτοιο επιστημονικό τρόπο ώστε να μην μπορείς να αντισταθείς όσο και αν προσπαθείς (κάτι σαν το milkshake των McDonalds, ένα πράμα)?

Μην είναι το γεγονός ότι η χαζομάρα τους και η ελαφρότητα τους, καθώς και η τυπικότητα τους (πλήρης απουσία της έκπληξης ακόμα και σε επίπεδο της απαραίτητης ψευδαίσθησης του πράγματος) ενεργοποιεί τα κοινά (We Are the People) πανανθρώπινα ένστικτα για επιστροφή στην αθωότητα (εκεί που όλα είναι ίσα και όμοια και μαγικά και ξάστερα)?

Τα τραγούδια τους πάντως είναι σαν μια super βιταμίνα. Σαν το καλύτερο φάρμακο που υπάρχει στην αγορά πώλησης νόμιμων εξαρτησιογόνων ναρκωτικών ουσιών που πωλούν στα φαρμακεία. Σαν την πρέζα που έψαχνε ο Τσίου στην ομώνυμη ταινία. Σαν το καλύτερο «γιατρικό» για την ακύρωση των φετινών μου διακοπών.

Αυτό είναι: έψαχνα πάλι για γιατρικό (και μόλις το πήρα χαμπάρι).