Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα: από την εσωτερίκευση του πόνου, στην εξιδανίκευση του.

Η μουσική της Ελένης Καραΐνδρου με καταθλίβει, εντόνως θα έλεγα. Αναφέρομαι στη μουσική που έχει συνθέσει για τις ταινίες του Θ. Αγγελόπουλου, ότι άλλο έχει κυκλοφορήσει δεν με ενδιαφέρει ιδαίτερα.

Βασικά, ίσως και να με ενδιαφέρει αλλά μάλλον πως προσπαθώ να προφυλαχθώ από τα πυρά. Ελλοχεύουν οι εξής κίνδυνοι:

1.  να θεωρηθώ ως αθεράπευτα «ρομαντικός», παλαιομοδίτης «κουλτουριάρης» από τον "κύκλο" των ανθρώπων που συναναστρέφομαι (πολλοί και διάφοροι άνθρωποι αλλά και "κύκλοι", ελαφρά συνδεδεμένοι ο ένας με τον άλλο, κάτι σαν το σήμα των Ολυμπιακών Αγώνων αν το οπτικοποιήσουμε)
   
2. να θεωρηθώ ως αλλοτριωμένος, ελιτιστής από τους φαντασιακούς συναγωνιστές μου στον αγώνα κατά της κανονικότητας ο οποίος μαίνεται (;) ακόμα.
3. να θεωρηθώ ως δήθεν... μαλάκας από την κάστα των ανθρώπων που απαρτίζουν την "σιωπηλή πλειοψηφία" (θα προτιμούσα να έσπαγε την σιωπή της, έχει να πει κάτι άραγε;) μιας και έμαθα προσφάτως ότι η εν λόγω καλλιτέχνιδα θεωρείται αρκετά εξεζητημένου «καλλιεργημένου» γούστου (τις πταίει; ο Αγγελόπουλος φαντάζομαι, για όλα αυτός ευθύνεται, είναι κάτι παραπάνω από καλός, πρέπει να πληρώσει γι’ αυτό).

Η αλήθεια είναι βέβαια, ότι αυτό που με εμποδίζει στην πραγματικότητα από το να επιχειρήσω μια επιπλέον βουτιά στη μουσική της Ε. Καραΐνδρου είναι τα συναισθήματα που με κυριεύουν όταν ακούω τη μουσική της∙ τις πιο πολλές φορές επιθυμώ να πηδήξω από το παράθυρο. Δεν είναι ότι θέλω να αυτοκτόνησω, είναι απλά ότι θέλω να ξεφύγω από το ψυχοφθόρο «βασανιστήριο» που μου προκαλεί η ακρόαση της μουσικής της.

Σαν να αποκαλύπτονται πολλά κείνες τις στιγμές, που ίσως να μην μπορώ να τα αντέξω. Ίσως πάλι, να μην χρειάζεται να μπω σ’ αυτή την διαδικασία. Οι εμμονές μου περί της χρησιμότητας του πόνου στη ζωή μας ωστόσο, με ψυχαναγκάζουν να θέλω να υποστώ τα πάνδεινα.

Διαβάζοντας σκόρπιες συνεντεύξεις του μέγιστου Κωστή Παπαγιώργη, παίρνω κουράγιο:

• "τα βιβλία όλοι μπορούν να τα διαβάσουν, ενώ η καρδιά και το χάλι της ανήκουν μόνο σε έναν. Πιστεύω πολύ στο προσωπικό χάλι του καθενός, αυτό θεωρώ ευφυία."
• "αν η ζωή δεν ήταν «νοσοκομείο» και «άσυλο», τότε τα «Γράμματα» τι θα είχαν να αφηγηθούν; Το πιο ενδιαφέρον πράγμα στη ζωή είναι τα βάσανα."

Ενθυμούμενος ότι, ξέχωρα από φαντασιόπληκτος ημιμαθής, είμαι και πραγματιστής, εστιάζω το ενδιαφέρον μου σε μία ακόμη φράση του σπουδαίου αυτού συγγραφέα: ύστερα από όλη αυτή την επίπονη συνδυαλλαγή με τον πόνο λοιπόν, καταλήγεις ένας "εστέτ της δυστυχίας την οποία μετά εμπορεύεσαι."

Αναζητώντας ακόμα τον τρόπο με τον οποίο θα εισέλθω στον τρομακτικό στα μάτια μου κόσμο του «εμπορίου», και εξασκούμενος προσωρινά στο πεδίο των διαπροσωπικών σχέσεων όπου ο πόνος δεν πουλάει ικανοποιητικά μεν, αλλά αν μη τι άλλο συγκινεί, και ενίοτε γοητεύει αυτούς που δεν θα διστάσουν να πάρουν μια γεύση απ’ αυτό που τους τρομάζει, (παρα)μένω μετέωρος, μα... αισιοδοξώ.

Έχοντας διανύσει ορισμένα βήματα προς τα εμπρός όσον αφορά το «καυτό» ζήτημα της μετουσίωσης των ορμών, μένει μονάχα να «νοικοκυρέψω» το ζήτημα των (ψυχικών) ρωγμών. Θα πάρει κάμποσο...