Το μπαλκόνι που μας φιλοξενούσε, εμένα και τον Τρύφωνα, χωρούσε ένα σχετικά μεγάλο τραπέζι, μπόλικες καρέκλες, πολλούς όρθιους με ποτό στο χέρι σε ποτήρι ότι βρούμε, ούτε λόγος βέβαια να περιέκλειε τις επιθυμίες μας – οι φοιτητές, σε αντίθεση με ότι λέγεται, σπανίως ψωνίζουν στις εκπτώσεις, πότε ονειρεύονται να ταξιδέψουν σ’ ολόκληρο τον κόσμο, και πότε να του αλλάξουν τα φώτα – εξού και η απότομη βουτιά στους αριθμούς τους φέτος.
Πίναμε τις φραπεδιές μας φλυαρώντας· όταν δεν δαγκώναμε το καλαμάκι, το χρησιμοποιούσαμε ως αναδευτήρι για τον φραπέθαντο, πότε μοχλεύοντας παγάκια και τις αναμνήσεις από το πλέον πρόσφατο λάιβ και πότε ξεκολλώντας τον αφρό από τα πλαϊνά μέρη του ποτηριού και το μυαλό μας - λέμε τώρα! - από το χαμόγελο της όταν φυσούσε με την άκρη του στολισμένου με κόκκινο κραγιόν στόματος την φράντζα της με χάρη εφάμιλλη μιας Winona Rider.
Αν επρόκειτο για το καλοκαίρι του 2003, και αφού μας έτρεχαν τα σάλια για Quentin Tarantino, κάθε φορά που παίζαμε με το καλαμάκι του φραπέ στο πίσω μέρος του μυαλού μας χαμογελούσε πονηρά η Mia Wallace και το milkshake των πέντε δολλαρίων στο Pulp Fiction· είμασταν ακόμη ανυποψίαστοι βέβαια για τον συγκλονισμό που θα μας προκαλούσε η ξανθιά Uma Thurman στο “Kill Bill”.
Το ‘χαμε στάνταρντ σαν να λέμε πως στο τέλος του πλακόστρωτου πεζόδρομου (75% χρηματοδότηση ΕΣΠΑ) της νιότης θα μας περίμενε, χαμογελώντας συνεσταλμένα σαν αντιστάρ του ανεξάρτητου Αμερικάνικου κινηματογράφου, μια φυσική καστανόξανθη με μαλλιά με αφέλειες φορώντας, ανεξαρτήτως εποχής του χρόνου, εμπριμέ λουλουδάτο φόρεμα, κατά προτίμηση με έφεση στις ξένες γλώσσες, αντί για Γιαπωνέζικα σπαθιά·
λίγο πριν προφτάσουμε να λυτρωθούμε από τις ψευδαισθήσεις με την είσοδο μας στην επικράτεια των ενηλίκων μεν, που δεν αφιερώνουν τις Κυριακές για τους τελικούς των reality shows δε, κόσμος στον οποίο, όσο κι αν δεν το θες, φυλλοροούν οι Great Expectations σε πείσμα της αιθέριας Gwyneth Paltrow και του ελπιδοφόρου Ethan Hawk της εφηβείας μας, πότε καταδαφίζονται οικειοθελώς με προγραμματισμένη ελεγχόμενη έκρηξη στα χέρια ενός οπαδού του ρεαλισμού στις διεθνείς σχέσεις, και άλλοτε καταρρίπτονται εκκωφαντικά με χρήση drones στα χέρια του μικροαστού γείτονα, του πρώην κολλητού, ή μιας κάποιας προϊσταμένης τελοσπάντων, πάντως γκρεμίζονται, βρεθήκαμε, πιθανόν με το ζόρι, κανείς δεν μπορεί να το πει με σιγουριά, στον τεχνητό παράδεισο των δημοσκοπήσεων:
σύμφωνα με μια έρευνα από το Πανεπιστήμιο του Κεντ «μέχρι πριν από μία γενιά, ο περισσότερος κόσμος θεωρούσε ότι η μέση ηλικία αρχίζει στα 36, ωστόσο, σήμερα οι περισσότεροι αισθάνονται πλέον νέοι μέχρι τα 54 τους χρόνια, ενώ ως γηρατειά θεωρούν τις ηλικίες άνω των 69 ετών».
15 χρόνια γέρος ή και μεσήλικας, 36 χρόνια νιάτα.
«Οι γέροι πιστεύουν τα πάντα, οι μεσήλικες υποπτεύονται τα πάντα, οι νέοι ξέρουν τα πάντα» σύμφωνα με τον Oscar Wilde, «οι νέοι αναζητούν την περιπέτεια, οι γέροι λαχταρούν την ασφάλεια» συμπληρώνει ο Naguib Mahfouz Abdelaziz Ibrahim Ahmed Al-Basha· που σημαίνει, άλλο δεν τους μένει, την αλήθεια την ποθούν μεσήλικες·
αναζητούσαμε το χαμένο κέντρο, αγχωνόμασταν αν θα τα τινάξει η μεσαία τάξη, ενώ ο κόφτης της ατελής επιστήμης των δημοσκοπήσεων, πέραν του μνημoνίου διαρκείας με την προπαγάνδα των πολιτικών κομμάτων, στένευε το βάθος ορίζοντα από την μέση ηλικία κατά 18 ολόκληρα έτη έτσι ώστε να μην χρειαστεί να απολογηθεί κανείς για τίποτα – ούτε καν η χώρα που εξέθρεψε, ταΐζει ακόμα με χρυσά κουτάλια, τον πλέον ανίκητο (ξεκάθαρα λόγω βλακείας) και αδίστακτο από τους πολιτικούς της εποχής των μνημονίων, τον Άδωνι Γεωργιάδη.
Δεν αποκλείεται βέβαια να ήταν το 2001, καλοκαίρι που κάπως νοιώθει αμήχανα να μοιράζεται την ίδια χιλιετία με το 2021 για μια σειρά από legit ανθρώπινους λόγους· κι όμως, ποιος να το πίστευε, βαστάμε γερά, σνομπάρουμε το έτος που μας πλάσαρε the Strokes και Big Brother...
η ζωή είναι αλλού, εκεί δεν πίνουν Coca Cola.
No comments:
Post a Comment