τουρίστας vs παλληκάρι

jen lobo - the devil whale

Γέμισε τουρίστες η ζωή (παλαιότερα είχε τη φτωχολογιά). Είναι φοβερό. Να μην είναι τουρίστας της ζωής εκείνος ο οποίος αποδέχεται με μια παιδαριώδη αφέλεια, και φυσικά διατηρώντας απόσταση ασφαλείας, τη πολυθρύλητη ανδροσύνη των Ανωγειανών;

Ξέρετε τώρα... «χαχαχα...χοχοχο... τι παλληκάρι είναι μωρέ αυτό;» και τα ρέστα. Και δώστου τα μυθεύματα και οι στερεοτυπικές απεικονίσεις τους και το ‘να και τ’ άλλο. 

Μα είναι που η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Όποιος επιθυμεί πραγματικά να δει από τι είναι φτιαγμένα αυτά τα παλληκάρια, οφείλει (τουλάχιστον στα παλληκάρια στην περίπτωση που δε σέβεται τον εαυτό του) όχι απαραίτητα να είναι παλληκάρι κι αυτός, αλλά τουλάχιστον να αφουγκραστεί την παλληκαροσύνη.

 *

Καλός κι άγιος ο τουρίστας, αφήνει και φράγκα σε κάθε τόπο που φωτογραφίζει με το κινητό του, μα τα παλληκάρια των Ανωγείων θέλησαν, θαρρεί κανείς από πάντοτε, να ανταμώσουν κι άλλα παλληκάρια. Άλλοτε για να τα στείλουν στον άλλο κόσμο άκλαφτα κι άλλοτε να τα κεράσουν καμιά ρακί.

Ο τουρίστας, εξ ορισμού, δε συναντά παλληκάρια. Τα φωτογραφίζει από μακριά ή αναπαράγει βαριεστημένα καμιά ιστορία που πήρε το αυτί του. Το σώμα του δε συμμετέχει ποτέ στην όλη ιστορία. Είναι η (λανθάνουσα) αποστασιοποίηση.

Τα παλληκάρια δεν πτοούνται, απ’ ότι καταλαβαίνω, από κάτι τέτοια. Τείνουν πάντως να μελαγχολούν καμιά φορά. Αυτά είναι τα παλληκάρια που κερνάνε ρακές. Άλλα παλληκάρια πέρνουν το δίκανο, σαν τον Άκη Πάνου.

*

Τι συμβαίνει όμως στα παλληκάρια όταν η ανδροσύνη τους κυκλοφορεί από στόμα τουρίστα σε αυτί και moleskine λαιφστάιλ δημοσιογράφου; Χάνουν την παλληκαροσύνη τους όταν βρεθούν να ασφυκτιούν μέσα σε μηνιαία έκδοση τουριστικής διαβίωσης στο κλεινόν άστυ; Δε θα το ‘λεγα. 

Αν χάνεται πάντως κάτι είναι η δική μας ευκαιρία να τα γνωρίσουμε κάποτε από κοντά. Θα φταίει που δε θα μπορούμε να τα αναγνωρίσουμε. Κι έτσι τα παλληκάρια θα απομείνουν μονάχα. Θα κλειστούν για πάντα στα μυθιστορήματα του Χέμινγουει και στα τραγούδια του Άκη Πάνου.

Οι επόμενες γενιές λοιπόν, θα τα γνωρίσουν μέσα από αρχαιολογικές ανασκαφές. Μιλάμε για διακόσια πενήντα χρόνια από τώρα. Θα έχει μεσολαβήσει και η δεύτερη επιστημονική επανάστασις, θαρρεί κανείς η μόνη την οποία μπορούμε να φανταστούμε τώρα, ας μη ξεχνιόμαστε.