FIRST KISS
Ωραία θα ‘ταν, ιδανικά, αν δεν προσέθετε εκείνο το μαλάκα στην ίδια πρόταση με το φιλί («γίναμε ένα από το πρώτο φιλί ρε μαλάκα!»), το θυμικό μου ήθελε να κινητοποιήσει, αν δεν το καταλάβατε, να με κλονίσει, δεν έχει σημασία, όλα έχουν τελειώσει πια, ρε μαλάκα τ’ ένα, ρε μαλάκα τ’ άλλο, δεν γινότανε έτσι δουλειά,
δεν θυμάμαι να την έβαλα στο στόμα την συγκεκριμένη λέξη -passive aggressive προσδιορισμό-, πριν τουλάχιστον να κλείσω τα είκοσι έξι, και έκτοτε ακόμα, αρνήθηκα να την εισάγω στην ρουτίνα της καθημερινότητας, όπως, αντιστοίχως, ένας οδηγός ταξί δεν μεταχειρίζεται πληθυντικό με τους πελάτες,
“sorry babe, I didn’t sign up for this, ” θα απαντούσα αν ήταν δυνατόν να ήμουν ειλικρινής, θα ήταν όμως δύσκολο να συνεχίζαμε να είμαστε μαζί, για πολύ, και ήθελα –γαμώτο!- να κάνουμε έρωτα μέχρι το τέλος του κόσμου, ξεγελάσαμε τον Δία, πιστέψαμε, με εκείνο το φιλί, το πρώτο μας, στο τέλος βέβαια, υποταχθήκαμε και εμείς -θέλοντας και μη- στο δίκαιο του βασιλιά των Θεών, ο οποίος,
«για να μας ταπεινώσει, αφαίρεσε από τους ανθρώπους το προνόμιο της πληρότητας, έκανε την μονάδα δυάδα, την πληρότητα έλλειψη, την ενότητα σχίσμα»,[1]
ναι σε όλα, ξέχωρα από το καταραμένο το μαλάκα, διέστρεφε με τρόπο ανεπανόρθωτο μια υπέροχη στιγμή, και ανάμνηση, έγινε εμπόδιο, δεν έμελλε να ξεπεραστεί,
προσωπικά, αφότου διάβασα ένα υβριστικό μήνυμα στο Messenger, απηύθυνα κάποτε ένα «ΔΕΝ ΜΑΣ ΓΑΜΑΣ ΜΩΡΗ!», τα έστελνε με μέση συχνότητα τις 72 ώρες και, συνηθέστερα, ασήμαντες αφορμές, μονολόγησα, δεν πληκτρολόγησα, το keyboard έμεινε αμέτοχος θεατής ενός στιγμιαίου εκνευρισμού,
ο μαλάκας είναι concept, συναντάται ως βρισιά, υποκοριστικό, και κακή συνήθεια, τα τελευταία 20+ χρόνια βρίσκεται ανάμεσα στις πρώτες θέσεις των λέξεων που τίθενται σε ημερήσια κυκλοφορία ανάμεσα στους Έλληνες πολίτες στις ηλικίες 12-62 (έτος που συμπίμπτει με το όριο ηλικίας για πλήρη σύνταξη με σαράντα χρόνια ασφάλισης),
περνάει απαρατήρητη συχνά, δεν αντιλέγω, ποιός νοιάζεται αν ο 16άρης Γιώργος Μπούφος αποκάλεσε μαλάκα έναν συμμαθητή του για το video που ανέβασε στο Tiktok (ράπαρε χάλια), ήταν άκομψο να το τοποθετήσει η Μάρα δίπλα από το φιλάκι μας, that’s all,
καθώς άλλωστε, το λήμμα «μαλάκας» συναντάται σε όλα τα λεξικά της Νέας Ελληνικής, με την εξαίρεση εκείνου της φιληδονίας (κυκλοφορεί εκτός εμπορίου),
δεν ενδείκνυται να μεταχειρίζονται την λέξη εραστές, υπάρχουν τόσες άλλες στο θησαυροφυλάκιο τους, ξεκλειδώνει αυτόματα τότε που όταν καιγόμαστε από ηδονή: πουτσάρα, καυλόμουνο, πούστης, πουτανίτσα, no problem, ακόμα κι αν εκβάλλουν από μια ανοίκεια σε εμάς -παρότι εσωτερική- φωνή, την δικαιολογούσα πάντως όταν τα βρισίδια έβγαιναν σαν πέτρα από τα νεφρά της (ήταν θέμα υγείας), δεν ήταν ζήτημα κακογουστιάς, με τα μπινελίκια, την μάγκικη γλώσσα που χρησιμοποιούσε, έστηνε αντάρτικο:
«δεν είναι τυχαίο ότι ο μοναδικός τομέας της πρακτικής των λαϊκών τάξεων όπου το ύφος (στυλ) προσχωρεί στο στιλιζάρισμα είναι ο τομέας της γλώσσας, με την αργκό που εμπεριέχει την καταδήλωση μιας αντινομιμότητας, μέσω της πρόθεσης να γελοιοποιήσει και να αποϊεροποιήσει τις αξίες της κυρίαρχης ηθικής και της κυρίαρχης αισθητικής»,
όπως θέτει το ζήτημα ο Pierre Bourdieu, μόνο που δεν σκόπευα να της μιλήσω για τον Γάλλο διανοούμενο, ίσως να μην καταλάβαινε, κάποιες φορές, επίσης δεν τον αντιλαμβανόμουν, ίσως να μην ήθελα, την Μάρα ήθελα, να κάνουμε έρωτα, να ανακαλώ την νύχτα που ξαπλώσαμε με ρούχα, στηρίξαμε το σώμα μας στην πλάτη του κρεβατιού, τα πρόσωπα αντικριστά, ενώσαμε τα χείλη, ήταν λεπτά, ζώνη ερωτογενή, ωραιότατα σχημάτιζαν το ‘v’ αλλά τα μάτια της, γκριζογάλανο χάος, το ανοικτό μπλε του ουρανού, της μολυβένιας θάλασσας.
No comments:
Post a Comment