Η Λυδία είδε τις ψυχές των ανθρώπων να εγκαταλείπουν τα σώματα τους...

kasper sonne

 ... σώματα των θυμάτων του Bataclan. Ψυχές που είχαν απαγάγει προηγουμένως αετοί, τις ταξίδευαν στα ουράνια στις πλάτες τους, φτερά πουλιών που τρέφονται με μελωδίες και ρυθμούς. Ψυχές που είχαν ζεσταθεί, λάθος, φτωχή η λέξη, ψυχές έτοιμες για όλα, ψυχές που είχαν ήδη μεταμορφωθεί σε rock angels, αφού άγγελους προτιμά η σχετική μυθολογία εμείς δεν έχουμε αντίρρηση, ψυχές που από πολλές είχαν γίνει μία, συμβαίνουν αυτά καμιά φορά κατά τη διάρκεια της ιεροτελεστίας μιας ροκ συναυλίας, σ’ αυτό ακριβώς αποσκοπούν οι Διονυσιακοί ρυθμοί της ροκ, να ενώσουν ψυχές των οποίων αρχικά τις τύχες καθορίζουν σώματα, σώματα συνεπαρμένα, παραδομένα στους γοφούς τους οι οποίοι στήνουν τρελό χορό στο Bataclan, οι ψυχές είχαν γίνει ψυχή λοιπόν, παρακολουθεί από την οροφή, κρύβεται πίσω από τον καπνό ενός τσιγάρου στα κλεφτά,

ΜΠΑΜ ΜΠΑΜ ΜΠΑΜ 

η ψυχή δεν τριγυρνά ξέγνοιαστη τώρα, σκορπίστηκε πάλι σε πολλές ψυχές, η Λυδία βλέπει τις ψυχές των ανθρώπων να εγκαταλείπουν τα σώματα τους,  η Λυδία, προσέξτε, δεν είδε όραμα πάνω στον πανικό της, η Λυδία αντίκρυσε συμπυκνωμένη την ιστορία της σκέψης της ανθρωπότητας.

Η Λυδία δεν είδε απλά τις ψυχές των ανθρώπων να εγκαταλείπουν τα σώματα τους

η Λυδία είδε

η Λυδία ένοιωσε

η Λυδία βίωσε

η Λυδία κατανόησε

τι σημαίνει να πεθαίνει ένας άνθρωπος μπροστά στα μάτια σου.

*'This is it. I love you. Goodbye'

Κουλτουριάρες σε Απόγνωση

Pascal Campion

Είμαστε, ναι. Σε απόγνωση. Και κουλτουριάρες. Άδικα ξημεροβραδιαζόμασταν στα μπαρ σκεπτόμενοι βιβλία; Ταινίες για την ακρίβεια, αλλά το ίδιο κάνει διότι, πολύ σοφά, πάψαμε να αναρωτιόμαστε αν το αυγό κάνει την κότα και αν the medium is the message. 

Σκεφτόμασταν τα βιβλία που θα διαβάζαμε την επόμενη ημέρα κι αυτά που είχαμε διαβάσει την προηγούμενη. Βιβλία διαφόρων ειδών: λογοτεχνικά, δοκίμια, κόμικς, λήμματα σε εγκυκλοπαίδιες, ιστορικά. 

Ο μανάδες μας έχουν διαβάσει πολύ λιγότερα βιβλία, πρέπει να γνωρίζεις. Οι πατεράδες μας να δεις! Να σου πω την αλήθεια, μάλλον διαβάσαμε περισσότερα βιβλία και από τους κλασικούς συγγραφείς, η Θεά Αγορά δεν είχε απλώσει τα πλοκάμια της τόσο μακριά την εποχή εκείνη, άσε που δεν είχαν εφεύρει ακόμα ούτε κινηματογράφο. 

Κουλτουριάρες σε απόγνωση, φυσικά. Είδαμε τρεις φορές την Persona του Bergman, αναφέρομαι σε έναν τύπο παρανοϊκό, καλλιτέχνης μεγάλων κυβικών γαρ, ο οποίος μάλιστα, έφηβος όταν ήταν ακόμη, είχε κρεμάσει την αφίσα του Αδόλφου πάνω από το κρεβάτι του· είδαμε τρεις φορές μία ταινία στην οποία, όσο και να προσπαθήσεις, στο τέλος ποθείς ΕΞΙΣΟΥ και τις δύο πρωταγωνίστριες. Αυτό άλλωστε επιδίωκε και ο πανούργος σαδιστής Bergman, ήθελε το θεατή «φυλακισμένο, σε κατάσταση υποβολής» όπως το έθετε και ο Jean Pierre Melville. 

Υπάρχει χειρότερη τιμωρία από το να ‘σαι ερωτευμένος ταυτόχρονα με δύο γυναίκες;

Ας μην παραλείψουμε το γεγονός πως ο Bergman γλύτωσε από τα χειρότερα, ήταν αυτός ο ίδιος άλλωστε που ενορχήστρωσε σκηνοθετικά αυτόν τον ανυπόφορο και επίπονο εγκλεισμό μας ανάμεσα σε δύο πρόσωπα ανυπέρβλητης εκφραστικότητας, χωρίς βέβαια να παραλείψει να γευτεί τη μαγεία και των δυο τους!

Γλύτωσε γιατί παρανοϊκός (καλλιτέχνης με θάρρος είπαμε) σε υπερένταση γαρ, όχι κουλτουριάρα σε απόγνωση. 

Για να ‘μαστε ειλικρινείς, ίσως να ‘ναι καλύτερα να βρίσκεσαι παγιδευμένος στα βάθη του ανοργάνωτου χάους της ερωτικής επιθυμίας για μια ξανθιά και μια καστανομάλλα, που βρίσκονται απομονωμένες κάπου σε μια παγωμένη ακρογιαλιά της Σουηδίας (και πόσο εξάπτει τον πόθο των εραστών η αίσθηση αποκοπής από τον κόσμο!) από το να παρακολουθείς εβδομήντα δύο (72) ώρες Mad Men και στο τέλος, μαντέψτε, στο τέλος να μην ερωτεύεσαι καμία!

Νοικοκυρές σε απόγνωση, κουλτουριάρηδες με κρίσεις πανικού, όπως και να ‘χει, αξίζει να σημειώσουμε πως ο έρωτας σώζει. Υποπτεύομαι βέβαια πως οι πρώτες τα καταφέρνουν καλύτερα όταν πρόκειται να αποδράσουν σε κόσμους όπου κατοικούν ρομαντικοί εραστές, παθιασμένοι ιππότες, έναντι των δεύτερων οι οποίοι, σύμφωνα πάντα με τα γούστα που οι ίδιοι επέλεξαν, λειτουργούν καλύτερα σε συνθήκες όπου ο ρομαντισμός είναι μια λέξη σε μια πρόταση που αναφέρεται στο έργο του Friedrich Wilhelm Joseph Shelling.

Ας είναι, πρόκειται για ρόλους κοινωνικά κατασκευασμένους άλλωστε, ρευστούς δηλαδή, μεταβαλλόμενους. Την στιγμή που μιλάμε, είναι περασμένος 21^ος αιώνας πια, υπάρχει ένα μέρος όπου οι κοινωνικοί ρόλοι, σαν αυτούς που αναφέραμε, καταργούνται μονομιάς.

Στη Λέσβο, μπορείς να υπάρξεις μόνο ως Άνθρωπος.