No Country for Guy Debord

Στα μάτια του κυνικού, απροσδιόριστα κεντρώου-φιλελεύθερου, δήθεν απολίτικου, πολίτη, οποιαδήποτε έκφραση του πολιτικού η οποία μπορεί να εμπεριέχει και μεγάλη συμβολική αξία δύναται να αποδομηθεί σύμφωνα με τους άτυπους νόμους που ορίζει ο επαγγελματικός κλάδος της επικοινωνίας, επαγγελματικός κλάδος με ηθελημένο στόχο τη γαλούχηση αναγκαστικά εύθυμων και εθελοντικά παθιασμένων υπαλλήλων με σκοπό πάντοτε φυσικά το κυνήγι του κέρδους.

Ευτυχώς για εμάς, η πολιτική δεν υπόκειται πάντοτε στους κανόνες του Θεάματος. Στην εποχή μας, η πολιτική πράξη προϋποθέτει την υπέρβαση των ορίων που τοποθετεί αναιδώς η φούσκα των επικοινωνιακών τεχνασμάτων-πυροτεχνημάτων στα οποία έχει εθιστεί ανεπανόρθωτα ο πολίτης με σήμα το έξυπνο τηλέφωνο.

Η πολιτική πάντως δεν τελειώνει εκεί που αρχίζει ο άγονος σχετικισμός και η επίμονη, στα όρια του αυτισμού, άρνηση. Με άλλα λόγια, όσο επίκαιρος κι αν παραμένει ο Debord για μια κοινωνία σαν τη δική μας, ο μεταμοντέρνος μηδενισμός, που δεν είναι φυσικά του Debord, δεν είναι ο κατάλληλος επικοινωνιακός σύμβουλος ώστε να επιχειρήσει κανείς να αναλύσει την πολιτική επικαιρότητα των τελευταίων ημερών.