δημοκρατικοοίηση

michael hutter

Έχει περάσει ήδη πολύς καιρός από τότε που ο Yves Klein έγινε darling του μουσείου του Λούβρου. Η τέχνη εκδημοκρατίστηκε όπως το λένε οι ειδικοί. Η μούμια του Τουταγχαμών αγωνίζεται στην ίδια ομάδα με το Θανάση το Λάλα, κάτω από τα γκολπόστ συναντάμε τον Μαρσέλ Ντυσάμπ. Διαιτητεύει φυσικά η Όπρα Γουίνφρεϊ. Το ποπ χοροπηδά μανιωδώς πάνω σ’ ένα τραμπολίνο, φιλοδοξεί μια μέρα να φτάσει να κοιτάει την τέχνη στα μάτια. Το μουσείο του Λούβρου θα αποκτήσει σύντομα κι αδελφάκι στο οποίο κάποια στιγμή, τολμώ να υποθέσω, θα φιλοξενούνται έργα που εκθέτονται αυτή την στιγμή στο αντίστοιχο TAF του Λονδίνου και της Σιγκαπούρης, σύμφωνα και με τις αρχές της πολυθρύλητης δημοκρατικοποίησης της τέχνης.

Η κατηγόρια βρίσκεται στα χείλη μου

τ’ ομολογώ

θα με πνίξουν μια μέρα οι κατηγόριες

το ξέρω

δηλητηριαστήριον η Ελλάς

με το ζόρι την βαστάω

για την κατηγόρια λέω

άντε να την ξεφουρνίσω

με τη δημοκρατία να πουλιέται και να αγοράζεται μισοτιμής

ένας γείτονας τη νοίκιασε για το σαββατόβραδο,

 150 ευρώ την ώρα,

έπειτα απ’ όλο αυτό το νταβαντούρι

εσύ δεν βρήκες ακόμα το θάρρος να βροντοφωνάξεις πως

Ο YVES KLEIN ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΑΠΑΤΕΩΝΑΣ!

θα αποδειχτεί μια μέρα

πως καμία δημοκρατικοποίηση της τέχνης δεν συνέβη ποτέ

παρά μόνο φούσκωσε

σαν ανταριασμένη θάλασσα

 η επιθυμία των ανθρώπων να ξεχάσουν τη θνητότητα τους

ζωγραφίζοντας πάνω σε μια οθόνη

σαν αποτέλεσμα

ο κόσμος δεν γέμισε με αθάνατους που δοξάστηκαν μετά θάνατον

μα με ζωντανούς νεκρούς που σπατάλησαν τις ζωές τους

ταΐζοντας πολυκέφαλους αχόρταγους δράκους

με στομάχια μεγάλα σαν τον απέραντο ωκεανό

υπερασπιζόμενοι το λάθος τους

μεταχείριστηκαν με άνεση λογικοφανή επιχειρήματα

κι αρνήθηκαν με πάθος να ασχοληθούν

με τα δώρα της ζωής

φιλία, έρωτας, αγάπη,

και πάνω απ’ όλα

πίστη.