Καταργώντας τα εσώρουχα∙ αντι-Χριστουγεννιάτικες σκέψεις στην post- «Δεκεμβριανή» Αθηναϊκή πραγματικότητα.

Η μεγάλη κάψα του αγώνα σιγά σιγά υποχωρεί. Η ηδονή της διαδήλωσης, η απόλαυση της αντίστασης, παραχωρούν τη θέση τους στην μεταβατική περίοδο του σκεπτικισμού, της αναθεώρησης αλλά και της επαναδιαπραγμάτευσης των όρων ύπαρξης σου.

Τα Χριστούγεννα ανέκαθεν δεν με ξετρέλαιναν, πολλά φώτα, πολλά ψώνια, πολλά χαζοχαρούμενα γελάκια μεταξύ αγνώστων στην πλατεία Συντάγματος, και φυσικά πολλά φιλιά μεταξύ συγγενών την παραμονή Πρωτοχρονιάς.

Προτιμώ ένα μικρό σκοτεινό δώμα σε μια ταράτσα της Αθήνας με ένα κίτρινο φως να τρεμοπαίζει (όχι και πολύ, είναι σπαστικό), την τρομπέτα του Miles Davis να ξεχύνεται από το laptop (τι περιμένατε να πω, πικάπ; Όχι, δεν είμαι retro), και λίγο ψωμί με μαγιονέζα (και ένα κομμάτι τυρί, αν υπάρχει).

Ίσως να μην ήταν από πάντοτε έτσι∙ ειλικρινά δεν θυμάμαι. Τούτα τα Χριστούγεννα δεν με ενδιαφέρουν καθόλου, και αυτό είναι που μετράει. Δεν με ενδιαφέρει να πάω σε κάποια συναυλία καθότι «μεθυσμένος» ακόμα από τις μελωδίες που έφτασαν στα αυτιά μου όταν ήχησαν οι «σάλπιγγες του πολέμου» των Δεκεμβριανών.

Δεν με ενδιαφέρει να δω ένα θεατρικό σε κάποιον αποστειρωμένο χώρο όπου ζευγαράκια σφίγγουν σφιχτά τα χέρια τους, δήθεν από έξαψη αλλά στην πραγματικότητα από αναζήτηση αλληλοϋποστήριξης στις δύσκολες στιγμές που περνάνε: ‘δεν πηγαίναμε καλύτερα για Ιταλικό;’

Σάββατο πρωΐ, οι καταναλωτές της Ερμού κατά την διάρκεια της εβδομαδιαίας εκτόνωσης των ορμών τους στα πολυκαταστήματα βρέθηκαν αντιμέτωποι με «πτώματα»∙ φοιτητές της δραματικής σχολής βρέθηκαν στους δρόμους τοποθετώντας στο πεδίο της πραγματικότητας τις «ανησυχίες» τους. Παλαιές πρακτικές, διαχρονικές, ψευδο-διλλήματα περί πρωτοπορίας και αυθεντικότητας όμως, είναι παραπλανητικά.

Στους δρόμους και στις πλατείες, στα θέατρα και στους συναυλιακούς χώρους, στα café και στα αμφιθέατρα, η απορρύθμιση της κανονικότητας, η διατάραξη της καταναλωτικής ευδαιμονίας, μένει να επιχειρηθεί.

Η ανάμνηση του Γιώργου Βέλτσου να μιλάει για ανθρώπους που δεν φορούν εσώρουχα, για την ηδονή της τριβής των γεννητικών οργάνων με το jean, τέλος, για την ηδονή του να στέκεσαι στο λεωφορείο, να μην φοράς εσώρουχα, να παρατηρείς τον διπλανό σου και να ηδονίζεσαι στη σκέψη ότι δε φοράς εσώρουχα, συντροφεύει την ελευθεριότητα, αντι-κανονικότητα των ονειροπαρμένων σκέψεων μου. Αποτέλεσμα: ένας Λόγος που αποτελεί προϊόν μιας ονείρωξης, μια λάβα που ρέει χωρίς να είσαι σε θέση να την ελέγξεις, που σε αφήνει κατάπληκτο και ακόμα και όταν γυρίσεις πλευρό, συνεχίζεις να το σκέπτεσαι.

Η οικονομική κρίση έρχεται και η «ορθολογικότητα» μοιάζει πιο επίκαιρη και αναγκαία από ποτέ. Για δες καιρό που διάλεξε να με κερδίσει η ποίηση...