IDENTITY POLITICS

Τη στιγμή που σας μιλάω, δε μπορώ ακόμα να γνωρίζω τι ήταν εκείνο που με τράβηξε προς τα έξω, πέρα από το τσιμέντο και το λευκό, και μακριά από την θαλπωρή του γραφείου και τη τόσο εθιστική δυσοσμία μια χούφτας από γνώριμες γόπες.

Ίσως να ήταν το έντονο φως που μπήκε θρασύτατα στο δωμάτιο από το ολόγιομο φεγγάρι του Ιουνίου. Ίσως πάλι, να ήταν εκείνη η ηχώ από το κελάϊδισμα των σπουργιτιών που αναπαύονται καθημερινά στον αειθαλή πλάτανο της γειτονιάς· είχαν περάσει ακριβώς έξι ώρες από τη στιγμή που σταμάτησαν να τραγουδούν, όπως το κάνουν κάθε απόγευμα, την ίδια ώρα, μα η ηχώ των λεπτεπίλεπτων φωνών τους αντηχούσε ακόμα μέσα στο κεφάλι μου. Τα έχω συνηθίσει τα σκασμένα· γι’ αυτό και κάθε σούρουπο απλώνω το χέρι μου προς τον πλάτανο, τους τείνω χείρα αιώνιας φιλίας αν δεν το καταλάβατε. Νοσταλγώ πάντως εκείνη την κουκουβάγια που μόλις μια φορά ξαπόστασε κοντά μας· είχε τα μάτια της ορθάνοιχτα, όπως το το επιτάσσει η φύση της, μα εγώ τα ‘χα κλειστά καθώς δεν τόλμησα να αντικρύσω τη σοφία της. 

Δεν έκανα το ίδιο με την πανσέληνο· με το τηλεσκόπιο του συνειδητού μου, οπωσδήποτε ιδιαίτερα ανήσυχο καθόλη τη διάρκεια ενός καλοκαιριού που σε ξέβρασε κοντά σε μια θάλασσα, βούτηξα μονομιάς στα βάθη της ύπαρξης συνεπικουρούμενος από το σκότος της νύχτας και το γεγονός πως όλοι τριγύρω κοιμόντουσαν βαθιά. Κοιτώντας το φεγγάρι, θυμήθηκα, τι άλλο; εκείνο το μικρό βηματάκι που μας υποσχέθηκε κάποτε, κοντά μισό αιώνα πια, τη ζωή σε άλλους πλανήτες ακόμα κι αν ο Αρανίτσης, ίσως και με το δίκιο του ο άνθρωπος, πιστεύει ακράδαντα πως τελικά μάλλον πως συνέβη το ακριβώς αντίστροφο: αντί να στήσουμε έξαλλους χορούς μέσα σε οξυγονούχους θόλους πάνω στη Σελήνη ήταν το βασίλειο της γκρίζας και απόκοσμης ερημιάς του φεγγαριου που τελικά εγκαταστάθηκε πάνω στη Γη. Όλα αυτά με μια μικρή επιφύλαξη βέβαια καθώς, και σε τελική ανάλυση, το φεγγάρι απέχει όντως πολύ μακριά από εμάς ώστε να εξάγουμε ασφαλή συμπεράσματα. 

Λούστηκα λοιπόν το φως του φεγγαριού για λίγες στιγμές ώσπου η συνείδηση μου ξεγελάστηκε κατά τέτοιον τρόπο ώστε να με κάνει να πιστέψω προς στιγμήν πως στην πραγματικότητα η ταυτότητα μας δεν είναι άλλο πράγμα από ένα κομματάκι από χαρτί εγκλωβισμένο σε πλαστικό και προορισμένο να ταξιδεύει εσσαεί στην κωλότσεπη ενός, οπωσδήποτε φθαρμένου, Αμερικάνικου, σαν τα όνειρα μας, τζην. Γενικά μιλώντας, όλοι την πατάμε κάποια στιγμή σε τούτη τη ζωή. 

Αξίζει πάντως να δοκιμάσει κανείς να επιχειρήσει να ζήσει για ένα σεβαστό διάστημα της ζωής του δίχως αυτό το χαρτί που αναγράφει όλα εκείνα που δεν εξυπηρετούν κανέναν σκοπό που να σχετίζεται με το ατελείωτο, θα έλεγε κανείς, ταξίδι προς την άγνωστη Χώρα της αναζήτησης της ταυτότητας αλλά αντίθετα προσδιορίζει με σαφή τρόπο οτιδήποτε δεν έχει το παραμικρό αντίκρυσμα στην ροή της ζωής σε κείνη τη μακρινή Χώρα. Αν θες μια αναλογία, προσπάθησε να φανταστείς τη Χώρα της Ανάφης με σειρές φοινικόδεντρων και τα νερά του Κυκλαδίτικου αυτού νησιού να αναστατώνονται από το μήκους 133 μέτρων ιδιωτικό γιωτ του Εμίρη του Κατάρ· στην πραγματικότητα, στην Ανάφη είναι οι αέρηδες που κυβερνούν. Οι άνθρωποι απλά τους υπομένουν, άλλοτε καρτερικά κι άλλοτε με ανυπομενεσία.

Κλείνοντας, αξίζει να αναφερθεί και το ακόλουθο περιστατικό. Ενόσω συνέβαιναν όλα αυτά, το πέος μου είχε αποφασίσει να απέχει πλήρως της εκκεντρικής (όπως θα την ονόμαζε πιθανότατα ένας λάτρης της στατιστικής και των δημοσκοπήσεων ως δείκτες της κοινωνικής ζωής που δεν μελετάται πλέον παρά κυρίως μετριέται) αυτής νυχτερινής διαδικασίας. Θα μπορούσαμε κάλλιστα να μιλάμε και για μουνί, ας μην το ξεχνάμε αυτό. Συμβαίνουν αυτά άλλωστε χωρίς εμείς καθόλου να τα επιλέγουμε.

Με άλλα λόγια, κάθετι στον κόσμο αυτό βρίσκει μια τρύπα να το χωράει αλλά αυτό δεν σημαίνει πως εμπρός του φεγγαρόφωτου, αλλά και ενώπιον του πιο καυτού ήλιου φυσικά, το ακανθώδες, μα και τόσο επείγον, ζήτημα της ταυτότητας ανάγεται στην ανατομία του σώματος. Κάθε άλλο.