Στη Ρουμανία XV

Τετάρτη 28/12/2011, 17:30

Κοιτάω τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες του Vlad Columbeanu για το Ρουμάνικο 1989. Ο φακός του Columbeanu δεν εστιάζει μόνο στις ταραγμένες και σχετικά αιματηρές μέρες των Χριστουγέννων του '89. Καταγράφει επίσης και το χειμώνα και την άνοιξη του '90, τότε που διαδηλώσεις και οδομαχίες έδιναν και έπαιρναν (έδιναν = μάχες κατά του σχεδόν καθολικά άφθαρτου παλαιού, και μασκαρεμένου σε νέο, καθεστώτος / έπαιρναν = μερικές ανθρώπινες ζωές και πάμπολλες ελπίδες). Ανθρακωρύχοι κατέφθαναν στο Βουκουρέστι κατά χιλιάδες μέσα σε ειδικά ναυλωμένα τρένα, και μία και δύο και τρεις συνολικά φορές, με σκοπό να καταπνίξουν φοιτητές και διαμαρτυρόμενους που δεν αρκέστηκαν στο συμβολικό γεγονός της θανάτωσης ενός πραγματικού αλλόφρονα, λίγους μήνες πριν. Επιζητούσαν το θάνατο του παλαιού κόσμου, πότε βίαια και πότε ειρηνικά, μα έμελλε να συναντήσουν τον πρόωρο θάνατο των ελπίδων τους υπό το βάρος ενός σχεδίου σε σύλληψη Securitate και εκτέλεση διά χειρός ανθρακωρύχων. “We work, we don't think!” το σύνθημα τους.

Βρισκόμαστε στο Museum of the Romanian Peasant, ενδιαφέρον, αλλά όχι τόσο όσο το πιο διάσημο αδελφάκι του ονόματι Village Museum. Κακοστημένη η έκθεση, άδεια η αίθουσα, βαριεστημένη και η υπάλληλος η οποία ακούει διακριτικά μουσική σε ένα ραδιοφωνάκι. Φαίνεται να σνομπάρει την έκθεση όσο κι η ταμίας στο μουσείο μοντέρνας τέχνης του Βουκουρεστίου αδιαφορούσε για τα τεκταινόμενα εντός των αχανών αιθουσών.

Με ρωτάει κάποιος: «έτσι δείχνουν οι διαδηλώσεις στην Αθήνα σήμερα;» Κοιτάω καλύτερα. «Όχι, δε μοιάζουν έτσι» απαντώ. Το πλήθος που κοιτώ σε άσπρο-μαύρο, δε μοιάζει μετέωρο. Γνώριζαν πως κάτι συνταρακτικό είχε συμβεί, είχε πέσει ο τύραννος. (Δεν γνώριζαν πάντως πως αυτό που συνέβη τότε δεν ονομάζεται, και με την ασφάλεια μιας απόστασης είκοσι τριών χρόνων πια, επανάσταση.) 

«Στην Ελλάδα αυτό που συνέβη, παρότι ονοματίζεται πλουσιοπάροχα ανάλογα με την μυωπική οπτική γωνία του καθενός, συνέβη εν αγνοία μας».