Ο Michael Jackson ήταν η ψυχή της pop

Ο Michael Jackson ήταν η παγκοσμιοποίηση (globalization), η ενσάρκωση μιας ουτοπίας. Όταν βέβαια φθάσαμε (νομοτελειακά) στη δυστοπία η παγκοσμιοποίηση εξερράγη μέσα του, εξού και η παραμόρφωση του προσώπου του τα ύστερα χρόνια.

Της έκρηξης είχε προηγηθεί η διακήρυξη ενός νέου κόσμου μέσω του Black or White, ένας pop ύμνος που εξέφρασε το πνεύμα μιας νέας πίστης: σύνορα, χρώμα δέρματος, ήθη και έθιμα, ιστορία και προϊστορία είτε θα καταργούνταν, είτε θα ενοποιούνταν – θα γίνονταν η λάβα του 21ου αιώνα που θα κατάπινε ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία στο διάβα της.

Βρισκόμασταν στην ιστορική φάση της μονοπολικότητας, λιγοστοί ήταν εκείνοι που διαμαρτυρήθηκαν. Ένας υπολογίσιμος αντίπαλος βρισκόταν εντός της καρδιάς της Pax Americana, τον αναγνωρίζουμε πλέον στο πρόσωπο του αντιδραστικού (reactionary) Αμερικανού της suburbia και της Αριζόνα, μελλοντικό ψηφοφόρο του Donald trump, σαν τον πατέρα του ξανθού μπόμπιρα (στο video clip του black or white) που το είχε σκάσει από το σπίτι του στη Νέα Υόρκη, την καρδιά άλλωστε του ντελιριακού καπιταλιστικού globalization, ένας μπόμπιρας που είχε προλάβει να κατακτήσει τις καρδιές ολόκληρης, η σχεδόν ολόκληρης όπως αποδείχτηκε αργότερα, της οικουμένης.

Με άλλα λόγια, η pop, και του MJ ειδικότερα, ήταν η χρυσόσκονη στη διαδικασία ομογενοποίησης της ανθρωπότητας, οικουμενικό όραμα το οποίο άλλωστε κατακρημνίστηκε και εξαιτίας της απληστίας των εμπνευστών του, Δημοκρατικών που κατάντησαν cheerleaders της wall street (εξού και η Hilary clinton δεν ήταν σε θέση να παίζει το beat it στις προεκλογικές της συγκεντρώσεις), των στελεχών της sony, και της βιομηχανίας της μουσικής γενικότερα, έπειτα φυσικά άνοιξε και η όρεξη του ίδιου του βασιλιά της pop όταν το επιχειρηματικό του δαιμόνιο τον οδήγησε να αγοράσει τα δικαιώματα του καταλόγου των The Beatles μέσα από τα χέρια της coca cola και της virgin.

Προηγουμένως, ο Michael Jackson, με την εξωγήινη χάρη στην κίνηση του σώματος, την ασύγκριτη ικανότητα στο να δημιουργεί συγκινησιακή φόρτιση στον ακροατή-θεατή, παράγωγο σκληρής δουλειάς αλλά και σπάνιας χαρισματικότητας, υπήρξε αναμφισβήτητα η ψυχή της pop.

Δολοφονώντας τον χαρακτήρα του (character assassination), η μουσική βιομηχανία στόχευε να σκοτώσει άπαξ και διά παντός την όποια πιθανότητα το προϊόν της να μετατραπεί σε κάτι διαφορετικό από αντικείμενο προς πώληση.

Εν προκειμένω, όταν το έγχρωμο παιδί το οποίο στα πέντε του χρόνια έβγαζε το ψωμί του βαρώντας τύμπανα, επιχείρησε να ανατρέψει τους όρους του παιχνιδιού διεκδικώντας για τον εαυτό του όχι μονάχα την ευθύνη του αισθητικού αποτελέσματος της δουλειάς του αλλά ακόμα και τον ίδιο τον ρόλο του παραγωγού με την αξία του στο χρηματιστήριο της μουσικής να ξεπερνά τους Beatles αλλά και τον προηγούμενο Βασιλιά, τον Elvis, είχε φθάσει πλέον η ώρα της μάχης των χαρακωμάτων.

Η ουτοπία της liberal παγκοσμιοποίησης, world theory που παρήγαγε μια φουρνιά από απάτριδες νομάδες με έφεση στην κατανάλωση pop culture και την δικτύωση σε παγκόσμια κλίμακα, ντύθηκε κάποια στιγμή με τα ρούχα της neo-liberal δυστοπίας·

ο Michael Jackson, με δεδομένη την παρεκκλίνουσα συμπεριφορά, είχε προλάβει να μεταμορφωθεί από Άγιο του globalization σε έκπτωτο άγγελο της showbiz.