better days: με λογισμό

Καθόμαστε στην παραλία της Ψανής, στη Ναύπακτο. Θα 'ταν περίπου 19:00. Την ακτή έχει επισκεφθεί πρόσφατα ένα μπουλντοζοειδές και έτσι όλα τα γκρίζα βότσαλα μοιάζουν ανέμελα μεν, τακτοποιημένα δε. Η Ψανή, το αντίπαλο δέος του Γριμπόβου (η δεύτερη παραλία της Ναυπάκτου) ανέκαθεν συγκέντρωνε τους κατά ένα κλικ πιο περισπούδαστους της όμορφης και τουριστικά ανεκμετάλλευτης αυτής κωμόπολης. Το Γρίμποβο όμως έχει κι αυτό τους πιστούς του: τα πλατάνια εκεί κυριαρχούν, φθάνουν μια ανάσα από τη θάλασσα, και το ολίγον τι old school κλίμα που εκπέμπει γοητεύει λιγοστούς μεν, φανατικούς δε.
 
Μας προσπερνά με αργό βήμα και είναι ύστερα από καμιά δεκαριά μέτρα που συνειδητοποιεί το ενδιαφέρον μας για την πραμάτεια που κουβαλά μέσα σε μια μαύρη σκονισμένη αθλητική τσάντα. Κοιτάζει προς τη μεριά μας και όταν βεβαιώνεται για τις προθέσεις μας, ένα χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο του. Επιστρέφει, απλώνει το κορμί του καταή και πιάνουμε δουλειά. Αναρωτιέμαι πόσες ώρες γυρνάει κάτω από τον ήλιο χωρίς καπέλο και αν έχει κάνει σεφτέ. Είναι σχεδόν εξουθενωμένος και γελάει συχνά χωρίς λόγο.

Ψηλός και αδύνατος, τα σκούρα του ρούχα είναι σκονισμένα, η φυσιογνωμία του οικεία. Είναι ο συνήθης Αφρικανός της γειτονιάς. Κάνει ένα κοπλιμέντο για τα αγγλικά μας σε σχέση με τα φτωχά αγγλικά των Ελλήνων που συνήθως συναναστρέφεται. Μιλάμε για λίγο και μια σκέψη προσγειώνεται στο κεφάλι μου: «πρέπει να είναι η πιο ενδιαφέρουσα γνωριμία που έκανα το τελευταίο εξάμηνο». Αγοράζουμε πέδιλα θαλάσσης σε τιμή Κινέζικη ενόσω δεν σταματά να γελά δυνατά σε κάθε ευκαιρία. "No jobs, no jobs" μας λέει. Γνέφουμε συγκαταβατικά. Είναι όμως στιγμές που δείχνει τρομερά ανήσυχος, προβληματισμένος, οι δυσκολίες της ζωής έχουν χαραχτεί στα μάτια του.

"Better days will come" του λέω. Επαναλαμβάνει τη φράση μου με τον πιο καταφατικό τρόπο που δύναται κανείς να φανταστεί. Το ύφος του είναι απολύτως σοβαρό και θα ορκιζόταν κανείς στη μνήμη της πεθαμένης του μάνας πως πίστευε με όλη του τη δύναμη στο ακριβές νόημα της φράσης. Ίσως βέβαια να ήταν αυτός ο μόνος τρόπος ώστε να μην παραιτηθεί από τη ζωή· να ορκιστεί στον εαυτό του πως θα 'ρθουν και καλύτερες ημέρες.