Στην υγειά σας κύριε Κωστή

toni demuro

Γεια σας κύριε Κωστή, καλό σας ταξίδι κύριε Κωστή. 

Δεν θυμάμαι και εγώ πια πότε σας συνάντησα για πρώτη φορά στην στήλη κάποιας εφημερίδας· περάσαν χρόνια. Θυμάμαι πότε τα χρειάστηκα πάντως. Ο Αγγελόπουλος αποθηκευμένος στο Toshiba μόνος δεν έφθανε· όσο άτλας κι αν ήταν ο Θόδωρος, η γη βαραίνει επικίνδυνα από τις αστοχίες μας (αμαρτίες τις λένε οι χριστιανοί). Πόσο βάρος πια να σηκώσει ένας και μόνο άνθρωπος; Τα χρειάστηκα κανονικά. Τότε ήταν που κατέφθασαν αεροπορικώς τα βιβλία σας κύριε Κωστή. Έχει δει κανείς σας πώς πέφτουν τα πακέτα σωτηρίας της Unicef από ύψος 8.000 ποδιών κάτω στον τρίτο κόσμο; Έ, έτσι έφθασε κι ο Παπαγιώργης στο δωμάτιο μου. 

Κύριε Κωστή, ήθελα να σας το πω καιρό τώρα, εξίσου με το βιβλίο σας για τον Ντοστογιέφσκι και τις αμβροσίες που γαργάλησαν μυθικούς λάρυγγες στο πέρας της ιστορίας απόλαυσα τα τερτίπια σας. Για κάποιες φορές που βαριόσασταν να γράψετε την επιφυλλίδα σας λέω. Πρέπει να σκάγατε στα γέλια κάθε φορά που στέλνατε ένα απ’ αυτά τα κείμενα στα οποία δεν προσπαθούσατε να κρύψετε το γεγονός της ανίας που σας καταλάμβανε αγρίως την στιγμή της δημιουργίας τους. Υποθέτω πως γνωρίζατε πως η προσπάθεια να ξεσκονίσεις την βαρεμάρα που παρεισφρύει σε κείμενα κατά παραγγελία οδηγεί σε χειρότερα ακόμα αποτελέσματα καθώς αποκαλύπτει το βαθμό της απατεωνιάς που διαθέτεις σαν άτομο. Πρέπει να ‘χω διαβάσει κυριολεκτικά χιλιάδες κείμενα τα οποία γράφτηκαν στο πόδι· τα δικά σας ήταν τα μοναδικά που δεν προσπάθησαν να με πείσουν πως το πόδι είναι σκεπτόμενο κεφάλι κύριε Κωστή!

Είσασταν ασυνήθιστος άνθρωπος κύριε Κωστή. Ορθοδόξως ανορθόδοξος.

Διάφανος είσασταν κύριε Κωστή κι ας μην ήξερα τίποτα για την προσωπική σας ζωή, ούτε την φάτσα σας δεν ήξερα καλά καλά (πάλι καλά να λέμε καθότι και του Τσιοράν που την είδα την φάτσα τι κατάλαβα; Έχω για αρχή μου άλλωστε να αποφεύγω τις φάτσες των δημιουργών). Είσασταν τόσο διάφανος, όσο διάφανο είχατε καταστήσει το Εγώ μπροστά στα μάτια μου. Στοχεύατε πάντοτε κατευθείαν στον στόχο ας μου επιτρέψετε να πω. 

Το στριπτίζ του ανίκητου Εγώ made by Papagiorgis· ορίστε μια σπέσιαλ αναγνωστική απόλαυση που αντέχει στο χρόνο! 

Τέλος, δεν μου το βγάζεις απ’ το μυαλό πως από πάντοτε η φιλοδοξία σας ήτανε να βρεθείτε μιαν ώρα αρχύτερα στην επικράτεια του αοράτου· εκεί άλλωστε το κρασί ρέει άφθονο και δεν λεκιάζει τα δόντια, ούτε καταστρέφει την υγεία.  Απ’ ότι λέγεται κιόλας, στην επικράτεια του αοράτου ο θάνατος νικιέται με πιοτό και καλή καρδιά, κι όταν λέμε «καλή καρδιά» δεν εννοούμε άλλο πράμα από τον θρίαμβο έναντι του Εγώ, έτσι δεν είναι κύριε Κωστή;

«Μα καλά, νικιέται ο θάνατος;»  θα πουν. 

«Αμέ! Ζώντας». 

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα: από την εσωτερίκευση του πόνου, στην εξιδανίκευση του.

Η μουσική της Ελένης Καραΐνδρου με καταθλίβει, εντόνως θα έλεγα. Αναφέρομαι στη μουσική που έχει συνθέσει για τις ταινίες του Θ. Αγγελόπουλου, ότι άλλο έχει κυκλοφορήσει δεν με ενδιαφέρει ιδαίτερα.

Βασικά, ίσως και να με ενδιαφέρει αλλά μάλλον πως προσπαθώ να προφυλαχθώ από τα πυρά. Ελλοχεύουν οι εξής κίνδυνοι:

1.  να θεωρηθώ ως αθεράπευτα «ρομαντικός», παλαιομοδίτης «κουλτουριάρης» από τον "κύκλο" των ανθρώπων που συναναστρέφομαι (πολλοί και διάφοροι άνθρωποι αλλά και "κύκλοι", ελαφρά συνδεδεμένοι ο ένας με τον άλλο, κάτι σαν το σήμα των Ολυμπιακών Αγώνων αν το οπτικοποιήσουμε)
   
2. να θεωρηθώ ως αλλοτριωμένος, ελιτιστής από τους φαντασιακούς συναγωνιστές μου στον αγώνα κατά της κανονικότητας ο οποίος μαίνεται (;) ακόμα.
3. να θεωρηθώ ως δήθεν... μαλάκας από την κάστα των ανθρώπων που απαρτίζουν την "σιωπηλή πλειοψηφία" (θα προτιμούσα να έσπαγε την σιωπή της, έχει να πει κάτι άραγε;) μιας και έμαθα προσφάτως ότι η εν λόγω καλλιτέχνιδα θεωρείται αρκετά εξεζητημένου «καλλιεργημένου» γούστου (τις πταίει; ο Αγγελόπουλος φαντάζομαι, για όλα αυτός ευθύνεται, είναι κάτι παραπάνω από καλός, πρέπει να πληρώσει γι’ αυτό).

Η αλήθεια είναι βέβαια, ότι αυτό που με εμποδίζει στην πραγματικότητα από το να επιχειρήσω μια επιπλέον βουτιά στη μουσική της Ε. Καραΐνδρου είναι τα συναισθήματα που με κυριεύουν όταν ακούω τη μουσική της∙ τις πιο πολλές φορές επιθυμώ να πηδήξω από το παράθυρο. Δεν είναι ότι θέλω να αυτοκτόνησω, είναι απλά ότι θέλω να ξεφύγω από το ψυχοφθόρο «βασανιστήριο» που μου προκαλεί η ακρόαση της μουσικής της.

Σαν να αποκαλύπτονται πολλά κείνες τις στιγμές, που ίσως να μην μπορώ να τα αντέξω. Ίσως πάλι, να μην χρειάζεται να μπω σ’ αυτή την διαδικασία. Οι εμμονές μου περί της χρησιμότητας του πόνου στη ζωή μας ωστόσο, με ψυχαναγκάζουν να θέλω να υποστώ τα πάνδεινα.

Διαβάζοντας σκόρπιες συνεντεύξεις του μέγιστου Κωστή Παπαγιώργη, παίρνω κουράγιο:

• "τα βιβλία όλοι μπορούν να τα διαβάσουν, ενώ η καρδιά και το χάλι της ανήκουν μόνο σε έναν. Πιστεύω πολύ στο προσωπικό χάλι του καθενός, αυτό θεωρώ ευφυία."
• "αν η ζωή δεν ήταν «νοσοκομείο» και «άσυλο», τότε τα «Γράμματα» τι θα είχαν να αφηγηθούν; Το πιο ενδιαφέρον πράγμα στη ζωή είναι τα βάσανα."

Ενθυμούμενος ότι, ξέχωρα από φαντασιόπληκτος ημιμαθής, είμαι και πραγματιστής, εστιάζω το ενδιαφέρον μου σε μία ακόμη φράση του σπουδαίου αυτού συγγραφέα: ύστερα από όλη αυτή την επίπονη συνδυαλλαγή με τον πόνο λοιπόν, καταλήγεις ένας "εστέτ της δυστυχίας την οποία μετά εμπορεύεσαι."

Αναζητώντας ακόμα τον τρόπο με τον οποίο θα εισέλθω στον τρομακτικό στα μάτια μου κόσμο του «εμπορίου», και εξασκούμενος προσωρινά στο πεδίο των διαπροσωπικών σχέσεων όπου ο πόνος δεν πουλάει ικανοποιητικά μεν, αλλά αν μη τι άλλο συγκινεί, και ενίοτε γοητεύει αυτούς που δεν θα διστάσουν να πάρουν μια γεύση απ’ αυτό που τους τρομάζει, (παρα)μένω μετέωρος, μα... αισιοδοξώ.

Έχοντας διανύσει ορισμένα βήματα προς τα εμπρός όσον αφορά το «καυτό» ζήτημα της μετουσίωσης των ορμών, μένει μονάχα να «νοικοκυρέψω» το ζήτημα των (ψυχικών) ρωγμών. Θα πάρει κάμποσο...