Αναζητώντας το χαμένο κέντρο

Η απόσταση που χωρίζει τον Αντώνη Λιάκο και τον Γιώργο Καραμπελιά είναι μεγάλη, στο κέντρο της τάφρου πάντως βρίσκεται το έργο του Νίκου Σβορώνου, εκεί όπου η ιστορική έννοια του Ελληνισμού αποτυπώνεται σε όλο της το χρονικό εύρος και εκτόπισμα:

το χρονικό εύρος το πετσόκοψε ο Λιάκος υπακούοντας στα ιδεολογικά προτάγματα της ύστερης νεωτερικότητας ως ιστορικός·

το εκτόπισμα το πολιτικοποίησε -συνειδητά- ο Καραμπελιάς, ο υπερβάλλον ζήλος του οποίου εξηγείται από το γεγονός πως στο χωράφι της συγγραφής της Ελληνικής Ιστορίας από την Μεταπολίτευση και έπειτα, ο Καραμπελιάς ήταν οπλισμένος με φτυάρι ενώ οι πολιτικοί του αντίπαλοι είχαν πλέον ειδίκευση στη βιομηχανική γεωργία - είναι σαφές ωστόσο πως ο Καραμπελιάς είναι πρωτίστως ένας πολιτικός άνδρας και δευτερευόντως ιστορικός·

κάπως έτσι, η ιστορική αλήθεια θάφτηκε κάτω από προκαταλήψεις, συνειδητές παρανοήσεις, τόνους λεκτικών αντιπαραθέσεων, αλληλοκατηγόριες, σελίδων βιβλίων ενισχυτικής διδασκαλίας με χρήματα του Γερμανικού Υπουργείου Εξωτερικών και του State Department (σε ρόλο Πυθίας συναντάμε τον Μάθιου Νίμιτς)·

όπου κέντρο, βάλε την οντολογία της ιστορίας των Ελλήνων – δες το βιβλίο του Νίκου Σβορώνου Το Ελληνικό Έθνος – Γένεση και Διαμόρφωση του Νέου Ελληνισμού.