Τα Ξύλινα Σπαθιά

Καλοκαίρι του 1998

Στην πρώτη συναυλία της ζωής μου τα Ξύλινα Σπαθιά τα έδωσαν όλα, εγώ με τη σειρά μου εκστασιάστηκα, το θέατρο Βράχων γέμισε, ο κόσμος τραγούδησε τη Φωτιά στο Λιμάνι ενώ κάποιοι άναψαν καπονογόνα. Για την ιστορία, εγώ είχα ήδη συνταχθεί με τα Σπαθιά στο δίλημμα Σπαθιά vs Τρύπες, (κι ας είχε ήδη κυκλοφορήσει το ‘Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι’ οπότε είχαμε προλάβει να ακούσουμε το Χάρτινο Τσίρκο με τον ήχο στο τέρμα στο cd player ενός παρκαρισμένου αυτοκινήτου και να κάνουμε head banging όλοι μαζί με αποτέλεσμα να αρχίσει να κουνιέται ολόκληρο το αυτοκίνητο ενόσω ο οδηγός, ενήλικος εκείνος, ψώνιζε τα απαραίτητα στον Τερκενλή κάπου στη Θεσσαλονίκη), απόφαση που μετάνοιωσα βέβαια λίγα χρόνια αργότερα.

Ήταν μια συναρπαστική βραδιά στο Βύρωνα η οποία έληξε με αναμνηστικό ένα καρούμπαλο στο πίσω μέρος της κεφαλής το οποίο προήλθε από μια πισώπλατη μπουνιά στη μέση του δρόμου. Κάτω στο έδαφος πλέον, έπρεπε να απαντήσω σε ερωτήσεις του τύπου «που μένεις ρε μαλάκα;», «πες ρε μαλακισμένο, θα ξανάρθεις στον Βύρωνα;» εν μέσω κλωτσιών στο στομάχι και με ένα αθλητικό παπούτσι, Adidas εν ενθυμούμαι καλά, να πιέζει τη μούρη μου στο έδαφος. Οφείλω να ομολογήσω ωστόσο, πως εκείνος που με κλωτσούσε δεν έβαζε και πάρα πολύ δύναμη στο πόδι ενώ και ο κάφρος που μου ζούλαγε τη μάπα δεν το έκανε με τρομερή ενέργεια. Αποχωρήσαμε με 2.000 δραχμές λιγότερες και την υπόσχεση πως δεν θα ξαναπατήσουμε το πόδι μας στη γειτονιά τους.

Τίποτα το περίεργο, εδώ που τα λέμε, στη γειτονιά που μεγάλωσα στα 90s ακούγαμε συχνά μυθικές ιστορίες για τη βίαιη αντιπαλότητα μεταξύ Βύρωνα και Καισαριανής. Ήμουν μια παράπλευρη απώλεια.