The high fidelity crisis

Ήταν πριν από περίπου δύο χρόνια όταν μια σκέψη γέννησε πανικό μέσα στο μυαλό μου. Όχι, όχι, καμία σχέση με quarter-life crisis· ήταν μια κρίση απείρως σοβαρότερη. 

Ορίστε λοιπόν ο βραχυκυκλωτής: 

Ποια μπάντα θα επέλεγες ως εκείνη που σημάδεψε περισσότερο κάθε δεκαετία της ζωής σου;

Για τα 10s, ευκολάκι: The Ramones

Για τα 20s, a walk in the park: The Beatles

Για τααα ... 3 ..      0  .............s          ...                ;; ; 

Και εγένετο high fidelity crisis.

Το γεγονός πως η απάντηση δεν ήρθε αυτόματα στα χείλη μου ήταν ένα πρώτο σοκ. Η κρίση μετατράπηκε σε υπαρξιακή, της κατηγορίας high fidelity crisis, αφότου πλέον είχε περάσει μισή ώρα χωρίς να καταφέρω να δώσω πειστική απάντηση στον εαυτό μου.«Ήταν ποτέ δυνατόν να με βρει τέτοια συμφορά;» Δεκαετία χωρίς ένα γκρουπ να ανατέμνει την ύπαρξη σου ισούται προφανώς με μια δεκαετία πεταμένη στο You Tube. 

Πίεσα τον εαυτό μου να δεχτώ έστω και υποκατάστατα. Είχα ιδρώσει. Δεν ένοιωθα.

Δεν αναφέρομαι σε κρίση πανικού· κρίση Παντειακού ήταν.

Καθώς θα ήταν απίθανο να δεχτώ μια λύση του τύπου Ryuichi Sakamoto, Nick Cave & Warren Ellis, Alva Noto, μουσικές των οποίων ακούω στο ριπίτ εδώ και χρόνια αλλά το impact των οποίων δεν ξέφυγε ποτέ από τα όρια της μουσικής απόλαυσης, και καθώς είναι αλήθεια πως η μουσική που ακούω τα τελευταία χρόνια κωδικοποιείται στην έκφραση «σύγχρονη μουσική χωρίς στίχους», θεώρησα πιθανό να συμβιβαστώ με μια λύση του τύπου 30s = minimal.

Ήταν ένας έντιμος συμβιβασμός ο οποίος ωστόσο δεν κατάφερε να δώσει οριστική λύση στο πρόβλημα. Αναγκάστηκα να πορευτώ σε mode “extend & pretend”.

Είναι προφανές πως η διατύπωση και μόνο του ερωτήματος (ερώτημα το οποίο θα μπορούσε να είχε θαφτεί κάτω από λογαριασμούς του ΕΝΦΙΑ ή να λιγοψυχούσε υπό το βάρος της εκλογής του Τραμπ), αν και ήταν ένα σημαντικό πρώτο βήμα, δεν επαρκούσε να δώσει λύση στη high fidelity crisis.

Για να λυθεί το ζήτημα οριστικά και αμετάκλητα θα έπρεπε να βρεθεί μέσω της μουσικής ένας τρόπος για την έφοδο προς τον ουρανό, όπως συνέβη κάποτε με τους Ramones και τους Beatles. 

Οι Ramones κωδικοποίησαν και απελευθέρωσαν τις δυνάμεις της εφηβικής-μετεφηβικής εξέγερσης. 

Όσο για τους Beatles, μέχρι και στον τίτλο του thesis του μεταπτυχιακού μου τους έβαλα. Όταν νόμισα μάλιστα πως είχα ραντεβού με τον ίδιο τον Θεό, μέρος ενός ψυχεδελικού ταξιδιού που έλαβε χώρα σ' ένα πάρκο του Amsterdam, το My Sweet Lord του George Harrison έπαιζε στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Την ίδια χρονιά όλα αυτά.

Αρκούσε εν τέλει η ακρόαση του A Moon Shaped Pool, ένα χρόνο έπειτα από την διατύπωση του αμείλικτου ερωτήματος, ώστε να θέσει τις βάσεις για την οριστική λύση του γόρδιου δεσμού της high fidelity crisis. 

Πράγματι, ήταν μέσω των Radiohead που κατάφερα να πετύχω μια καίρια νίκη έναντι του Εγώ. Τα 30s τους ανήκαν.