Η γραφειοκρατία είναι παντού ίδια∙ το σφίξιμο στο στομάχι δεν μπορείς να το αποφύγεις. Η σκέψη ενός δαιδαλώδους συστήματος το οποίο οφείλεις να κατανοήσεις ώστε να καταφέρεις να υπάρξεις στο κοινωνικό γίγνεσθαι, είναι απεχθής. Προκαλεί κοιλιακές διαταραχές∙ ενίοτε και ναυτία.
Στην Ελλάδα, όλοι το γνωρίζουμε, η διαδικασία έχει ένα επιπλέον ψυχικό κόστος∙ οφείλεις να αντιπαρατεθείς (συνήθως πρωϊνές ώρες!) με τον αντιπρόσωπο του διαβόλου επί (ελληνικής) γης: το όνομα του άγνωστο, η φορεσιά του, αυτή του δημόσιου υπάλληλου. Στον ιδιωτικό τομέα, ίσως (λέμε, ίσως) οι ανέμοι να είναι κατά τόπους ασθενέστεροι, εντούτοις είναι σαν να βρίσκεσαι στην παραλία το καλοκαίρι∙ επιθυμείς άπνοια για να απολαύσεις τη θάλασσα. Κατά τον ίδιο τρόπο επιθυμείς άπνοια εντός των τοιχών του γραφειοκρατικού τέρατος, δεν υπάρχει λόγος να ξεκινήσει στραβά η μέρα σου.
Ξέχωρα από τους καυγάδες, λογομαχίες, ειρωνίες και λοιπές ευγενείς συμπεριφορές και τακτικές οι οποίες (για να είμαστε και πραγματιστές γκρινιάρηδες) δεν λαμβάνουν χώρα μονίμως, αυτό που δηλώνει παρών ΣΕ ΚΑΘΕ επαφή με τον αντιπρόσωπο του «άυλου» εχθρού σου είναι η απουσία του χαμόγελου∙ έναντι αυτού, στρογγυλοκάθεται μια ξινισμένη, βαριεστημένη, ντεκαβλέ (sic) γκριμάτσα (το πρόσωπο είναι παραμορφωμένο, εκείνη τη στιγμή) η οποία εκφράζει αποδοκιμασία, εκδίδει αυταπάγγελτα το κατηγορητήριο (είμαι αθώος!) και above all αντικατοπτρίζει την καταπίεση, το αίσθημα του εγκλεισμού πίσω από τα (σχεδόν πάντοτε) ψηλά γκισέ.
Στην Ολλανδία λοιπόν, το χαμόγελο είναι μονίμως παρόν. Η εγκαρδιότητα που σου εμπνέει όμως απουσιάζει. Πρόκειται περί μεταλλαγμένου χαμόγελου, περί μιας φθηνής ρέπλικας. Η συλλογική υστερία-νεύρωση του Δυτικού πολιτισμού συναντά τους πατροπαράδοτους (ορίστε και οι χυδαίες γενικεύσεις, αντίδοτο στον καταναγκασμό του ανελέητου academic researching) τρόπους καλούς ευγενείας των Βορειοευρωπαίων με αποτέλεσμα τη γέννηση ενός τέρατος: το χαμόγελο είναι επιτηδευμένο, η φωνή μεταλλάσεται, η έκφραση του προσώπου θυμίζει Annette Bening στο «American Beauty».
Το σύνηθες, “Ok! Byeee…” του αποχαιρετισμού σε κάνει να θέλεις να φύγεις τρέχοντας και να μην ξαναγυρίσεις (δυστυχώς πρέπει∙ η γραφειοκρατία είναι ένα universal τέρας). Η εκφορά της, τυπικής κατά τα άλλα φράσης, φέρνει στο νου την εικόνα ενός νευρωτικού-σνομπ-ευπαρουσιάστου θυληκού που ανακουφίζεται από την αποχώρηση σου από το πάρτυ που έλαβε χώρα στο σπίτι της και στο οποίο παρευρέθηκες από... σπόντα∙ είσαι ανεπιθύμητος, πρέπει να σφουγγαρίσει επιτόπου τις μεθυσμένες αναμνήσεις σου...
Foto - selyfriday
No comments:
Post a Comment