Το Plein Soleil (Γυμνοί στον Ήλιο) του Réne Clément είναι μία από τις δύο επανεκδόσεις αυτής της εβδομάδας. Γαλλική παραγωγή του 1960, αποτελεί εξαίρετο δείγμα αστυνομικού φιλμ με νουάρ αποχρώσεις, είδος που ευδοκίμησε στην Γαλλία επί σειρά ετών. Βασισμένο στο μυθιστόρημα της Patricia Highsmith, The Talented Mr. Ripley, το story ακολουθεί τον ραδιούργο (και ταλαντούχο), Tom Ripley.
Ο Tom Ripley (Alain Delon) αναλαμβάνει να φέρει πίσω στις Η.Π.Α. (έναντι αμοιβής) τον φίλο του - και άσωτο υιό - Philippe Greenleaf (Maurice Ronet) ο οποίος διάγει la vida loca στην κοσμική Ιταλία. Επιλέγοντας να... ξεχάσει την αποστολή του, δείχνει να απολαμβάνει την παρέα (και τις ανέσεις που αυτή προσφέρει) του φίλου του, αγνοώντας την κατά τόπους περιφρονητική συμπεριφορά απέναντι του. Σε μια μίνι-κρουαζιέρα με το σκάφος του Greenleaf με την παρουσία της Marge (Marie Laforêt), της φιλενάδας του νεαρού playboy, ο Ripley ανακοινώνει στο φίλο του την πρόθεση να τον σκοτώσει, παίρνοντας κατόπιν την θέση του, σ’ ένα παιχνίδι εξουσίας υπό τον καυτό ήλιο...
Ο λογοτεχνικός ήρωας Ripley είναι ένας ακαταμάχητα συναρπαστικός δολοπλόκος, ένας wannabe bon viveur διψασμένος για κοινωνική αναγνώριση και πλούτη. Ο Clément είχε την τύχη να πέσει πάνω σ’ έναν επίσης διψασμένο (για κινηματογραφική - και όχι μόνο - αναγνώριση) Alain Delon. Στην ταινία που τον καθιέρωσε, ο Delon – ο μεγάλος των «γόηδων» του δεύτερου μισού του αιώνα στο σινεμά– , ίσως και εν αγνοία του, ενασαρκώνει τον Ripley όπως θα τον ήθελε κάθε αναγνώστης με... στοιχειώδες γούστο: ακαταμάχητα ποθητός τις στιγμές που αποδεικνύει την (κάποιες στιγμές και νοσηρή) εϋφυία του∙ πειστικά αινιγματικός όταν σχεδιάζει τα επόμενα σχέδια του∙ ανυπόφορα αποκρουστικός όταν εκβιάζει τα φιλιά και τα χάδια των θηλυκών.
Η σκιαγράφηση του χαρακτήρα του Ripley δεν είναι πιστή στην original περσόνα που έπλασε η Patricia Highsmith. Απουσιάζει η αμφισημία του λογοτεχνικού χαρακτήρα ενώ παραλείπονται και οι νύξεις για την (καταπιεσμένη) ομοφυλοφιλία του. Ωστόσο, η επιλογή του ο οποίος έγραψε και το σενάριο μοιάζει ορθή. Η υπεροψία ενός εκτυφλωτικού βλέμματος –σήματος κατατεθέν μιας διαχρονικής γοητείας, η ναρκισσιστική αυταρέσκεια, η αρσενική υπεροχή ενός εκκολαπτόμενου καρδιοκατακτητή που άκουγε στο όνομα Alain Delon, παρείχαν την ευχέρεια στον Clément να πλάσει έναν τρόπον τινά, δικό του ήρωα.
Το φιλμ είναι σκηνοθετημένο επαρκώς από τον Clément με την ανάδειξη του τοπίου της Μεσογείου να αποτελεί μέλημα, μα όχι και αυτοσκοπό, και τα διάφορα σκηνοθετικά τρικ (ο καθρέπτης που ανοίγει -τυχαία- μπροστά από τον Ripley ενόσω τον ανακρίνει ένας ντετέκτιβ, το κάδρο με το out of focus πρόσωπο της αστυνομικού που κρυφακούει προσπαθώντας να ξετυλίξει το κουβάρι των υποθέσεων που ανοίγει στο πέρασμα του ο Ripley) να εμπλουτίζουν ευχάριστα την ταινία.
Στο αρκούντως στυλιζαρισμένο αυτό φιλμ, απουσιάζει μια ενδελεχή ματιά στο ψυχολογικό υπόβαθρο των ηρώων, η ταινία ωστόσο, διατηρεί το ψυχαγωγικό χαρακτήρα της αφήγησης μιας αστυνομικής ιστορίας και τη (σκοτεινή) γοητεία ενός (σχεδόν) noir κομψοτεχνήματος.
Ο Tom Ripley (Alain Delon) αναλαμβάνει να φέρει πίσω στις Η.Π.Α. (έναντι αμοιβής) τον φίλο του - και άσωτο υιό - Philippe Greenleaf (Maurice Ronet) ο οποίος διάγει la vida loca στην κοσμική Ιταλία. Επιλέγοντας να... ξεχάσει την αποστολή του, δείχνει να απολαμβάνει την παρέα (και τις ανέσεις που αυτή προσφέρει) του φίλου του, αγνοώντας την κατά τόπους περιφρονητική συμπεριφορά απέναντι του. Σε μια μίνι-κρουαζιέρα με το σκάφος του Greenleaf με την παρουσία της Marge (Marie Laforêt), της φιλενάδας του νεαρού playboy, ο Ripley ανακοινώνει στο φίλο του την πρόθεση να τον σκοτώσει, παίρνοντας κατόπιν την θέση του, σ’ ένα παιχνίδι εξουσίας υπό τον καυτό ήλιο...
Ο λογοτεχνικός ήρωας Ripley είναι ένας ακαταμάχητα συναρπαστικός δολοπλόκος, ένας wannabe bon viveur διψασμένος για κοινωνική αναγνώριση και πλούτη. Ο Clément είχε την τύχη να πέσει πάνω σ’ έναν επίσης διψασμένο (για κινηματογραφική - και όχι μόνο - αναγνώριση) Alain Delon. Στην ταινία που τον καθιέρωσε, ο Delon – ο μεγάλος των «γόηδων» του δεύτερου μισού του αιώνα στο σινεμά– , ίσως και εν αγνοία του, ενασαρκώνει τον Ripley όπως θα τον ήθελε κάθε αναγνώστης με... στοιχειώδες γούστο: ακαταμάχητα ποθητός τις στιγμές που αποδεικνύει την (κάποιες στιγμές και νοσηρή) εϋφυία του∙ πειστικά αινιγματικός όταν σχεδιάζει τα επόμενα σχέδια του∙ ανυπόφορα αποκρουστικός όταν εκβιάζει τα φιλιά και τα χάδια των θηλυκών.
Η σκιαγράφηση του χαρακτήρα του Ripley δεν είναι πιστή στην original περσόνα που έπλασε η Patricia Highsmith. Απουσιάζει η αμφισημία του λογοτεχνικού χαρακτήρα ενώ παραλείπονται και οι νύξεις για την (καταπιεσμένη) ομοφυλοφιλία του. Ωστόσο, η επιλογή του ο οποίος έγραψε και το σενάριο μοιάζει ορθή. Η υπεροψία ενός εκτυφλωτικού βλέμματος –σήματος κατατεθέν μιας διαχρονικής γοητείας, η ναρκισσιστική αυταρέσκεια, η αρσενική υπεροχή ενός εκκολαπτόμενου καρδιοκατακτητή που άκουγε στο όνομα Alain Delon, παρείχαν την ευχέρεια στον Clément να πλάσει έναν τρόπον τινά, δικό του ήρωα. Το φιλμ είναι σκηνοθετημένο επαρκώς από τον Clément με την ανάδειξη του τοπίου της Μεσογείου να αποτελεί μέλημα, μα όχι και αυτοσκοπό, και τα διάφορα σκηνοθετικά τρικ (ο καθρέπτης που ανοίγει -τυχαία- μπροστά από τον Ripley ενόσω τον ανακρίνει ένας ντετέκτιβ, το κάδρο με το out of focus πρόσωπο της αστυνομικού που κρυφακούει προσπαθώντας να ξετυλίξει το κουβάρι των υποθέσεων που ανοίγει στο πέρασμα του ο Ripley) να εμπλουτίζουν ευχάριστα την ταινία.
Στο αρκούντως στυλιζαρισμένο αυτό φιλμ, απουσιάζει μια ενδελεχή ματιά στο ψυχολογικό υπόβαθρο των ηρώων, η ταινία ωστόσο, διατηρεί το ψυχαγωγικό χαρακτήρα της αφήγησης μιας αστυνομικής ιστορίας και τη (σκοτεινή) γοητεία ενός (σχεδόν) noir κομψοτεχνήματος.
No comments:
Post a Comment