ΤΕΛΗΣ ΙΙ
-μια Γαλλίδα από το Μονπελιέ, μητέρα δύο εφήβων, το κορίτσι έπασχε από μυϊκή δυστροφία, η Ελληνίδα προγιαγιά τους είχε εγκαταλείψει την Μικρά Ασία το 1922, "she moved to France where she settled down for good and became French herself", όσον αφορά την Greek crisis,
· “most of the French people are trying to make sense of what exactly is going on, actually,”
“I see, so half of the French people blame the Greeks while the other half blames the Germans, right?”
“exactly, some French think that the Greeks are to be blamed for this whole mess, while some others think it’s mostly the Germans’ fault... “it’s complicated” συμπλήρωσε χαμογελώντας·
-έναν νεαρό Αμερικανό πιανίστα, μόνιμο κάτοικο Αμβούργου, ταξίδευε στην Ελλάδα μαζί με τους γονείς του, είχαν κάνει οδικώς τον γύρο της Πελοππονήσου, έσπρωχνε το καροτσάκι στο οποίο αναπαύοταν εξαντλημένος ο πατέρας του, συνταξιούχος αρχιτέκτονας, εξέφρασε τον ειλικρινή σεβασμό του για το γεγονός πως φορούσα μακριά ρούχα με 40°C, η ώρα δώδεκα το μεσημέρι, ήταν ντυμένος με κοντομάνικο-βερμούδα-πέδιλα, του ζήτησα να φανταστεί Άραβες βεδουίνους, με ή χωρίς σπαθιά, πάντως ντυμένους, στην μέση μιας ερήμου, γέλασε·
-έναν σαραντάρη Έλληνα με καρκίνο σε προχωρημένο στάδιο, οι γιατροί του έδιναν λίγους μήνες ζωής, τον συνόδευε η μητέρα του, χρειάστηκε να περιμένουμε αρκετά μέχρι να το πάρει απόφαση να μπουν στον ανελκυστήρα, ήθελε να επιστρέψει σπίτι·
-μια εικοσιπεντάχρονη Πορτογαλίδα με μπαταρισμένο πόδι, κόρη καπετάνιου, ταξίδευαν οικογενειακώς, μου πάσαρε ένα κομματάκι λευκό χαρτί, ήθελε να γράψω ‘I miss you’ στα Ελληνικά, να το στείλει σε φωτογραφία στο αγόρι της, ήταν το εικοστό ένατο χαρτάκι της προσωπικής της συλλογής·
-μια κυρία από την Νέα Ζηλανδία, ασθματική και με χειρουργημένο γόνατο, περπατούσε αργά, πολύ αργά, της έλειπαν οι κόρες της, τρεις expats στην Ευρώπη, τα έβαλε με τους Γερμανούς,
· “their debt was forbidden in 1953, so why can’t they do the same for Greece?”
-μια Κολομβιάνα σαρανταπεντάρα, σέξυ λατίνα ούτε καν, έσπρωχνε στο καροτσάκι την μητέρα της,
· “life in Bucaramanga is relatively cheap, you can have a full meal with two euros, food here is expensive, beer costs only twenty cents in Colombia, it’s around one euro and fifty cents in Greece, this must be expensive, I guess, and not only for tourists from Colombia but also for Greek people themselves, isn’t that so?”
little could we imagine για την αύξηση των τιμών επτά χρόνια αργότερα·
-τον Ruben από την Πόλη του Μεξικού, συνταξιούχο πολιτικό μηχανικό με πόδια που δεν βαστούσαν τα παραπανίσια κιλά του, βάλθηκε να τραγουδά δυνατά με φωνή τενόρου και βάλε ένα τραγούδι από τον τόπο του, μιλούσε, χαμογελούσε, νουθετούσε, στο τέλος δε, μοιράστηκε την αλήθεια του,
· “crisis will be over one day, my friend, and things will eventually get better, but this won’t happen anytime soon, your generation won’t be part of it, it will be the next generation, that of your children, that will see better days… Life is funny sometimes, when I was young, I didn’t have enough money to travel, and now that I can afford to travel, well, let’s say that I’m definitely out of shape. Life is not easy, on the contrary; life is quite hard, but it is beautiful at the same time…”
-μια Σουδανή με τεχνητό πόδι, πρόσφυγα εμφυλίου πολέμου, την συνόδευε ο εγγονός της, ένα δωδεκάχρονο παιδί που φοβόταν τους σκύλους και τα ύψη,
· “life in Doha is very quiet, sir, there is no crime, absolutely no crime in Doha, we only have car accidents sometimes, people in Qatar drive like crazy, sir, but apart from this everything is very organized, it is a very safe place to live…”
-την Elsa από το Περού, μια γυναίκα εξήντα οκτώ χρονών, την καρδιά της ρύθμιζε βηματοδότης, με σακατεμένο το δεξί πόδι, ο δρόμος προς τον ανελκυστήρα ήταν ορθάνοιχτος για την Elsa που δεν δίστασε στιγμή να υπογράψει την υπεύθυνη δήλωση πως αναλάμβανε την πλήρη ευθύνη σε περίπτωση που η καρδιά της αποφάσιζε να την προδώσει εντός του ανελκυστήρα, η Elsa, έκανε μπαμ, είχε ζήσει την ζωή της και «όταν λέμε ζήσαμε, εννοούμε γλεντήσαμε», το μαρτυρούσε το σκανδαλιάρικο χαμόγελο στο πρόσωπο της, είχε μια δόση συνειδητής ανευθυνότητας, την ίδια που επέδειξε με τις πλαστικές επεμβάσεις, είχε μεταμορφώσει τα μήλα του προσώπου της σε πεπόνια ενώ τα φουσκωμένα της χείλη συναγωνίζονταν άνετα οποιαδήποτε milf πορνοστάρ (ιδέα δεν είχα πως επτά χρόνια αργότερα κάθε ζευγάρι πειραγμένα χείλη με ολίγη από χειρουργική τόνωση ζυγωματικών θα προκαλούσε αυτομάτως, πιθανόν αθέλητη, μίνι ανατριχίλα, ρίγη ηδονής, στο σώμα μου - πόσοι τρόποι, τόσοι τρόποι να ομορφαίνει κανείς! αξίζουν χειροκρότημα, θυσίες μεγάλες!)·
-έναν νεαρό Ashkenazi Ισραηλινό μαζί με την μητέρα του (προσωρινά σε καροτσάκι λόγω τραυματισμού), της μιλούσε έντονα, αρκετά τουλάχιστον ώστε να ανησυχήσω,
“don’t worry, we ‘re not fighting, we ‘re just talking, everybody always think that we are quarreling but, in reality, this is just our way of interacting with each other...”
τα έβαλε με τους συμπατριώτες του, “in Israel everyone is very concerned with issues of national security, I’m very critical towards Israelis,”
μπουχτισμένος από τις εικόνες στην τηλεόραση με τους συνταξιούχους έξω από τις τραπέζες σε φάση τσίου για ένα πενηντάευρο τις μέρες πριν την kolotoumpa, τα έβαλα με τους Έλληνες·
-τον κύριο Σπύρο, έτος γέννησης το 1920, αντιστασιακό Εαμίτη, επίσημο προσκεκλημένο της γιορτής του Δήμου Αθηναίων στον αρχαιολογικό χώρο της Ακρόπολης ανήμερα της 71ης επετείου της απελευθέρωσης της πόλης από τους Γερμανούς Ναζί κατακτητές·
-τον Μανώλη Γλέζο, ένα Γερμανικό τηλεοπτικό κανάλι ετοίμαζε ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή του, «μπροστά από τον Παρθενώνα δε θα πω τίποτα απολύτως», η αμηχανία των ανθρώπων της παραγωγής δεν στάθηκε ικανή να τον μεταπείσει, ο Γλέζος ήταν κάθετος, πράγματι, θα τον φιλμάρουν να κινείται σιωπηλός μεταξύ Ερεχθείου και Παρθενώνα, θα αφηγηθεί τα γεγονότα της 30ης Μαΐου 1941 μπροστά από την είσοδο της σπηλιάς της Έρσης στην βόρεια κλιτύ του λόφου, το ακριβές σημείο από το οποίο Γλέζος και Σάντας αναρριχήθηκαν ώστε να να υποστείλουν την Ναζιστική σημαία,
«έχω δώσει τόσες συνεντεύξεις στη ζωή μου, δεν είναι πως ήθελα να πω κάτι περισσότερο, απλά θέλω οι Γερμανοί πολίτες να μάθουν περισσότερα για το κακό που συνέβη στη χώρα μας στην Κατοχή, ειδικά με όλα αυτά που γίνονται στις μέρες μας... στάσου, θέλω να σου δώσω κάτι...», ο οδηγός του έφερε μερικά αντίτυπα του βιβλίου Μαύρη Βίβλος της Κατοχής / Schwarzbuch der besatzung, υπέγραψε μισή ντουζίνα, «για εσένα και τους συναδέλφους σου που χειρίζεστε αυτή τη μηχανή... [σ.σ. αναβατόριο σκάλας]»·
-τέλος, υπήρξε και ένας νεαρός με εκ γενετής ανεπάρκεια άκρων ο οποίος σκαρφάλωσε μαρμάρινα σκαλοπάτια και βράχους από γρανίτη με τα γόνατα και τους αγκώνες, ο ανελκυστήρας ήταν εκτός λειτουργίας λόγω συντήρησης.
No comments:
Post a Comment