Cultural Wars

Στο πλαίσιο της τρέχουσας συζήτησης περί σεξουαλικής παρενόχλησης, ρύθμισης της σεξουαλικής συμπεριφοράς στην πραγματικότητα, υπάρχει μια μειοψηφία η οποία ισχυρίζεται πως αυτό το νέο κοινωνικό συμβόλαιο 

εγγράφεται εντός ενός κοινωνικοπολιτικού πλαίσιου πολιτισμικής αντεπανάστασης (cultural counter-revolution).

Η Γαλλία και οι Η.Π.Α. φαίνεται πως βρίσκονται στο κέντρο της συζήτησης – ο Μακρόν άλλωστε πρόσφατα μίλησε για ‘cultural war’. Για καλό και για κακό, δεν φαίνεται να έχουν πεισθεί όλοι πως ο Πρόεδρος της Γαλλίας μιλούσε για πολιτισμική επανάσταση και όχι αντεπανάσταση.

Η συζήτηση  σχετικά με τον Μάη του 68 έχει ξεκινήσει στη Γαλλία εδώ και χρόνια. Ο Σαρκοζύ δήλωνε ήδη από το 2008, χρονιά εκκίνησης της νεοφιλελεύθερης ρύθμισης των κοινωνιών του λεγόμενου Πρώτου Κόσμου, πως η χώρα του πρέπει να αφήσει πίσω της την επιβλαβή για την Γαλλική κοινωνία κληρονομιά του 68 (αναφέρθηκε συγκεκριμένα σε “moral and intellectual permissiveness”)[1]. Λίγους μήνες πριν τα 50χρονα του Μάη του 68, ο Μακρόν εμφανίζεται αναποφάσιστος για τον αν θα πρέπει να τιμήσει δημόσια αυτήν την κληρονομιά, αμφιθυμία η οποία αποκαλύπτει ένα παράδοξο: 

από τη μία πλευρά ο Πρόεδρος αναφέρεται σε έναν «πολιτισμικό πόλεμο» για την ισότητα των δύο φύλων, πόλεμος ο οποίος μένει να κερδηθεί προς όφελος των γυναικών, ενώ από την άλλη πλευρά φαίνεται να αμφιταλαντεύεται για την κληρονομιά του Μάη του 68, κοσμοϊστορικό συμβάν άλλωστε εντός του του οποίου εγγράφεται η εκκίνηση του φεμινιστικού κινήματος στη Γαλλίας, όπως το γνωρίζουμε έως τις μέρες μας.[2]

 

Και στις Η.Π.Α. όμως γνωρίζουν από cultural wars – ένας τέτοιος διεξήχθη στη δεκαετία του ‘60 και οι Ρεπουμπλικάνοι πιστεύουν (ορθά) πως τον έχασαν. Η ήττα σηματοδότησε, σύμφωνα με τους συντηρητικούς αναλυτές, μια σειρά από ανεπιθύμητες για το Αμερικάνικο έθνος κοινωνικές μεταβολές τα αποτελέσματα των οποίων έβλαψαν, και συνεχίζουν να βλάπτουν, ανεπανόρθωτα τη χώρα. Ο Πρόεδρος Κλίντον, ο οποίος μαζί με τη γυναίκα του ήταν παιδιά των ‘60s, έγινε το σύμβολο της ήττας των συντηρητικών – ένας σεξουλιάρης χασισοπότης στην εξουσία. 

Την περίοδο της προεδρίας του Μπους,  την εποχή των πολέμων στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, η Αμερική ομολογουμένως έστρεψε το βλέμμα της προς το εξωτερικό. 

Είναι η περίοδος της προεδρίας του Τραμπ μια μεγάλη ευκαιρία πολιτισμικής αντεπανάστασης (δεδομένου και του reckless χαρακτήρα του Τραμπ) η οποία θα ρυθμίσει προς όφελος των πουριτανών ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο;

Ο Olivier Roy έγραψε πρόσφατα για την μετατόπιση της συζήτησης, στις Η.Π.Α. κυρίως, από την κοινωνικά κατασκευασμένη θέση του άντρα στο πέρασμα των αιώνων, στη φύση του άντρα η οποία παρομοιάζεται με εκείνη του γουρουνιού[3]. 

Το ερώτημα που προκύπτει είναι μάλλον εύλογο: 

η γουρουνοποίηση της φύσης του άντρα δύναται να εγγραφεί εντός ενός κοινωνικοπολιτικού πλαισίου πολιτισμικής επανάστασης ή μήπως το αντίθετο;

---

[1] https://www.theguardian.com/commentisfree/2008/apr/20/marliereonmay68

[2] https://www.theguardian.com/world/2018/jan/15/macron-faces-national-debate-over-anniversary-of-may-1968-protests

[3]https://nomadicuniversality.com/2018/01/12/%cf%85%cf%80%cf%8c%ce%b8%ce%b5%cf%83%ce%b7-%ce%bf%cf%85%ce%ac%ce%b9%ce%bd%cf%83%cf%84%ce%b9%ce%bd-%ce%b7-%cf%86%cf%8d%cf%83%ce%b7-%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%b1%ce%b8%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%ac/