ψ. βασανίζομαι

ΣΠΟΥΔΑΣΑ ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΩ· ΥΜΝΟΣ ΣΤΗ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ

ΙI

***Educated fool***

Συνήθως έχει την δυνατότητα να ενσωματώνει στον λόγο του επιχειρήματα σε τόνο άσπρο-μαύρο, στον τόνο που μεταχειρίζεται η εξουσία δηλαδή, απ’ ότι εκείνος κατανοεί ως «η απέναντι πλευρά». Διακρίνεται από την φιλοδοξία να αποτελέσει κάτι περισσότερο από έναν χρήσιμο ηλίθιο παραμένει όμως χρήσιμος ηλίθιος καθότι συσκοτίζει την τραγική πραγματικότητα προς όφελος του εφήμερου ευφορικού συναισθήματος της αποδοχής την οποία αποζητά άλλωστε με τη μανία με την οποία το βαμπίρ αναζητεί λίγο ακόμα αίμα. Η αποδοχή γι’ αυτόν είναι πηγή ζωής και ο έπαινος όχι απλά το κερασάκι σε μια εορταστική τούρτα, αλλά μάλλον τα φλεγόμενα κεριά· χωρίς αυτά δεν γίνονται γενέθλια. 

Ο σπουδαγμένος ηλίθιος είναι ένα ον εξαρτημένο.

Η εξάρτηση μοιάζει να είναι πλέον ο τρόπος με τον οποίο ο λαός διαπιστώνει τις ανάγκες του. Η ανάγκη, πρωταρχική συνθήκη της ανθρώπινης ύπαρξης, και σ’ αυτό φαίνεται πως συμφωνούν όλοι (εκτός φυσικά από τους σπουδαγμένους ηλίθιους των Εξαρχείων που κραυγάζουν σε κάθε ευκαιρία πως «κάναμε την ανάγκη επιλογή!»), γίνεται κατανοητή μονάχα ως φορτισμένη αρνητικά έννοια  καθότι πλήρως εξαρτημένοι όλοι μας από την κατανάλωση σκουπιδιών. 

Πράγματι, ο σπουδαγμένος ηλίθιος είναι άνθρωπος της εποχής του.

Αν διαπίστωσε ένα σωστό πράγμα ο Burroughs στην μακρά του πορεία αυτό δεν ήταν άλλο από την επερχόμενη εξάρτηση του πληθυσμού, εξάρτηση που θα μεταδιδόταν από σώμα σε πνεύμα με όρους ανίατου, ακαταμάχητου ιού. Όντως, ο σπουδαγμένος ηλίθιος που πολύ θα ήθελε να μοιάσει στον Burroughs με κάποιο τρόπο (συνήθως κυριαρχεί η επιθυμία του να μην χρειάζεται να εργάζεται ώστε να συντηρείται), αλλά, στην πραγματικότητα, αποτελεί απλά το αντικείμενο της έμπνευσης του Αμερικάνου συγγραφέα.

Ο σπουδαγμένος ηλίθιος είναι αντικείμενο. 

Σε μία εποχή όπου το μόνο ενεργό υποκείμενο είναι πλέον το Κεφάλαιο (όπως τουλάχιστον λέγεται από κάποιους), ο σπουδαγμένος ηλίθιος σπεύδει πρώτος πρώτος να επιβεβαιώσει αυτήν την τραγική πραγματικότητα ενσαρκώνοντας το κεφάλαιο μέσω της αγοραίας λογικής του (π.χ. η, χρησιμοθηρική για τον ίδιο πεποίθηση πως η εκπαίδευση αγοράζεται στο εξωτερικό σε πακέτα του ενός έτους,τριών ετών κτλ), τραγική πραγματικότητα η οποία δεν μπορεί παρά να θεμελιώνεται ως αντικειμενικό γεγονός  (και) εξαιτίας αυτής της άδολης βιασύνης του σπουδαγμένου ηλίθιου να τρέξει τάχιστα προς την αυτοκαταστροφή (του). 

Αυτοκαταστροφή με σύγχρονη σφραγίδα όμως, και ο σπουδαγμένος ηλίθιος επιθυμεί διακαώς να είναι πάντοτε μοντέρνος.  Μοντέρνος ήταν ο Rimbaud· ο σπουδαγμένος ηλίθιος είναι απλά μια φωτοκόπια Α4 που αναπαράγεται σε ατελείωτες ποσότητες και μέσω σεμιναρίων δημιουργικής γραφής.

Ο σπουδαγμένος ηλίθιος ασχολείται με ποσότητες. 

Δεν είναι ποσοτικό το πρόβλημα της εξέγερσης. Ποτέ δεν ήταν. Οι εξεγέρσεις σχετίζονται με χρονικότητες και με τον τροπικό του καρκίνου· όπου τροπικός βάλε άστατος καιρός και όπου καρκίνος βάλε την αρρώστεια που μένει να καταπολεμηθεί. 

Ο σπουδαγμένος ηλίθιος αποφεύγει, μετά μανίας, να αναλάβει την ευθύνη.

Αποκαλεί τον εαυτό του μαλάκα δήθεν ως μία ένδειξη αυτοκριτικής. Ο σπουδαγμένος ηλίθιος δε νοιώθει μαλάκας· η αυτοκριτική τέτοιου είδους εξυπακούεται πως είναι απλά άρνηση. Άρνηση να αναλάβει το φορτίο που του αναλογεί.  

Ο σπουδαγμένος ηλίθιος αρνείται να αναλάβει την ηθική ευθύνη, ενσαρκώνει τον hipster ως άλλοθι νεανικότητας (στο κυνήγι της αθανασίας) και φυσικά αποτελεί απομεινάρι, πολιτιστικό θα λέγαμε, των Sixties. 

Και κάπου εδώ φθάσαμε (σχεδόν) στο τέλος. 

Απομένει μονάχα ένας σύντομος αποχαιρετισμός.