 |
| Ivan Karasev |
Σαράντα έξι χρόνια μετά το σκάνδαλο του Last Tango in Paris το σκάνδαλο επέστρεψε τη μέρα του θανάτου του Bernardo Bertolucci καθώς η κουλτούρα του Facebook, μαζί με τα δακρύβεχτα RIP, μας κληροδότησε και την ακύρωση του σεβασμού του πένθους για το νεκρό.
Εν προκειμένω, αναρωτιέμαι αν το σκάνδαλο της συνειδητής ταπείνωσης της Maria Schneider από τα χέρια του Marlon Brado και του νου του Ιταλού σκηνοθέτη θα ήταν μέγα σκάνδαλο αν δεν ήταν ένα σκάνδαλο ερωτικής φύσης, καθώς άλλωστε δεν έγινε ποτέ σκάνδαλο η γνωστή σε όλους τους σινεφίλ ταπείνωση της Bjork από τον Lars von Trier στα εξοντωτικά για εκείνην γυρίσματα του Dancer in the Dark (πριν επανέλθει ως σκάνδαλο σεξουαλικής παρενόχλησης στον απόγειο του #metoo), ο εξευτελισμός του Tom Cruz όταν εξαναγκάστηκε να ανοίξει μία πόρτα περίπου ογδόντα φορές στο Eyes Wide Shut έως ότου ικανοποιηθεί ο Stanley Kubrick ο οποίος πιθανώς επιθυμούσε να φέρει τον ηθοποιό του σε απόγνωση ώστε να είναι όσο το δυνατόν πιο πειστικός ο κινηματογραφικός χαρακτήρας που είχε πλάσει για τη συγκεκριμένη ταινία, ή, τέλος, το μαρτύριο της Liv Ullmann στα χέρια του Ingmar Bergman όταν εκείνη ξεπάγιαζε επί ώρες μέσα σε μία βάρκα εν μέσω Σκανδιναβικού ψύχους ώστε να αποκτήσει αληθοφάνεια μια σκηνή την ίδια ώρα που ο σκηνοθέτης-αφέντης-σύζυγος έδινε οδηγίες ντυμένος σαν κρεμμύδι, σύμφωνα με την αφήγηση της ίδιας της ηθοποιού μετά το θάνατο του σκηνοθέτη·
συμπεραίνουμε λοιπόν πως αν κάτι προκάλεσε την επανάληψη, με αλλαγή του ιδεολογικού προσήμου των αντιδρώντων, του σκανδάλου του Last Tango in Paris δεν ήταν η ταπείνωση αυτή καθ’ αυτή αλλά το είδος της ταπείνωσης.
Το 1972 το σκάνδαλο είχε προκληθεί ως άμεση συνέπεια της ερωτικής ελευθεριότητας της ταινίας, ταινία στον απόηχο του ξεσπάσματος των long sixties, τότε που το σεξ και ο έρωτας έγιναν πείραμα και απόλαυση και το γυναικείο σώμα νομιμοποιήθηκε να πραγματοποιεί κατά βούλησην ταξίδια αναψυχής είτε στη δική του επικράτεια, εξερευνώντας δηλαδή τους όρους της αυτοϊκανοποίησης του, είτε σε άλλα ξένα σώματα.
Το 2018, το σκάνδαλο επέστρεψε ως θλιβερός απόηχος της λήξης του πνεύματος των long sixties, το λένε οι νόμοι της ιστορίας - κάθε ιστορική καμπή και ένα ανελέητο ξεκαθάρισμα λογαριασμών.
Η ελευθεριάζουσα σεξουαλικότητα των ημερών μας συνταξιδεύει με έναν ολοένα και αυξανόμενο λογοκριτικό οίστρο καθώς και με τον πληθωρισμό της κατανάλωσης ερωτισμού σε έναν εικονικό κόσμο, υπέρβαρος κόσμος αν τον ζυγίσουμε σε gigabyte.
Καθόλου παραδόξως, όσο φαρδαίνει το πλάτος της σεξουαλικής εξερεύνησης διαμέσου του Tinder, Grindr και των cam performers τόσο, ως αντίθεση στην υπερπληθωρικότητα της σεξουαλικής έκφρασης, πληθαίνουν οι φωνές ενάντια στην σεξουαλική ανάρμοστη συμπεριφορά (του τύπου «ψιιιτ κοπελιά!») ενώ educated beyond their intelligence νέοι της φράξιας των δικαιωματιστών στοχεύουν στην κατάργηση διά νόμου της αυτοδιάθεσης ενός σώματος για σεξ έναντι χρηματικής ανταμοιβής.
Κάπως έτσι λοιπόν, ο ερωτισμός μας πασχίζει να συνυπάρξει μεταξύ της αγαλλίασης που προκαλεί ένα όμορφο άγνωστο πρόσωπο που εμφανίζεται για λίγο, πριν το swipe προς τα δεξιά, σε ένα dating app ή μια σειρά από σέξυ φωτογραφίες στο Instagram μιας 21χρονης φοιτήτριας, και της εκστρατείας ενημέρωσης των επισκεπτών στο Metropolitan Museum of Art της Νέας Υόρκης σχετικά με την σεξουαλική αμετροέπεια του Balthus, τη σεξουαλική ασυδοσία του Gaugen και το μισογυνισμό του Picasso.
Κλείνοντας, ας ευχηθούμε να συνδιαλεγόμαστε με τόσο περίπλοκα και – δικαίως - κατεπείγοντα θέματα χρησιμοποιώντας το νου και την καρδιά, αντί για το στομάχι και τα γεννητικά μας όργανα.
Καλά ξεμπερδέματα λοιπόν εν καύλα αδελφοί και αδελφές!
