Iggy Pop

14.11.99
Είχα τελειώσει το σχολείο μόλις πέντε μήνες και δέκα μέρες όταν πάτησα το πόδι μου για πρώτη φορά στο Ρόδον – και μάλιστα για λάιβ του Iggy! Είχε μόλις κυκλοφορήσει ένα άλμπουμ για το οποίο είχα πειστεί πως αποτελούσε την πεμπτουσία της μουσικής - και όχι μόνο - ωριμότητας ενός πανκ ροκ ειδώλου των 70ς –«αχ και να γερνούσαν όλοι έτσι δημιουργικά», σκεφτόμουν με χαρά. Από τότε μέχρι σήμερα πάντως, ο Iggy πρέπει να έχει ωριμάσει άλλες δέκα με δέκα πέντε φορές. Στο λάιβ έγινε ο σχετικός χαμός στα παλιά του τραγούδια, εγώ πάντως, καθότι νεοσσός, προφύλαξα τον εαυτό μου και την έβγαλα μπροστά στο κάγκελο του πάνω διάζωματος. Προφύλαξα είπα; Το κατά δύναμην, αν θέλω να είμαι ειλικρινής, μιας και από την πολλή λαχτάρα που είχα εκείνο το βράδυ ξεκίνησα να κοπανάω το χέρι μου, την παλάμη για την ακρίβεια, στο κάγκελο. Εννοείται πως δεν ήθελα να χαλάσω τον εσωτερικό ρυθμό που είχα κατακτήσει μέσω του κοπανήματος του χεριού μου, ρυθμός ο οποίος με είχε συντονίσει πλήρως με τα τεκταινόμενα στη σκηνή του Ρόδον, με αποτέλεσμα ένα μικρό τραυματισμό στο χέρι, ο οποίος ωστόσο διαπιστώθηκε με την επιστροφή στο πατρικό σπίτι. Μικρό το κακό σας διαβεβαιώ, πολύ μικρό.