Transcendence

Το έτος 1998 όταν άκουγα έναν σαραντάρη παλιοροκά να περιγράφει τις transcendent ιδιότητες των τραγουδιών του Jim Morrison, παρότι γενικά και αόριστα θετικά προσκείμενος στη ροκ των ‘70ς, δεν ένοιωθα. Ποτέ μου δεν κατόρθωσα να ταξιδέψω με το - όντως μεγαλειώδες - The End εκτός των ορίων του λούνα παρκ της σάρκας, τοποθεσία όπου αν και προσφέρονται αλησμόνητες ηδονές, χαρακτηρίζεται ωστόσο από την έλλειψη διαγαλακτικών ταξιδιών,  εκδρομών στο σύμπαν του αοράτου και επιδρομών στον πυρήνα του συνειδητού, δηλαδή το ασυνείδητο. 

Το έτος 2018 δεν χρειάζεται να προσπαθήσω ώστε να πείσω τον εαυτό μου για τις transcendent ιδιότητες που επιφέρει το shoegaze πάνω στο κορμί μου, ίσως βέβαια γιατί το Pop έριχνε συχνά αυλαία με το Sensitive από τους Field Mice - ήταν πέντε τα ξημερώματα, την ώρα που η πόλη ανήκει εξ ολοκλήρου στο μεθύσι της νιότης. 

Ο παραισθητικός κόσμος της ροκ εποποιΐας των Doors  στον οποίο κάποιος βούτηξε το 1981 (εποχή της Αλλαγής), η ψευδαισθητική φαντασμαγορία της ποπ πασπαλισμένης με shoegaze το 2001 (εποχή του ευρώ),  you name it, 

σημασία έχει να μην σιδερώνονται οι ελπίδες μιας γενιάς ώστε να προβάρεις άφοβα το κουστουμάκι της αθανασίας - ήταν πέντε, ξημερώματα.