 |
| toni demuro |
Γεια σας κύριε Κωστή, καλό σας ταξίδι κύριε Κωστή.
Δεν θυμάμαι και εγώ πια πότε σας συνάντησα για πρώτη φορά
στην στήλη κάποιας εφημερίδας· περάσαν χρόνια. Θυμάμαι πότε τα χρειάστηκα
πάντως. Ο Αγγελόπουλος αποθηκευμένος στο Toshiba μόνος δεν έφθανε· όσο
άτλας κι αν ήταν ο Θόδωρος, η γη βαραίνει επικίνδυνα από τις αστοχίες μας (αμαρτίες
τις λένε οι χριστιανοί). Πόσο βάρος πια να σηκώσει ένας και μόνο άνθρωπος; Τα
χρειάστηκα κανονικά. Τότε ήταν που κατέφθασαν αεροπορικώς τα βιβλία σας κύριε
Κωστή. Έχει δει κανείς σας πώς πέφτουν τα πακέτα σωτηρίας της Unicef από ύψος 8.000
ποδιών κάτω στον τρίτο κόσμο; Έ, έτσι έφθασε κι ο Παπαγιώργης στο δωμάτιο μου.
Κύριε Κωστή, ήθελα να σας το πω καιρό τώρα, εξίσου με το
βιβλίο σας για τον Ντοστογιέφσκι και τις αμβροσίες που γαργάλησαν μυθικούς
λάρυγγες στο πέρας της ιστορίας απόλαυσα τα τερτίπια σας. Για κάποιες φορές που
βαριόσασταν να γράψετε την επιφυλλίδα σας λέω. Πρέπει
να σκάγατε στα γέλια κάθε φορά που στέλνατε ένα απ’ αυτά τα κείμενα στα οποία δεν
προσπαθούσατε να κρύψετε το γεγονός της ανίας που σας καταλάμβανε αγρίως την στιγμή
της δημιουργίας τους. Υποθέτω πως γνωρίζατε πως η προσπάθεια να ξεσκονίσεις την
βαρεμάρα που παρεισφρύει σε κείμενα κατά παραγγελία οδηγεί σε χειρότερα ακόμα
αποτελέσματα καθώς αποκαλύπτει το βαθμό της απατεωνιάς που διαθέτεις σαν άτομο.
Πρέπει να ‘χω διαβάσει κυριολεκτικά χιλιάδες κείμενα τα οποία γράφτηκαν στο
πόδι· τα δικά σας ήταν τα μοναδικά που δεν προσπάθησαν να με πείσουν πως το
πόδι είναι σκεπτόμενο κεφάλι κύριε Κωστή!
Είσασταν ασυνήθιστος άνθρωπος κύριε Κωστή. Ορθοδόξως
ανορθόδοξος.
Διάφανος είσασταν κύριε Κωστή κι ας μην ήξερα τίποτα για
την προσωπική σας ζωή, ούτε την φάτσα σας δεν ήξερα καλά καλά (πάλι καλά να
λέμε καθότι και του Τσιοράν που την είδα την φάτσα τι κατάλαβα; Έχω για αρχή
μου άλλωστε να αποφεύγω τις φάτσες των δημιουργών). Είσασταν τόσο διάφανος, όσο
διάφανο είχατε καταστήσει το Εγώ μπροστά στα μάτια μου. Στοχεύατε πάντοτε
κατευθείαν στον στόχο ας μου επιτρέψετε να πω.
Το στριπτίζ του ανίκητου Εγώ made by Papagiorgis· ορίστε
μια σπέσιαλ αναγνωστική απόλαυση που αντέχει στο χρόνο!
Τέλος, δεν μου το βγάζεις απ’ το μυαλό πως από πάντοτε η
φιλοδοξία σας ήτανε να βρεθείτε μιαν ώρα αρχύτερα στην επικράτεια του αοράτου·
εκεί άλλωστε το κρασί ρέει άφθονο και δεν λεκιάζει τα δόντια, ούτε καταστρέφει
την υγεία. Απ’ ότι λέγεται κιόλας, στην
επικράτεια του αοράτου ο θάνατος νικιέται με πιοτό και καλή καρδιά, κι όταν
λέμε «καλή καρδιά» δεν εννοούμε άλλο πράμα από τον θρίαμβο έναντι του Εγώ, έτσι
δεν είναι κύριε Κωστή;
«Μα καλά, νικιέται ο θάνατος;» θα πουν.
«Αμέ! Ζώντας».
