ω. βασανίζομαι

ΕΞΟΔΟΣ

ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΑΡΑΓΕ ΤΑ ΜΑΡΜΑΡΑ;

Σκέφτομαι καμιά φορά την απάντηση εκείνης της Γερμανοαυστριακής συγγραφέα. Ρωτήθηκε κάποτε ποια από τις δύο αυτές συγγενικές  πολιτισμικά χώρες, ανάμεσα στις οποίες μοίρασε τη ζωή της, διαδραμάτισε το μεγαλύτερο ρόλο στη διαμόρφωση της, ως καλλιτέχνη αλλά και ως άνθρωπο. Η απάντηση της ήταν αρκούντως αφοπλιστική: «είμαι πάνω απ’ όλα Βιεννέζα!»

Πότε θα βρεθεί ένας Αθηναίος να μη ντραπεί να δώσει την ίδια απάντηση με την Βιεννέζα συγγραφέα;

Έλληνας μπορείς να δηλώσεις, Αθηναίος ποτέ. 

Η Αθήνα δεν σώζεται εύκολα, γι’ αυτό άλλωστε η καρδιά της Ελλάδας χτυπά στις Κυκλάδες του Ελύτη, στην Κρήτη, στα συννεφιασμένα Μακεδονικά τοπία των ταινιών του Αγγελόπουλου, κάπου αλλού, οπουδήποτε αλλού. Σε εκείνα τα μέρη οι κάτοικοι αυτής της χώρας αναζητούν την γενιά του ’30, εκεί αντηχεί πεντακάθαρα η φωνή του Ξυλούρη, εκεί θυμούνται με νοσταλγία τον Νίκο Καζαντζάκη, εκεί βρίσκουν τα πατήματα τους οι Πόντιοι χορευτές.

Στην πραγματικότητα, στην Αθήνα χτυπά, εδώ και καιρό, ο συναγερμός· για πόσο καιρό ακόμα λες να αντέξουμε;

*

Γεννάται το ερώτημα: σώζεται η Αθήνα;

Σώζεται, αρκεί να πιστέψουμε πως «σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά tagιά δεν πιάνει».