PVC-1

Το PVC-1, το ντεμπούτο του Σπύρου Σταθουλόπουλου που προβάλλεται από σήμερα στις αίθουσες, προκάλεσε αίσθηση πέρυσι κατά τη προβολή του στο φεστιβάλ των Καννών (Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών). Επίσης, στο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης απέσπασε 4 βραβεία (Αργυρός Αλέξανδρος, Βραβείο Κοινού, Α' Αντρικού ρόλου, FIPRESCI).

Το αξιοσημείωτο με το PVC-1 συνίσταται στο ότι είναι όλο γυρισμένο με μία λήψη 85 λεπτών. Ο Σταθουλόπουλος, γνωρίζοντας τους περιορισμούς που έχει το γύρισμα σε φιλμ 35mm, αποφάσισε να γυρίσει την ταινία σε miniDV. Ο Alexander Sokourof με το “Russian Ark” είχε πράξει κάτι ανάλογο, ωστόσο οι δύο ταινίες είναι αρκετά διαφορετικές ως προς τις προθέσεις τους αλλά και την υλοποίηση τους.

Ο Σταθουλόπουλος χειρίστηκε ο ίδιος τη στέντι-καμ. Σε τέσσερις ημέρες έγιναν τέσσερις διαφορετικές λήψεις καλύπτοντας κάθε φορά απόσταση περίπου έξι χιλιομέτρων στην Κουντιναμάρκα της Κολομβίας. Η τέταρτη λήψη ήταν και αυτή που τελικά επιλέχθηκε.Οι ηθοποιοί - ερασιτέχνες και επαγγελματίες - είχαν θεατρική εκπαίδευση ώστε να καταφέρουν να υποδυθούν τους ρόλους τους μπροστά στην κάμερα χωρίς οδηγίες από τον σκηνοθέτη. Το φιλμ είναι low-budget, κόστισε $500.000.

Η ταινία είναι εμπνευσμένη από μια αληθινή ιστορία που συνέβη το 2000 στην Κολομβία. Μια ομάδα εγκληματιών εισβάλλει στο σπίτι μιας πενταμελούς οικογένειας, τοποθετούν μια βόμβα στο λαιμό της μητέρας (PVC-1 είναι το υλικό με το οποίο έχει κατασκευαστεί το περίβλημα της βόμβας) και ζητούν λύτρα για να μην την ενεργοποιήσουν. Ένας αγώνας δρόμου αρχίζει για την οικογένεια, ώστε η γυναίκα να σώσει τη ζωή της...

Αρχικά παρακολουθούμε την περιπλάνηση της μητέρας, του πατέρα και της μεγάλης κόρης ενώ η δραματουργία κορυφώνεται όταν θα συναντήσουν τον πυροτεχνουργό. Ένας παρατεταμένος (ανατριχιαστικός) ήχος ακούγεται κάθε τόσο από το μηχανισμό της βόμβας. Η μητέρα φωνάζει.. «τα καθάρματα μου έκλεψαν το χρόνο, δεν έχω χρόνο για κανέναν.» Η έννοια του χρόνου διατρέχει όλο το έργο, η ταινία διαδραματίζεται σε “real time”, άλλωστε. Ο σκηνοθέτης σε δηλώσεις του υποστήριξε ότι η αληθινή αυτή ιστορία τον κέντρισε γιατί θίγει δύο προβλήματα που τον απασχολούν: «Το πόσο άτεγκτος είναι ο χρόνος και το πόσο ευαίσθητη είναι η ζωή» […] η συγκεκριμένη ταινία έχει άμεση σχέση με τον χρόνο και τον χρόνο δεν μπορούμε να τον τεμαχίσουμε.»

Το φιλμ του - γεννημένου στη Θεσσαλονίκη και μεγαλωμένου στη Κολομβία -σκηνοθέτη, δεν καταφέρνει να απογειωθεί ποτέ. Προς το τέλος της της ταινίας, παρακολουθούμε τον πυροτεχνουργό να προσπαθεί να αποσυνδέσει τη βόμβα∙ την ίδια στιγμή, αφηγείται μια ιστορία στην γυναίκα, μια ιστορία που μοιάζει με «μαγικό» παραμύθι. Αυτή διψάει∙ ένας στρατιώτης της φέρνει ένα μπουκάλι νερό. Κατόπιν, η γυναίκα σκύβει και του δένει τα λυμένα κορδόνια του. Απευθύνεται σ΄αυτόν, σχεδόν μητρικά, δίνοντας του μια συμβουλή. Η όλη σκηνή (η μόνη στην οποία ο φρενήρης ρυθμός της ταινίας καταλαγιάζει), έχει μια γεύση από το μαγικό ρεαλισμό που διατρέχει τη λατινοαμερικάνικη λογοτεχνική παράδοση. Η ταινία ωστόσο, γρήγορα επανέρχεται στο «γυμνό»-ρεαλιστικό της μοτίβο.

Η απουσία εμβάθυνσης στα ζητήματα που θέτει η ταινία είναι αισθητή, μα ούτως ή άλλως, ο στόχος και η ουσία της είναι διαφορετικός. Ο Σταθουλόπουλος παραδίδει ένα action film μικρού προϋπολογισμού που λειτουργεί ως άσκηση ύφους και δυνατοτήτων, ταυτόχρονα. «Με τους κυνηγούς ταλέντων να αναζητούν τον επόμενο Alejandro Inarritu (“Babel”, “21 Grams”) σκηνοθέτες που επιδεικνύουν μια μοναδική σκηνοθετική γραφή όπως ο Σταθουλόπουλος, υπήρξαν από τους πιο περιζήτητους ανθρώπους στο φετινό (2007) φεστιβάλ των Καννών» σύμφωνα με το The Hollywood Reporter. Πράγματι, ο Σταθουλόπουλος ετοιμάζει αυτή τη περίοδο την επόμενη ταινία του στα studios της Warner στο Χόλιγουντ...

Εδώ