Σαββατόβραδο

Δηλαδή, αναρωτιέμαι, βγήκε κανείς ποτέ του στα Εξάρχεια να μεθύσει, μέθυσε, και δεν έβαλε να ακούσει το επόμενο απόγευμα προς βράδυ αυτό το τραγούδι; Κι αν ναι, αν συνέβη το αποτρόπαιο, δικαιούται άραγες να ομιλεί;

 

Δικαιούται, φυσικά! Μάλλον πως δεν έψαχνε για μια κάποια καρδιά πάντως. Λέξη παρεξηγημένη ύστερα από τη μονοπωλιακή της χρήση από ανίδεους εθελοντές της συνομοταξίας ‘πεθαίνοντας σαν συναίσθημα’, μάζωξη ανθρώπων η οποία γνωρίζει μονάχα από συναισθήματα έρημα όπου η απουσία του ξάγρυπνου φύλακα του έλλογου μισού που σχηματίζει τον ανθρώπινο νου ματώνει λίγο λίγο την ύπαρξη, συναισθήματα άτακτα παρατεταγμένα σε μια μπάρα σε ένα αφτεράδικο, έτοιμα προς εκμετάλλευση από αδίστακτους κόλακες της νύχτας, η καρδιά του Σαββατόβραδου πάντως μοιάζει να βρίσκεται εκεί ακριβώς που δεν βρίσκεσαι εσύ. Το Σάββατο το βράδυ στα Εξάρχεια αναζητούσαμε κάτι το οποίο εξ ορισμού δε δύναται να βρεθεί. Πάντοτε μας διαφεύγει, βρίσκεται μονίμως αλλού, είναι αυτό που αναζητούν όλοι οι ταξιδευτές της νύχτας μα δεν το βρίσκουν - καθόλου παραδόξως - ποτέ. Κι αν νομίζουν καμιά φορά πως το βρήκαν, σε ένα πάρτυ ένδοξο και ξελογιαστικό, οργιαστικό και ξαναμμένο, με τσάμπα ποτά και κορίτσια με κόκκινο κραγιόν, τότε ακριβώς προσγειωνόμαστε σε εκείνο το επόμενο απόγευμα, το απόγευμα του χανγκόβερ, όπου στο πικάπ θα παίξει η καρδιά του Σαββάτου της νύχτας, ώστε να μελαγχολήσουμε για μια ακόμη φορά που πιστέψαμε, σαν μικρά παιδιά μανιασμένα για ένα παγωτό κάποιο μεσημέρι του Αυγούστου, σαν καυλωμένα έφηβα λιγούρια που στέκονται έξω από μια πόρτα που λούζεται κόκκινο φως, πως το πάρτυ εκείνο ήταν η καρδιά του Σαββατόβραδου. Και ξέρετε τι θα ακολουθήσει ύστερα. Τα φαντάσματα θα βγουν παγανιά κι όποια καρδιά πάρει ο χάρος μιας και το φάντασμα της νύχτας δε θα ‘ναι άλλο από εκείνο το κόκκινο κραγιόν που παρέμεινε ανέπαφο στα δυο της χείλη κι ας ήπιες πάνω από τέσσερα ποτά εκείνο το βράδυ. Κι ας έφθασες κοντά ακόμα και να της μιλήσεις.  Ήταν Σάββατο, νομίζω.