Klaus Iohannis

Alexis Gerard

Ο Klaus Werner Iohannis είναι ο νέος πρόεδρος της Ρουμανίας. Αναπάντεχος θριαμβευτής, ο Iohannis προέρχεται από την Γερμανική μειονότητα της Τρανσυλβάνιας. Αναμένεται να παίξει την κολοκυθιά με τον πρωθυπουργό Victor Ponta, σε πρώτη φάση τουλάχιστον, καθότι πολιτικοί αντίπαλοι οι οποίοι πρέπει πλέον να συνεργαστούν όπως το επιβάλλει το Ρουμάνικο σύστημα διακυβέρνησης. 

Το πιο ενδιαφέρον σημείο της εκλογής του Johannis ωστόσο βρίσκεται αλλού. Ο Guardian μας το κάνει λιανά:

-          In Romania, the president is in charge of foreign policy and defence, and names key prosecutors and the chiefs of intelligence services.

Ο πρώην δήμαρχος του Sibiu θα είναι πλέον υπεύθυνος για τα θέματα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας, καλείται δηλαδή να εγγυηθεί απόλυτα την αποκλειστική και αδιαπράγματευτη κατεύθυνση της χώρας προς τις Η.Π.Α. και την Δυτική Ευρώπη, μέσω του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. φυσικά, καθότι ο Ρώσικος μπαμπούλας αναβιώνει λίγο λίγο στη συνείδηση των Ρουμάνων, ειδικά έπειτα από το ξέσπασμα του πολέμου στην γειτονική Ουκρανία.

Η Ρουμανία αναμένεται να διαδραματίσει ενεργό ρόλο στην γραμμή άμυνας ή επίθεσης (συζητήσιμο θέμα προφανώς) που σχηματίζεται έναντι της Ρωσίας, γραμμή άμυνας ή επίθεσης με μπροστάρη την Πολωνία, τις χώρες της Βαλτικής φυσικά, την Σουηδία, για Τουρκία δεν ξέρουμε ακόμα. 

Ο Ponta δεν ενέπνεε την ίδια εμπιστοσύνη για μια τέτοιας σπουδαιότητας δουλειά. Δεν είναι μυστικό πως κύρια έννοια του ήταν να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ντόπιων ολιγαρχών, οι Βρυξέλλες άλλωστε δεν έπαψαν ποτέ να στηρίζουν ανοιχτά τον Băsescu (οπωσδήποτε ο άνθρωπος τους στην Ρουμανία τα τελευταία χρόνια) στις ανελέητες κόντρες που είχαν οι δυο τους.

Στο περιθώριο αυτών των εξελίξεων, η Ουγγρική μειονότητα της Τρανσυλβάνιας πανηγυρίζει κι αυτή με την σειρά της για το εκλογικό αποτέλεσμα. Οι Ούγγροι νοιώθουν πιο άνετα και πιο ασφαλείς να ονειρεύονται περασμένα Αυστρο-Ουγγρικά Αυτοκρατορικά μεγαλεία ύστερα από την εκλογή του Johannis.

Η Ρουμανία εισέρχεται λοιπόν κι αυτή με τη σειρά της στον αστερισμό της νέας εποχής που ολοένα και φανερώνει πιο πολύ το πρόσωπο της με ευφάνταστους, αν και σε ένα βαθμό προβλέψιμους, τρόπους, ενίοτε μάλιστα και με παραστρατιωτικές ομάδες που δρουν ανεξέλεγκτα σε Ευρωπαϊκό έδαφος (Ουκρανία).

Τα τελευταία έξι χρόνια, χρονική περίοδο κατά την οποία ο κόσμος μεταμορφωνόταν αισθητά, οι Ρουμάνοι φρόντισαν να καθησυχάζουν τους εαυτούς τους. Υποτίθεται πως η περιβόητη κρίση χρέους δεν θα μπορούσε να σημαίνει κάτι ιδιαίτερο για εκείνους καθότι, από το 1989 κι έπειτα τουλάχιστον, δεν είχαν δοκιμάσει ούτως ή άλλως οτιδήποτε άλλο ξέχωρα από μία παρατεταμένη και, αρκούντως επίπονη, οικονομική κρίση.

Ο πρόεδρος Băsescu δήλωνε με χαρακτηριστική άνεση, μόλις τρία χρόνια πριν, πως η χώρα του είχε ανάπτυξη, όπου ανάπτυξη βάλε οικονομικούς δείκτες που αντικατοπτρίζουν την διείσδυση του διεθνούς κεφαλαίου σε μία τρίτη χώρα, ανοδική κίνηση δεικτών που φυσικά δεν εγγυώνται αναγκαστικά αυξημένη ευημερία για τους πολίτες· συνήθως το αντίθετο συμβαίνει. Δεν είναι δύσκολο να υποθέσει κανείς πως τέτοιες δηλώσεις ήταν το αναγκαίο θέατρο του παραλόγου εκ μέρους της πολιτικής τάξης μιας χώρας βουτηγμένη σε βαθιά λασπόνερα.

Πίστεψαν λοιπόν οι Ρουμάνοι, την ίδια πλάνη συμμερίστηκαν και άλλοι ταλαιπωρημένοι από την φτώχεια Ευρωπαϊκοί λαοί, οι Λετονοί κι οι Εσθονοί παραδείγματος χάρην, πως φτώχεια πάνω σε φτώχεια δεν κολλάει, θεώρησαν ότι τα πρόσφατα βάσανα λαών όπως της Πορτογαλίας και της Ελλάδας ήταν ανεξάρτητα της δικής τους, ούτως ή άλλως κακορίζικης, μοίρας. Περιττό να πω πως ο οικονομισμός δεν είναι ο ιδανικός τρόπος να αναγνώσεις ιστορικά συμβάντα αλλά αυτό δεν είναι θέμα αποκλειστικά των Ρουμάνων ή των Λετονών, αφορά και τους Έλληνες.

Όπως και να ‘χει, στο νέο μεταδημοκρατικό κόσμο στον οποίο έχουμε εισέλθει, η εμπιστοσύνη των ορθόδοξων Ρουμάνων προς έναν Λουθηρανό Γερμανικής καταγωγής Ρουμάνο πολίτη ερμηνεύεται, εν μέρει μεν αλλά τολμηρά, από τον συγγραφέα Norman Manea με τον ακόλουθο τρόπο:

Iohannis may also have benefited, to some extent, from an association in voters’ minds with the German Hohenzollern kings who ruled Romania wisely and with dedication for more than 80 years. And, indeed, upon learning of his victory, Iohannis immediately paid a visit to King Michael I (a Hohenzollern prince until he renounced the title in 2011). http://www.project-syndicate.org/commentary/romania-presidential-election-klaus-iohannis-by-norman-manea-2014-11

Είναι γνωστό άλλωστε πως η απελπισία, χεσμένα τα 'χει τα προσχήματα.