Η υπόθεση του Αυστριακού Γιόζεφ Φριτσλ, ο οποίος επί 24 χρόνια κρατούσε φυλακισμένη την κόρη του στο υπόγειο του σπιτιού του, κακοποιώντας τη σεξουαλικά, προκαλεί ναυτία. Εδώ ακριβώς βρίσκεται μια λεπτή γραμμή στην οποία ισορροπούμε, συχνά-πυκνά∙ αν η εσωτερική (ψυχική) ρωγμή που προκαλείται από τέτοιες μακάβριες αποκαλύψεις, φαρδύνει κ αποκρυσταλλωθεί στο χρόνο, τότε, το σοκ της δυσάρεστης είδησης, το σάστισμα ενώπιον του ανθρώπινου σκότους (και του εύρους που αυτό βρίσκει τρόπους να εκφραστεί), μετασχηματίζεται σε τρόμο, σε (ηθικό) πανικό.
Ο πανικός μιας συντάκτριας εβδομαδιαίου περιοδικού, μετατρέπεται σε οργή: "όχι απλώς δεν εφαρμόζεται η θανατική ποινή σε περιπτώσεις όπως αυτή του «αυστριακού τύραννου», αλλά νομιμοποιείται να αιτείται ψυχιατρικού εγκλεισμού."[1] Η οργή της προέρχεται από το φόβο ενώ την ίδια στιγμή τον αναπαράγει∙ τέτοιου είδους είναι και ο φόβος που (ανά περιστάσεις) κινητοποιεί τα πολεμοχαρή αντανακλαστικά των μαζών.
Το έγκλημα του Φριτσλ, είναι επίπονο μόνο και το να φέρνεις στο νου σου∙ στο κελάρι που κρατούσε έγκλειστη τη κόρη του, ζούσαν και τα τρία παιδιά του (καρπός της αιμομικτικής σχέσης) τα οποία δεν είχαν δει ποτέ το φως του ήλιου. Η πιθανότητα να είχε συνεργό δεν αποκλείεται, η αστυνομία παρόλα αυτά το αρνείται κατηγορηματικά.[2] Η λύτρωση (για το κοινωνικό σύνολο) πρόερχεται από τη κατασκευή ενός «τέρατος», ενός διεστραμμένου ψυχοπαθούς - εξαίρεση στην κοινωνία. "Το βασικό είναι να μη διαταραχθούν τα βάθρα της ευρωπαικής κοινωνίας, οι εδραιωμένες αξίες, η παράδοση της χριστιανικής ηθικής. Πιο απλά: ο χόμο εροπέους είναι εκ καταβολής και αρχών ηθική οντότητα – η διαστροφή αποτελεί λάθος του Θεού. Μόνο που τα λάθη πληθαίνουν...", έγραψε, ορθότατα, προ ημερών ο Κωστής Παπαγιώργης.[3]
Η εξόντωση ενός αποδοπομπιαίου τράγου, ίσως να φαντάζει λογική και ενδεχομένως να προσφέρει ψυχική ανακούφιση σε κάποιους. Δυστυχώς όμως, ο κατάλογος -των «ανθρωπόμορφων τράγων»- μπορεί να είναι μακρύς. Παιδεραστές στην αγχόνη, serial killers στην ηλεκτρική καρέκλα, εγκληματίες πολέμου στο εκτελεστικό απόσπασμα. Επιπρόσθετα, οι έμποροι - σκοτώνουν τα παιδιά μας - ναρκωτικών μπορούν κάλλιστα να παραδίδονται στους εξαγριωμένους πολίτες
οι τελευταίοι, θα τους ξεσκίζουν με τα ίδια τους τα χέρια.
Ο Κ. Παπαγιώργης επιμένει: "από τη φύση του ο άνθρωπος ουδέποτε ήταν ηθικός. Αντίθετα, ήταν και είναι ικανός για όλα. Απλώς η ηθικότητα είναι η πλέον αποδεκτή μορφή κοινωνικής συμπεριφοράς".[4] Η ψυχιατρική προσπαθεί να εντάξει τη διαστροφή σε ποικίλλους τύπους ψυχικών παθήσεων για να απαλλάξει τον άνθρωπο από έναν υποτιθέμενο κακοήθη όγκο. Οι θρησκευόμενοι, κατηγορούν τους αντιπρόσωπους του Διαβόλου επί γης (W. S. Burroughs ο αρχιερέας τους), για τη διαφθορά που καλλιεργούν στις καρδιές των νέων. Οι μάζες, αναπολούν τις μέρες της ηθικότητας όπου κανένας πατέρας δεν θα έκανε κακό στο σπλάχνο του επιλέγοντας να ξεχάσουν τη διαχρονικότητα του φαινομένου της αιμομιξίας.
Εν κατακλείδι, ο φόβος τρώει τα σωθικά∙ αφού ξεμείνεις από σωθικά λοιπόν, δεν έχεις άλλη επιλογή από το να κατασπαράξεις τα σωθικά κάποιου άλλου. Στην περίπτωση παραστρατήματος ενός εκ των υποψήφιων θυμάτων, το άλλοθι είναι ιδανικό. Ο φόβος είναι ματαίωση, απόρριψη της ίδιας της ζωής, αυτήν που απέρριψε και ο Γιόζεφ Φριτσλ προσπαθώντας να κατασκευάσει μια («αρρωστημένη») άλλη: "ήξερα όλο αυτό το διάστημα ότι έκανα κάτι που δεν ήταν σωστό, αλλά ήταν γεγονός για μένα ότι είχα μια δεύτερη ζωή που βρισκόταν στο κελάρι του σπιτιού μου" δήλωσε στον δικηγόρο του.[5] Η μόνη διαστροφή, είναι η άρνηση της ζωής∙ διαστροφή που γεννά θάνατο και καταστροφή.
No comments:
Post a Comment