Η Λυδία είδε τις ψυχές των ανθρώπων να εγκαταλείπουν τα σώματα τους...

kasper sonne

 ... σώματα των θυμάτων του Bataclan. Ψυχές που είχαν απαγάγει προηγουμένως αετοί, τις ταξίδευαν στα ουράνια στις πλάτες τους, φτερά πουλιών που τρέφονται με μελωδίες και ρυθμούς. Ψυχές που είχαν ζεσταθεί, λάθος, φτωχή η λέξη, ψυχές έτοιμες για όλα, ψυχές που είχαν ήδη μεταμορφωθεί σε rock angels, αφού άγγελους προτιμά η σχετική μυθολογία εμείς δεν έχουμε αντίρρηση, ψυχές που από πολλές είχαν γίνει μία, συμβαίνουν αυτά καμιά φορά κατά τη διάρκεια της ιεροτελεστίας μιας ροκ συναυλίας, σ’ αυτό ακριβώς αποσκοπούν οι Διονυσιακοί ρυθμοί της ροκ, να ενώσουν ψυχές των οποίων αρχικά τις τύχες καθορίζουν σώματα, σώματα συνεπαρμένα, παραδομένα στους γοφούς τους οι οποίοι στήνουν τρελό χορό στο Bataclan, οι ψυχές είχαν γίνει ψυχή λοιπόν, παρακολουθεί από την οροφή, κρύβεται πίσω από τον καπνό ενός τσιγάρου στα κλεφτά,

ΜΠΑΜ ΜΠΑΜ ΜΠΑΜ 

η ψυχή δεν τριγυρνά ξέγνοιαστη τώρα, σκορπίστηκε πάλι σε πολλές ψυχές, η Λυδία βλέπει τις ψυχές των ανθρώπων να εγκαταλείπουν τα σώματα τους,  η Λυδία, προσέξτε, δεν είδε όραμα πάνω στον πανικό της, η Λυδία αντίκρυσε συμπυκνωμένη την ιστορία της σκέψης της ανθρωπότητας.

Η Λυδία δεν είδε απλά τις ψυχές των ανθρώπων να εγκαταλείπουν τα σώματα τους

η Λυδία είδε

η Λυδία ένοιωσε

η Λυδία βίωσε

η Λυδία κατανόησε

τι σημαίνει να πεθαίνει ένας άνθρωπος μπροστά στα μάτια σου.

*'This is it. I love you. Goodbye'

Κουλτουριάρες σε Απόγνωση

Pascal Campion

Είμαστε, ναι. Σε απόγνωση. Και κουλτουριάρες. Άδικα ξημεροβραδιαζόμασταν στα μπαρ σκεπτόμενοι βιβλία; Ταινίες για την ακρίβεια, αλλά το ίδιο κάνει διότι, πολύ σοφά, πάψαμε να αναρωτιόμαστε αν το αυγό κάνει την κότα και αν the medium is the message. 

Σκεφτόμασταν τα βιβλία που θα διαβάζαμε την επόμενη ημέρα κι αυτά που είχαμε διαβάσει την προηγούμενη. Βιβλία διαφόρων ειδών: λογοτεχνικά, δοκίμια, κόμικς, λήμματα σε εγκυκλοπαίδιες, ιστορικά. 

Ο μανάδες μας έχουν διαβάσει πολύ λιγότερα βιβλία, πρέπει να γνωρίζεις. Οι πατεράδες μας να δεις! Να σου πω την αλήθεια, μάλλον διαβάσαμε περισσότερα βιβλία και από τους κλασικούς συγγραφείς, η Θεά Αγορά δεν είχε απλώσει τα πλοκάμια της τόσο μακριά την εποχή εκείνη, άσε που δεν είχαν εφεύρει ακόμα ούτε κινηματογράφο. 

Κουλτουριάρες σε απόγνωση, φυσικά. Είδαμε τρεις φορές την Persona του Bergman, αναφέρομαι σε έναν τύπο παρανοϊκό, καλλιτέχνης μεγάλων κυβικών γαρ, ο οποίος μάλιστα, έφηβος όταν ήταν ακόμη, είχε κρεμάσει την αφίσα του Αδόλφου πάνω από το κρεβάτι του· είδαμε τρεις φορές μία ταινία στην οποία, όσο και να προσπαθήσεις, στο τέλος ποθείς ΕΞΙΣΟΥ και τις δύο πρωταγωνίστριες. Αυτό άλλωστε επιδίωκε και ο πανούργος σαδιστής Bergman, ήθελε το θεατή «φυλακισμένο, σε κατάσταση υποβολής» όπως το έθετε και ο Jean Pierre Melville. 

Υπάρχει χειρότερη τιμωρία από το να ‘σαι ερωτευμένος ταυτόχρονα με δύο γυναίκες;

Ας μην παραλείψουμε το γεγονός πως ο Bergman γλύτωσε από τα χειρότερα, ήταν αυτός ο ίδιος άλλωστε που ενορχήστρωσε σκηνοθετικά αυτόν τον ανυπόφορο και επίπονο εγκλεισμό μας ανάμεσα σε δύο πρόσωπα ανυπέρβλητης εκφραστικότητας, χωρίς βέβαια να παραλείψει να γευτεί τη μαγεία και των δυο τους!

Γλύτωσε γιατί παρανοϊκός (καλλιτέχνης με θάρρος είπαμε) σε υπερένταση γαρ, όχι κουλτουριάρα σε απόγνωση. 

Για να ‘μαστε ειλικρινείς, ίσως να ‘ναι καλύτερα να βρίσκεσαι παγιδευμένος στα βάθη του ανοργάνωτου χάους της ερωτικής επιθυμίας για μια ξανθιά και μια καστανομάλλα, που βρίσκονται απομονωμένες κάπου σε μια παγωμένη ακρογιαλιά της Σουηδίας (και πόσο εξάπτει τον πόθο των εραστών η αίσθηση αποκοπής από τον κόσμο!) από το να παρακολουθείς εβδομήντα δύο (72) ώρες Mad Men και στο τέλος, μαντέψτε, στο τέλος να μην ερωτεύεσαι καμία!

Νοικοκυρές σε απόγνωση, κουλτουριάρηδες με κρίσεις πανικού, όπως και να ‘χει, αξίζει να σημειώσουμε πως ο έρωτας σώζει. Υποπτεύομαι βέβαια πως οι πρώτες τα καταφέρνουν καλύτερα όταν πρόκειται να αποδράσουν σε κόσμους όπου κατοικούν ρομαντικοί εραστές, παθιασμένοι ιππότες, έναντι των δεύτερων οι οποίοι, σύμφωνα πάντα με τα γούστα που οι ίδιοι επέλεξαν, λειτουργούν καλύτερα σε συνθήκες όπου ο ρομαντισμός είναι μια λέξη σε μια πρόταση που αναφέρεται στο έργο του Friedrich Wilhelm Joseph Shelling.

Ας είναι, πρόκειται για ρόλους κοινωνικά κατασκευασμένους άλλωστε, ρευστούς δηλαδή, μεταβαλλόμενους. Την στιγμή που μιλάμε, είναι περασμένος 21^ος αιώνας πια, υπάρχει ένα μέρος όπου οι κοινωνικοί ρόλοι, σαν αυτούς που αναφέραμε, καταργούνται μονομιάς.

Στη Λέσβο, μπορείς να υπάρξεις μόνο ως Άνθρωπος.

ω. βασανίζομαι

ΕΞΟΔΟΣ

ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΑΡΑΓΕ ΤΑ ΜΑΡΜΑΡΑ;

Σκέφτομαι καμιά φορά την απάντηση εκείνης της Γερμανοαυστριακής συγγραφέα. Ρωτήθηκε κάποτε ποια από τις δύο αυτές συγγενικές  πολιτισμικά χώρες, ανάμεσα στις οποίες μοίρασε τη ζωή της, διαδραμάτισε το μεγαλύτερο ρόλο στη διαμόρφωση της, ως καλλιτέχνη αλλά και ως άνθρωπο. Η απάντηση της ήταν αρκούντως αφοπλιστική: «είμαι πάνω απ’ όλα Βιεννέζα!»

Πότε θα βρεθεί ένας Αθηναίος να μη ντραπεί να δώσει την ίδια απάντηση με την Βιεννέζα συγγραφέα;

Έλληνας μπορείς να δηλώσεις, Αθηναίος ποτέ. 

Η Αθήνα δεν σώζεται εύκολα, γι’ αυτό άλλωστε η καρδιά της Ελλάδας χτυπά στις Κυκλάδες του Ελύτη, στην Κρήτη, στα συννεφιασμένα Μακεδονικά τοπία των ταινιών του Αγγελόπουλου, κάπου αλλού, οπουδήποτε αλλού. Σε εκείνα τα μέρη οι κάτοικοι αυτής της χώρας αναζητούν την γενιά του ’30, εκεί αντηχεί πεντακάθαρα η φωνή του Ξυλούρη, εκεί θυμούνται με νοσταλγία τον Νίκο Καζαντζάκη, εκεί βρίσκουν τα πατήματα τους οι Πόντιοι χορευτές.

Στην πραγματικότητα, στην Αθήνα χτυπά, εδώ και καιρό, ο συναγερμός· για πόσο καιρό ακόμα λες να αντέξουμε;

*

Γεννάται το ερώτημα: σώζεται η Αθήνα;

Σώζεται, αρκεί να πιστέψουμε πως «σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά tagιά δεν πιάνει».

ψ. βασανίζομαι

ΣΠΟΥΔΑΣΑ ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΩ· ΥΜΝΟΣ ΣΤΗ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ

ΙI

***Educated fool***

Συνήθως έχει την δυνατότητα να ενσωματώνει στον λόγο του επιχειρήματα σε τόνο άσπρο-μαύρο, στον τόνο που μεταχειρίζεται η εξουσία δηλαδή, απ’ ότι εκείνος κατανοεί ως «η απέναντι πλευρά». Διακρίνεται από την φιλοδοξία να αποτελέσει κάτι περισσότερο από έναν χρήσιμο ηλίθιο παραμένει όμως χρήσιμος ηλίθιος καθότι συσκοτίζει την τραγική πραγματικότητα προς όφελος του εφήμερου ευφορικού συναισθήματος της αποδοχής την οποία αποζητά άλλωστε με τη μανία με την οποία το βαμπίρ αναζητεί λίγο ακόμα αίμα. Η αποδοχή γι’ αυτόν είναι πηγή ζωής και ο έπαινος όχι απλά το κερασάκι σε μια εορταστική τούρτα, αλλά μάλλον τα φλεγόμενα κεριά· χωρίς αυτά δεν γίνονται γενέθλια. 

Ο σπουδαγμένος ηλίθιος είναι ένα ον εξαρτημένο.

Η εξάρτηση μοιάζει να είναι πλέον ο τρόπος με τον οποίο ο λαός διαπιστώνει τις ανάγκες του. Η ανάγκη, πρωταρχική συνθήκη της ανθρώπινης ύπαρξης, και σ’ αυτό φαίνεται πως συμφωνούν όλοι (εκτός φυσικά από τους σπουδαγμένους ηλίθιους των Εξαρχείων που κραυγάζουν σε κάθε ευκαιρία πως «κάναμε την ανάγκη επιλογή!»), γίνεται κατανοητή μονάχα ως φορτισμένη αρνητικά έννοια  καθότι πλήρως εξαρτημένοι όλοι μας από την κατανάλωση σκουπιδιών. 

Πράγματι, ο σπουδαγμένος ηλίθιος είναι άνθρωπος της εποχής του.

Αν διαπίστωσε ένα σωστό πράγμα ο Burroughs στην μακρά του πορεία αυτό δεν ήταν άλλο από την επερχόμενη εξάρτηση του πληθυσμού, εξάρτηση που θα μεταδιδόταν από σώμα σε πνεύμα με όρους ανίατου, ακαταμάχητου ιού. Όντως, ο σπουδαγμένος ηλίθιος που πολύ θα ήθελε να μοιάσει στον Burroughs με κάποιο τρόπο (συνήθως κυριαρχεί η επιθυμία του να μην χρειάζεται να εργάζεται ώστε να συντηρείται), αλλά, στην πραγματικότητα, αποτελεί απλά το αντικείμενο της έμπνευσης του Αμερικάνου συγγραφέα.

Ο σπουδαγμένος ηλίθιος είναι αντικείμενο. 

Σε μία εποχή όπου το μόνο ενεργό υποκείμενο είναι πλέον το Κεφάλαιο (όπως τουλάχιστον λέγεται από κάποιους), ο σπουδαγμένος ηλίθιος σπεύδει πρώτος πρώτος να επιβεβαιώσει αυτήν την τραγική πραγματικότητα ενσαρκώνοντας το κεφάλαιο μέσω της αγοραίας λογικής του (π.χ. η, χρησιμοθηρική για τον ίδιο πεποίθηση πως η εκπαίδευση αγοράζεται στο εξωτερικό σε πακέτα του ενός έτους,τριών ετών κτλ), τραγική πραγματικότητα η οποία δεν μπορεί παρά να θεμελιώνεται ως αντικειμενικό γεγονός  (και) εξαιτίας αυτής της άδολης βιασύνης του σπουδαγμένου ηλίθιου να τρέξει τάχιστα προς την αυτοκαταστροφή (του). 

Αυτοκαταστροφή με σύγχρονη σφραγίδα όμως, και ο σπουδαγμένος ηλίθιος επιθυμεί διακαώς να είναι πάντοτε μοντέρνος.  Μοντέρνος ήταν ο Rimbaud· ο σπουδαγμένος ηλίθιος είναι απλά μια φωτοκόπια Α4 που αναπαράγεται σε ατελείωτες ποσότητες και μέσω σεμιναρίων δημιουργικής γραφής.

Ο σπουδαγμένος ηλίθιος ασχολείται με ποσότητες. 

Δεν είναι ποσοτικό το πρόβλημα της εξέγερσης. Ποτέ δεν ήταν. Οι εξεγέρσεις σχετίζονται με χρονικότητες και με τον τροπικό του καρκίνου· όπου τροπικός βάλε άστατος καιρός και όπου καρκίνος βάλε την αρρώστεια που μένει να καταπολεμηθεί. 

Ο σπουδαγμένος ηλίθιος αποφεύγει, μετά μανίας, να αναλάβει την ευθύνη.

Αποκαλεί τον εαυτό του μαλάκα δήθεν ως μία ένδειξη αυτοκριτικής. Ο σπουδαγμένος ηλίθιος δε νοιώθει μαλάκας· η αυτοκριτική τέτοιου είδους εξυπακούεται πως είναι απλά άρνηση. Άρνηση να αναλάβει το φορτίο που του αναλογεί.  

Ο σπουδαγμένος ηλίθιος αρνείται να αναλάβει την ηθική ευθύνη, ενσαρκώνει τον hipster ως άλλοθι νεανικότητας (στο κυνήγι της αθανασίας) και φυσικά αποτελεί απομεινάρι, πολιτιστικό θα λέγαμε, των Sixties. 

Και κάπου εδώ φθάσαμε (σχεδόν) στο τέλος. 

Απομένει μονάχα ένας σύντομος αποχαιρετισμός.

χ. βασανίζομαι

ΣΠΟΥΔΑΣΑ ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΩ· ΥΜΝΟΣ ΣΤΗ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ

Ι

Η ιδανική λέξη να αποδώσει τον ασόβαρο άνθρωπο είναι, πιθανόν, η λέξη ανόητος.

Ο ανόητος.

Κι ο πειρασμός να μπεις σε διάλογο μαζί του.

Ιδού o Υπέρ Πάντων Αγών!

Αν googlάρεις “stupidity” και “quote” μια ολόκληρη άγρια θάλασσα θα ξεχυθεί από τα σπλάχνα του παγκόσμιου διαδικτύου. 

Πρώτος πρώτος ο Aϊνστάιν και η απεραντότητα της ηλιθιότητας.

Και ο Ναπολέων να διευκρινίζει πως είναι ένα αναμφισβήτητο πλεονέκτημα  στο πεδίο της άσκησης πολιτικής!

Τέλος, ο Oscar Wilde, προπάππος των hipster ας μην ξεχνάμε, να την αθωώνει!

Πρόκειται περί ενός τέλειου γεωμετρικού σχήματος που αποκαλύπτει το σύμπαν που ορίζει τον ανθρώπινο νου· όπου σύμπαν βάλε στενά όρια. 

-Η (Σκληρή) Αλήθεια

Ο Αλβέρτος γλυκόπικρα και με κατανόηση για το συλλογικό μας δράμα αποκαλύπτει την σκληρή αλήθεια που ορίζει τις ζωές μας: η ηλιθιότητα φωλιάζει στην καρδιά της ανθρωπότητας. 

--Η Εξουσία

Ο Ναπολέων με τη σειρά του μας αποκαλύπτει την πρακτικότητα της ηλιθιότητας στην πολιτική.

---Η (Τραγική) Πραγματικότητα

Τέλος, ο Wilde, δεν μπορεί παρά να ρίχνει φως στην καρδιά του ζητήματος περί μεταμοντερνισμού: η ηλιθιότητα δεν λογίζεται πια ως τέτοια αλλά καθαγιάζεται ως ελευθερία στην έκφραση.

Στ’ αλήθεια τώρα,

δεν είχατε καταλάβει πως πέντε όλες κι όλες λέξεις γέννησαν

στο πέρασμα του χρόνου

όλες τις έννοιες κι όλα τα αλφάβητα?

Ο πειρασμός να αναμετρηθείς μ’ έναν ανόητο άνθρωπο είναι μεγαλύτερος από τους πειρασμούς τους οποίους συνέτριψε κάποτε ο Ιησούς παλεύοντας με τον Διάβολο στην έρημο. Ο Σατανάς, πανούργος και αβυσσαλέος, βάναυσος και ασυγκράτητος, δεν ήταν ανόητος, με τον ανόητο δεν μπορείς να παλέψεις, είσαι χαμένος από χέρι. Τυχερός ο Ιησούς, κάπως έτσι ίσως να άλλαξε ολόκληρη η μοίρα της ανθρωπότητας.

Το πιο επικίνδυνο είδος ηλιθίου είναι, ίσως, ο σπουδαγμένος ηλίθιος.