20.11.14

Paul Auster II

shoot_yossarian


ΙΙ
Ο Paul Auster υπερασπίζεται με θάρρος και πείσμα τον πρόεδρο Ομπάμα έξι χρόνια μετά την εκλογή του ως πρόεδρου, και αφότου η δημοτικότητα του έχει φθάσει σε ιδιαιτέρως χαμηλά επίπεδα. Δημοκρατικός πολίτης, άνθρωπος με κοινωνικές ευαισθησίες και εγνωσμένης ευφυΐας η οποία τον προστάτεψε από την δαιμονική σαγήνη που ασκούν τα σύγχρονα επιστημονικοφανή παραμύθια περί μικρών Δαρβίνων, αντιθέτως, Προμηθείς είναι οι άνθρωποι πολλές φορές, αλλά και ψηφοφόρος των Δημοκρατικών πιθανότατα, ο Auster, liberal πολίτης σ’ έναν πλανήτη liberal, τον πλανήτη Νέα Υόρκη δηλαδή, ανήκει στην κατηγορία των συγγραφέων που το ταλέντο τους στο γράψιμο σχετίζεται με το κατόρθωμα να αποδώσεις στο χαρτί όλες εκείνες τις λεπτομέρειες της καθημερινής ζωής οι οποίες διαφεύγουν της προσοχής πλείστων αλλά συγκινούν ακόμα περισσότερους όταν κάποιος τις αναδείξει μέσα στην συγκλονιστική τους απλότητα. Κανενός η μύτη δεν είναι ίδια, ούτε το φτέρνισμα, συγγραφέας της κατηγορίας του Auster θα πει ευαισθησία και οξυδέρκεια στην προσέγγιση ενός θέματος και απλότητα στην γραφή.

Οι ιστορίες του Auster είναι ιστορίες του άστεως· ισχυρίζονται πολλοί μάλιστα πως οι δημιουργοί οι οποίοι καταφέρνουν να ανατέμνουν άριστα τα σύγχρονα κοινωνικά-υπαρξιακά προβλήματα είναι πια πρωτίστως οι συγγραφείς νουάρ ιστοριών στις οποίες εμπλέκονται ντετέκτιβ, απ’ όσους δημιουργούς μοχθούν με την λησμονημένη τέχνη του μυθιστορήματος τουλάχιστον , τέχνη παραμελημένη, περιφρόνηση που είναι μάλλον περισσότερο απότοκο ιδεολογίας παρά λογικό επακόλουθο της ψηφιακής επανάστασης, ενδιαφέρουσα και μακροσκελής κουβέντα αυτή πάντως.

Θέλουμε δεν θέλουμε, το urban frustration είναι το νέο χτυποκάρδι. Τα ρομάντσα και τα μελοδράματα που λάμβαναν χώρα κάποτε σε κήπους και αυλές, το κουβάρι των οποίων ξετυλίγονταν σε δεκάδες σελίδες από χαρτί, έγιναν υπαρξιακά αστικά παζλ που παραμένουν πάντοτε ημιτελή, σαν tag που έγινε στα πεταχτά σε κάποιον γκρι τσιμεντένιο τοίχο στην είσοδο μιας πολυκατοικίας.


ΙΙΙ
Ήταν περίπου τέτοιες μέρες το 2008 όταν ο Paul Auster, μιλώντας στο BBC, δήλωνε το εξής: «ένας φίλος Νεουρκέζος μου έλεγε πρόσφατα πως έβγαλε τα χρήματα του από την τράπεζα και τα έκρυψε κάτω από το κρεβάτι του καθώς έτρεμε τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης που ξέσπασε πριν από λίγους μήνες».

Έξι χρόνια αργότερα, ταξιδεύοντας στην Γαλλία και την Πολωνία, πριν επισκεφθεί για πρώτη φορά την Ελλάδα, o Auster συναντά παντού ανθρώπους πνιγμένους στη μιζέρια και την απογοήτευση. Ο κόσμος έχει δει και καλύτερες ημέρες θέλει να μας πει ο Auster, το ίδιο και η Αμερική άλλωστε, μιας και ο ίδιος ανέφερε πως η χώρα του είναι τόσο πολωμένη όσο ποτέ άλλοτε έπειτα από το... 1861, όταν και ξεκίνησε δηλαδή ο Αμερικάνικος Εμφύλιος Πόλεμος!

Ακούγοντας τον Αμερικάνο συγγραφέα να μην διστάζει να τραβήξει στα άκρα το επιχείρημα πως η χώρα του ταλανίζεται από τον «πόλεμο» των Ρεπουμπλικάνων εναντίον των Δημοκρατικών, όπως το έθεσε ο ίδιος το ζήτημα, αναρωτιέται κανείς σε πόσα δευτερόλεπτα θα είχε χαρακτηριστεί λαϊκιστής από τη μεγάλη πλειοψηφία του κοινού που τον απόλαυσε στη Στέγη αν ήταν Έλληνας στην καταγωγή, συμπαθούσε τον ΣΥΡΙΖΑ, και η δήλωση του αφορούσε προφανώς το πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας. 

Ρητορικό το ερώτημα, περιττό να το πω.



No comments:

Post a Comment