ΤΣΕΛΕΜΕΝΤΕΣ
«Δεν γίνεται να είμαστε όλοι cool, το ίδιο είμαστε δηλαδή εγώ και αυτός!;»
είχε όρεξη για μπίρι μπίρι, και κρασί, ο Καρακάξης, την γνώριμη διάθεση επίσης να τσιγκλήσει τον Κέιβ, η φράντζα έπεφτε στο πρόσωπο καθώς μιλούσε, είχε μαυρίσει, φορούσε μαύρα, πουκάμισο, βερμούδα, σαγιονάρες δερμάτινες, καθόταν στην κεφαλή του τραπεζιού, στα δεξιά του η Μαριάνθη, αριστερά είχε την Τζο, η Δανάη, μια κενή θέση, το Λινάκι, δίπλα της ο Σάγκυ μάζευε ψιχουλάκια γύρω από το πιάτο του, ένοιωθε άβολα αφότου η κουβέντα είχε επιστρέψει σε άκυρους, cool, θεές-θεούς, μασαμπούκωνε ο Μπακού, ο Αριστομένης έδειχνε αφηρημένος,
«μίλησε και ο παρηκμασμένος νιου γουέιβ σταρ μετά την διάλυση της μπάντας που κατέληξε άκυρος»,
απάντησε ο Κέιβ (σκούρο γκρι T-shirt, μαύρη βερμούδα, πλαστικές παντόφλες παραλίας) που δεν είχε θυμώσει καθόλου, όπως δεν αρπάχτηκε ούτε ο Καρακάξης,
«για εμένα πάντως είστε ο ένας πιο cool από τον άλλον!»
ακούστηκε πεντακάθαρα η Μαρού, ύψωσε το ποτήρι της με λευκό κρασί (ήταν σχεδόν γεμάτο, δεν έπινε ιδιαίτερα), ενσαρκώνοντας -με αξιοσημείωτη άνεση- τον ρόλο της θεάς, για τον Κέιβ, που ήθελε, προσπάθησε, ανεπιτυχώς, μετά τις διακοπές να κάνει σεξ μαζί της, και τον Καρακάξη, είχε δυσκολευθεί να κοιμηθεί καθεμία από τις νύχτες που μοιράστηκαν το κρεβάτι των γονιών του κατά την διάρκεια των διακοπών,
«άσε που σε λίγα χρόνια η Τζο θα παίζει σε ταινίες και θα την βλέπουμε στα θερινά σινεμά και τότε θα είναι ΘΕΑ, όχι απλά cool...»,
συνέχισε ο οικοδεσπότης, να ανεβοκατεβάζει τους καλεσμένους του στην κλίμακα άκυροι-cool-θεοί/θεές, η Τζο του χαμογέλασε γλυκά (jean σορτς, γαλάζιο crop τοπ, δερμάτινα πέδιλα),
«εδώ δεν έβαλε εμένα στους θεές, μην περιμένεις να βάλει κάποιον άλλον», τον διέκοψε το Λινάκι,
«δεν έβαλες την κοπέλα σου στις θεές ρε βλαμμένε;» είπε γελώντας ο Καρακάξης, όσο για τον Σάγκυ, άρχισε να σκαλίζει με το πηρούνι το φαγητό, έβαλε μια μπουκιά στο στόμα (μελιτζάνα με πατάτα),
«πιστεύει πως αν προβιβάσει το κορίτσι του στην υψηλότερη κατηγορία λόγω βύσματος αυτομάτως θα τεθεί ζήτημα αθέμιτου ανταγωνισμού... θα φταίω εγώ μετά να τον χωρίσω;»
ένα χαμηλόφωνο αργόσυρτο χαχανητό, εκ μέρους του συνόλου των παρευρισκομένων, γέμισε με καλοδεχούμενα ηχοχρώματα τον χώρο,
ο Αριστομένης (βαμβακερό παντελόνι, πόλο μπλουζάκι, καλοκαιρινά μοκασίνια, όλα μαύρα) παίνεψε τον μουσακά, «χτύπησα ήδη δύο κομμάτια»,
«όντως, είναι θεϊκός μουσακάς... και σίγουρα δεν είναι άκυρος ή cool»
συμπλήρωσε με κέφι ο Μπακού, φορούσε τζην βερμούδα και καρό κοντομάνικο ξεκούμπωτο πουκάμισο, το στήθος του ήταν ιδιαιτέρως τριχωτό,
«τι έβαλες μέσα Λινάκι μου;» ρώτησε η Μαριάνθη, «εμένα η γιαγιά μου, που ήταν φοβερή μαγείρισα, έβαζε κουκουνάρι στον μουσακά καθότι Μικρασιάτισσα...»,
«εε όχι και κουκουνάρι ρε συ, εντάξει, κλασικό τον έκανα, παραδοσιακό, την συνταγή του Τσελεμεντέ ακολούθησα, έβαλα δαφνόφυλλο, ξύλο κανέλας, και λίγο κονιάκ που το ‘χα καβατζώσει από προχθές για να μην το πιει όλο ο Σάγκυ και τα αγόρια»,
«εμείς στο σπίτι έχουμε την πρώτη Γαλλική έκδοση του Οδηγού Μαγειρικής, το αγόρασε η μητέρα μου κάποτε σε ένα παζάρι στο Λονδίνο, ο Τσελεμεντές, ξέρεις, είχε επηρεαστεί πολύ από την γαλλική κουζίνα, πριν από αυτόν, στην Ελλάδα δεν γνώριζαν τα ζελεδάκια, την σαντιγί, τα καναπεδάκια, εκσυγχρόνισε βασικά την ελληνική κουζίνα», σχολίασε η Δανάη,
«ναι αλλά σιγά μην έβαζαν στην Γαλλία όσο σκόρδο έβαλα εγώ!» είπε το Λινάκι κάπως απολογητικά,
«ίιιιιοοουυ... εγώ δεν τρώω σκόρδο», γκρίνιαξε η Τζο,
«μα δεν γίνεται χωρίς σκόρδο ο μουσακάς», κοκκίνησε το Λινάκι,
«γίνεται, πως δεν γίνεται, αλλά δεν πειράζει, είναι πολύ νόστιμος Λινάκι μου...»
- "In his wildly influential 1920 cookbook, Cooking and Pâtisserie Guide, the Greek chef Nicholas Tselementes dictated that his native food had become too Eastern under Turkish rule and that it needed to return to its roots -- but with modish Frenchification. To accomplish this, he advocated adding béchamel sauce to just about everything -- the already-weighty moussaka, the lightly lemony avgolemono sauce, the mixture of beef and pasta that makes up pastitsio. This culinary traitor exiled olive oil and garlic, banished traditional Greek herbs and spices, ushered in butter, cream and flour and generally espoused anything French. The upper-middle-class Greeks, not unlike Chekhov's Russians, clamored for this new sophistication, and the resulting bland, bloated, blubbery cuisine spread through a country yearning to be more European. Unfortunately, this removed whatever individuality Hellenic cuisine possessed, at least until it was determined that the Mediterranean diet was actually good for you. Vegetables, legumes, wild greens and minimal protein consisting mostly of fish and seafood (lamb is for Sundays) returned, newly herbed and spiced."[1]
No comments:
Post a Comment