Το Τείχος του Μίσους: έτσι βαπτίστηκε το τείχος που κατασκεύασαν οι Ισραηλινοί για να προστατευθούν από τις επιθέσεις αυτοκτονίας των Παλαιστίνιων. Οι επιθέσεις αυτοκτονίας μειώθηκαν, σύμφωνα με τους υπολογισμούς των Ισραηλινών∙ στην πραγματικότητα όμως, απλά αντικαταστάθηκαν από επιθέσεις με ρουκέτες. Το τείχος, όταν ολοκληρωθεί, θα έχει μήκος 703 χιλιόμετρα∙ πίσω από το τείχος θα βρίσκεται η μεγαλύτερη (ανοικτή) φυλακή του κόσμου.[1]
Η κατασκευή του Τείχους της Ντροπής, οδηγεί 250.000 Παλαιστίνιους στο να απομονωθούν από τη Δυτική Όχθη. Οι συνέπειες, για μερικά κομμάτια του πληθυσμού, είναι τραγικές. Άλλοι έχασαν τη γη τους (και τη δυνατότητα να βιοπορίζονται, δηλαδή), σε ορισμένες περιπτώσεις, η ιατρική περίθαλψη είναι σχεδόν αδύνατη∙ αποστάσεις δέκα λεπτών μετατράπηκαν σε δύο ώρες.[2] Ολόκληρα χωριά αποκλείστηκαν μέσα στις ελικοειδείς διαδρομές του τσιμεντένιου ογκόλιθου∙ χωριά που κατοικούνται από «ελεύθερους» πολιορκημένους Παλαιστίνιους.
Το Τείχος θεωρείται παράνομο από τα Διεθνές Δικαστήριο και σύσσωμη τη διεθνή κοινότητα. Το Ισραήλ παραμένει αμετακίνητο στις νοσηρές θέσεις του.
Τον Αύγουστο του 2005 ο Banksy (βρετανός graffity artist) επισκέφθηκε το τείχος∙ με 9 σχέδια του, εξέφρασε την οργή του για το αποτρόπαιον του πράγματος. Τα stencils του Banksy κινούνται μεταξύ του παραλόγου και του ονειρικού: ένα γιγάντιο ψαλίδι που κόβει το τείχος∙ ένα κοριτσάκι που κρατώντας μερικά μπαλόνια, ετοιμάζεται να πετάξει πάνω από το τείχος∙ δύο αγοράκια κρατώντας μπογιές ζωγραφίζουν μια ρωγμή στο τείχος: μέσα από τη ρωγμή ξεπροβάλλει ένας τροπικός παράδεισος.
Ο Banksy στο site του αναφέρει μια συνομιλία που είχε με έναν ηλικιωμένο Παλαιστίνιο ο οποίος αφού τον πλησίασε, του είπε ότι ο τοίχος μοιάζει πιο όμορφος με τα σχέδια του. Ο Banksy τον ευχαρίστησε. Η απάντηση του ντόπιου ήταν, "δε θέλουμε να δείχνει πιο όμορφος, μισούμε αυτόν τον τοίχο, go home". Όταν τη βαρβαρότητα (και τη τραγωδία που αυτή συνεπάγεται) δεν τη χωράει ο νους, στην τέχνη απομένει ένας άχαρος ρόλος. Φαντάζει μετέωρη, ακίνδυνη, περιττή. Η απόγνωση του Παλαιστίνιου δεν εκπλήσσει.
Εντούτοις, όταν οι προβολείς της δημοσιότητας στρέφονται προς το ειδεχθές, μια (εφήμερη) νίκη έχει κατακτηθεί. Το πρόσκαιρο σφίξιμο στο στομάχι του αναγνώστη (έως ότου το βλέμμα του συναντηθεί -ίσως στην επόμενη σελίδα- με μια διαφήμιση πολυβιταμινούχων σκευασμάτων, και... του περάσει) είναι η αφετηρία της μακράς πορείας (μάταιης, επίπονης μα και λυτρωτικής, ταυτόχρονα) που πρέπει να διανύσει κανείς, αν θέλει να φτάσει στην αλήθεια.
No comments:
Post a Comment