Θέμα σύγκρισης δεν τίθεται. Το Amsterdam πρόκειται για μια multicultural πόλη που αποτελεί πόλο έλξης προς κάθε ενδιαφερόμενο από κάθε σημείο του πλανήτη (179 εθνικότητες είναι αυτές)∙ η Αθήνα είναι μια επαρχιακή πρωτεύουσα που αδυνατεί να αποφασίσει αν ανήκει εις την Δύσην (αυτή είναι και η γοητεία της, άλλωστε). Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει πως μια μεταμπαλάδευση γνώσης αλλά και... τακτικής, απαγορεύεται.
Η πληθώρα των κινηματογραφικών φεστιβάλ στη πόλη, αλλά και σε ολόκληρη τη χώρα (πολύ σημαντικό∙ το Rotterdam καθώς και η Utrecht κατά κύριο λόγο, δεν έχουν να ζηλέψουν και πολλά από την πρωτεύουσα σε σύγκριση με όσα λαχταρά η ελληνική επαρχία του ενός σινεμά ) είναι δεδομένη. Το International Film Festival του Rotterdam, το Nederland’s Film Festival στην Utrecht καθώς και το International Documentary Film Festival του Amsterdam είναι φεστιβάλ παγκοσμίου βεληνεκούς. Επιπλέον, μια σειρά από κινηματογραφικά αφιερώματα ειδικού ενδιαφέροντος (Iran Film Festival, African Film Festival, Balkan Snapshots Film Festival, Japan Camera Festival) συμπληρώνουν την εικόνα.
Το Japan Camera Festival, ένα αφιέρωμα στο νέο Ιαπωνικό κινηματογράφο, ξέχωρα από την πληθώρα ταινιών που περιλάμβανε προσέφερε επιπροσθέτως μια σειρά από παράλληλες δραστηριότητες. Ένα παράδειγμα υποδειγματικής πολιτιστικής διαχείρισης, το φεστιβάλ φιλοξένησε διαλέξεις, live Ιαπωνικών γκρουπ (Spookey, Kumisolo, O.Lamm), Dj sets (DJ Annette & Pascualino). Εκτός από αυτά τα events που λίγο πολύ συνοδεύουν κάθε φεστιβάλ, το φεστιβάλ φιλοξένησε τον χορευτή Umeda Hiroaki σε ένα dance event, διοργάνωσε μια έκθεση ιαπωνικής μοντέρνας τέχνης, workshops-demonstrations καλλιγραφίας και shiatsu αλλά και εκδηλώσεις γαστρονομικού ενδιαφέροντος μετά συνοδείας αυθεντικού sake. Κάτι περισσότερο από μια αμιγώς κινηματογραφική εκδήλωση (περισσότερο μια παρουσίαση της Ιαπωνικής κουλτούρας με visual ξεναγό τους νέους Ιάπωνες κινηματογραφιστές), η διοργάνωση ήταν... καταδικασμένη στην επιτυχία.
Το φεστιβάλ διεξήχθη στο Rotterdam, έπειτα μετακόμισε (το μεγαλύτερο κομμάτι, τουλάχιστον) στο Amsterdam ενώ μια σειρά ταινιών ταξίδεψε σε επτά ακόμα πόλεις!
Αδιαμφισβήτητα, η ουσία βρίσκεται στο περιεχόμενο, στις ταινίες που προβάλλονται δηλαδή. Η απόσταση που χωρίζει πάντως το συγκεκριμένο φεστιβάλ με μια αντίστοιχη προσπάθεια στην Ελλάδα (ας εξαιρέσουμε τις εκδηλώσεις του Bios∙ πάντα ενδιαφέρουσες και up to date) σαφώς και είναι υπαρκτή (όχι και τεράστια, εδώ που τα λέμε!).Σε ένα γενικότερο επίπεδο κινηματογραφικής κουλτούρας και «παιδείας» όμως, η χώρα μας (παρ)ακολουθεί από (μια μακρινή) απόσταση μιας και η έλλειψη ενός Film museum, institute or... whatever, είναι αποκαρδιωτική. Η ανάγκη για ένα arthouse cinema (ας είναι και multiplex!) με μόνιμα αφιερώματα, προβολές κλασικών ταινιών και οτιδήποτε άλλο μπορεί να ανταγωνιστεί την online παραγγελία DVD της Criterion ως μόνη διέξοδο για έναν κινηματογραφόφιλο, είναι επείγουσα.
Αν είσαι κάτοικος της χώρας που ονομάζεται Hellas (και ας μη γνωρίζει κανείς εκτός συνόρων άλλη λέξη εκτός του Greece, κατά τα πρότυπα του FYROM VS Macedonia ένα πράγμα) και η κουβέντα φθάνει στο σινεμά, μόνο για το γεγονός ότι ο Θόδωρος Αγγελόπουλος υπάρχει και δημιουργεί μπορείς να είσαι, όχι περήφανος φυσικά (ας αφήσουμε στην άκρη τις εθνικές περηφάνιες και τα λοιπά κουραφέξαλα) αλλά κάπως... «χαρούμενος» (θα τολμήσω να πω και οι «Νύχτες Πρεμιέρας»∙ αναδεικνύουν κάτι το ιδιόμορφα «αθηναϊκό» και... φρέσκο).
No comments:
Post a Comment