Summer Lust I
«Ζω για να βλέπω, και ζω για την ερωτική επιθυμία» παραφράζω την Annie Ernaux για τις ανάγκες της βάρδιας, και άλλωστε, αδύνατο να γράψω μέσα στο φυλάκιο εν ώρα εργασίας, στο βάθος ο ναός της Αθηνάς Νίκης, κωδικός πόστου Πέμπτη.
Λογικό και επόμενο, αποκαθηλώνω τον Αρχάγγελο Μιχαήλ, δηλαδή την εικόνα του, κολλημένη με σελοτέιπ δίπλα από το παράθυρο, την βάζω στο συρτάρι, δίχως την επιθυμία να προσβάλλω τα πιστεύω κανενός, μα δεν έλειπε, ο άγιος, από κανένα isobox, δεκαεννιά στο σύνολο διασκορπισμένα στον αρχαιολογικό χώρο,
- «ότι κάνεις είναι επικίνδυνο, η θρησκεία δεν είναι φόρος που πρέπει να τον πληρώσεις, ώστε να μπορέσεις να παραιτηθείς από την εικόνα της γυναίκας, γιατί η εικόνα αυτή είναι απαραίτητη, δυστυχία για εκείνους που χρησιμοποιούν την θρησκεία ως υποκατάστατο, για να αντικαταστήσουν την άλλη όψη της ψυχής, βρίσκονται στην πλάνη, η θρησκεία δεν είναι υποκατάστατο, πρέπει ως υπέρτατη πραγμάτωση να προστεθεί σε όλες τις δραστηριότητες της ψυχής, από την πληρότητα της ζωής σου πρέπει να γεννήσεις τη θρησκεία σου και τότε μονάχα θα είσαι ευλογημένος»·[1]
διερωτώμαι αν θα γλυτώσω τον αφορισμό της συναδέλφου που ανάβει καντηλάκι στο φυλάκιο, τον εξορκισμό εκείνης που εργάζεται με την εικόνα του Αγίου Γεωργίου να σκοτώνει τον δράκο κρεμασμένη από τον λαιμό, ξύλινη, ισομεγέθης με smartphone 6.04" ιντσών.
*
Sex was in the air· μπορεί να είχαν περάσει κάποιοι μήνες, η ιστορία του «Ξεπαρθενώνα» πάντως δεν είχε ξεχαστεί. Επρόκειτο, το πιθανότερο, για μια αναπαράσταση της ερωτικής πράξης μεταξύ δυο νέων αντρών μπροστά από το Ερέχθειο, στην γωνία που σχηματίζουν το παλίμψηστο των τειχών της άκρης της πόλης με ένα πέτρινο φυλάκιο.
Για εκείνο το καλοκαίρι, ο «Ξεπαρθενών» θα έστεκε ως διαρκές trigger για το προσωπικό, θα όρμαγαν με ζέση να αποσοβήσουν κατά φαντασίαν flashing στήθια κώλους και μπουτάκια, ακατάλληλες πόζες, γεννώντας μύριες παρεξηγήσεις, δεν ήταν εύκολο να εξηγήσεις σε ένα δεκαεννιάχρονο κορίτσι από την Δανία με σπορ ντύσιμο και αθλητικό κολάν πως η φωτογραφία που έβγαλε στην στάση natarajasana, την στάση του χορευτή, ευθυγραμμίζοντας το πόδι της τρόπον τινά με τις μαρμάρινες κολώνες, περήφανη για την ευλυγισία της, την χρόνια άσκηση του σώματος της, είναι μια ανάρμοστη εικόνα για λόγους που υπαινίσσονται το σεξ,
μακρόσυρτες διαπραγματεύσεις με influencers (hot pants, γενναιόδωρα ντεκολτέ, εθισμένες στα TikTok reels) που δεν δέχονταν να σβήσουν τα ενσταντανέ τους σε σέξυ πόζες, σημείο G αποδείχτηκε η εξέδρα όπου μέχρι πριν κάποια χρόνια δεν επιτρεπόταν η πρόσβαση στους επισκέπτες, άνοιξε στο κοινό ώστε να υποδεχτεί την εποχή των selfies στο Instagram των κρουαζιεράνθρωπων, αναδείκνυαν, οι κοριτσάρες με τις στρόγγυλες enhanced βυζάρες, μια πτυχή της άβολης συζήτησης περί πολιτιστικής διαχείρισης και προστασίας των μνημείων σε συνάρτηση με τις δυσάρεστες επιπτώσεις του μαζικού τουρισμού,
τέλος, υπήρξε αξιόλογη, αξιοσημείωτη, και αξιομνημόνευτη παραγωγή cringαρίσματος μέσω ασυρμάτου του τύπου «άτομα με περίεργη (προκλητική, εκκεντρική) ενδυμασία μόλις εισήλθαν στον χώρο, ιδιαίτερη προσοχή», αφορούσε συνηθήστερα gender neutral επισκέπτες, έκκεντρα αγόρια με θηλυπρεπή στυλ, gothούδες, άντρες με φούστα, και λοιπά πλάσματα της νύχτας, αγρίως απίθανα, και ύποπτα για «άσεμνες φωτογραφίες», «άσεμνες περιπτύξεις».
*
«Θα την χωθώ σε isobox, θα κάνω χάζι μέχρι να λαλήσω» φέρνω στα μέτρα του 2022 το γνωστό λαϊκό τραγούδι του Στέλιου Διονυσίου· στο παρελθόν, ok, με Jameson και μπαρ το τραγουδούσα.
Υπήρξαν και στιγμές που οι ρόλοι αντιστράφηκαν, προς καλή μου τύχη δε, όταν η Αθηνά Νίκη συνομωτεί, η νίκη γίνεται μεθυστική:
Αργεντίνα milf ντυμένη με ευάερα λινά, ακριβά, λευκά, με προϊστορία σε walks of shame και κακά γαμήσια με αδίστακτους αρσενικούς κόλακες της νύχτας στην Ibiza, την Σαρδηνία,
woke Αγγλίδα στα δεκαεννιά, με geek eyewear, φαρδύ καρό σορτς, tattoo και εύθραστη επιδερμίδα, την έγδερνε αλύπητα ο ελληνικός ήλιος,
corporate μεσήλικας, Ισπανός της Καστίλλης και Λεόν, φαλακρός, αρσενικός, με hip γούστο σε ρούχα μουσική, μου σιγοτραγουδάει "mi corazon mi corazon",
νταρντάνα πενηντάρα Μεσογειακή, με λουλουδάτο φόρεμα, Ιταλίδα στην καταγωγή, στήθος υπερπαραγωγή, θα της κάνει ο σύζυγος σκηνή,
κοζάρουν, they giggle, κοκκινίζουνε τα μάγουλα, σε τι έδαφος πατούν ξεχνούν, Sun, Sea, Sex, and... αντί για Sand βάλε γρανίτη, εν τέλει δηλαδή γλυστρούν, ντροπιασμένοι -για το τίποτα!- όλοι τους κακήν κακώς αποχωρούν·
· ας σημειωθεί, για λόγους που σχετίζονται με την ιστορική αλήθεια, χώρια την συνέχεια, πως επιβεβαιώνεται πλήρως το πόρισμα του συνεδρίου των καμακιών Αναπλίου και Αργολίδας, διεξήχθη με μεγάλη επιτυχία στην αίθουσα του Εκπολιτιστικού Συλλόγου «Ο Παλαμήδης» εν έτει 1978, πως δηλαδή οι γυναίκες που προσφέρονται σαν λεία στα καμάκια είναι πολωμένες σε μεγάλες και πολύ μικρές– οι της μέσης ηλικίας 25-50, είναι λιγότερο βατές, έρχονται με τους άντρες τους ή με τους εραστές τους, ή με τα παιδιά τους.[2]
All sex obsession στον λόφο της Ακρόπολης considered, λόγοι επαγγελματικής ευσυνειδησίας, δεδομένης μάλιστα και της τρέχουσας ρύθμισης της σεξουαλικότητας στις ανεπτυγμένες κοινωνίες, επέβαλλαν μια προσεκτική διαχείριση του επιθυμητικού βλέμματος: κώλος, ποδάρες και βυζιά στα απαγορευμένα.
Στόχευε, ούτως ή άλλως, και αλλού, μέλη του σώματος υποτίθεται discharged από ερωτισμό, προφανώς ατύχησα, η διεύρυνση του εύρους της επιθυμίας, ο πλούτος της πολλαπλής εστίασης, το multi trigger του πόθου, εγγυώνται περισσότερους συγκλονισμούς, πανωλεθρίαμβους·
ακάλυπτη παλλόμενη ωμοπλάτη, παχιά φρύδια, το σημείο στους ώμους που χαϊδεύουν απαλά τα μαλλιά, φακίδες και κηλίδες στο πρόσωπο, οστά λεκάνης εν κινήσει, ενισχυμένα χείλη, beauty bones collarbones, κοκκαλάκια γενικά, nose jobs with flamboyant attitudes, μύτες γαλλικές με κρίκο σκουλαρίκι στην αριστερή πλευρά, ψεύτικες βλεφαρίδες να γαργαλούν τον πόθο σου, φαρδείς ώμοι που συνοδεύουν τιραντέ μονόχρωμα φορέματα, μύες σε επίπεδη κοιλιά, bonny στέρνο:
«η τέλεια επιφάνεια μεταξύ του μέσα και του έξω εκφράζεται στο τέλειο γλυπτό ενός ανθρώπινου σώματος, κοιτάζοντας αυτά τα αγάλματα καταλαβαίνει κανείς ότι η πίστη στο θείο και ο ερωτισμός του βλέμματος πάνω στο ανθρώπινο είναι ταυτισμένα·
το ανθρώπινο σώμα δημιουργεί τον όγκο του από μέσα προς τα έξω: το δέρμα παίρνει τους όγκους του από τα κόκαλα και τους μυς της σάρκας μας, το μάρμαρο, όμως, το μειώνει κανείς από έξω προς τα μέσα, εκεί ακριβώς όπου συναντιούνται αυτά τα δύο, στο δέρμα του τέλειου γλύπτη, εκεί οριοθετείται το σύνορο μεταξύ του εσωτερικού και του εξωτερικού κόσμου, στην κλασική αρχαιότητα δημιουργήθηκε η τέλεια ισορροπία μεταξύ των δύο: νιώθεις, δηλαδή, ότι το δέρμα δεν περιγράφει τον μυ αλλά ότι το μάρμαρο σπρώχνεται από κάτι εκ των έσω, ταυτόχρονα, όμως, γνωρίζεις ότι αφαιρέθηκε κάτι από έξω, προκειμένου να επιτευχθεί το τελικό αποτέλεσμα, ο ελληνικός κόσμος κατά κάποιον τρόπο συμφώνησε στην κοσμοθεωρία του ότι αυτό είναι η πνευματικότητα· σαν μακρινή ηχώ και αντανάκλαση, προσπαθώ με έναν τέτοιο τρόπο να βλέπω τα σώματα και να σας τα παρουσιάζω και αυτό το εισπράττουν οι άλλοι ως greekness».[3]
Βάζω τα δυνατά μου καθημερινά, και ας παρελαύνουν μπροστά μου αμέτρητες κούκλες θεές μωρά, ένοιωθα σίγουρος για τον εαυτό μου, και αρκετά ανεξάντλητος, σαν την Πακίτα Καλιέγο,
«ο άνθρωπος σχεδιάζει αλλά ο Δίας το ολοκληρώνει αλλιώς»
"for man proposeth, but God disposeth; and the way of a man is not in himself",
"Mentsch trakht und Gott lakht",
άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων, άλλα δε θεός κελεύει,
έπειτα από την λήξη μιας ανυποψίαστης βάρδιας, μέσα από το παράθυρο του τρόλευ, διαβάζω την εφημερίδα τοίχου της Κυψέλης:
