Ο Αστερίξ στην Αθήνα

Στην πραγματικότητα, οι έντονες αντιδράσεις αναφορικά με το project στο Ελληνικό δεν σχετίζονται αποκλειστικά με το γεγονός ότι οι δύο πρώτοι ουρανοξύστες της Αθήνας θα φιλοξενούν ένα καζίνο – μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης καθόλου δημοφιλές σε ανθρώπους με σώας τα φρένας, ούτε αφορούν την αισθητική των δύο κτιρίων.

Η σθεναρή αντίσταση απέναντι στην ανέγερση skyscrapers και high rise κτιρίων στα νότια της πόλης έχει ξεκινήσει ήδη άλλωστε από το 2014, όταν έγινε η παρουσίαση της μακέτας του αρχιτεκτονικού γραφείου του Norman Foster. 

Κι αν θέλουμε να ακριβολογούμε, ο ιερός αγώνας ενάντια στην ανέγερση κτιρίων που τολμούν να χαϊδεύουν τον ουρανό διατρέχει μάλλον ολόκληρη την περίοδο της μεταπολίτευσης, περίοδος κατά την οποία αναπτύχθηκε μια κάποιου είδους αλλεργία στα high rise κτίρια εκ μέρους της εγχώριας διανόησης αριστερόστροφης κατεύθυνσης, πιθανόν κιόλας γιατί τα πρώτα ψηλά κτίρια στην Ελλάδα ανεγέρθηκαν στην περίοδο της χούντας, οι ουρανοξύστες άλλωστε συμβόλιζαν στα μάτια τους την Αμερικάνικη καπιταλιστική ισχύ, σήμερα προσβάλλουν το γούστο και αναστατώνουν το ψυχισμό μέσω του αντιπαραδείγματος του Ντουμπάι ή της Σιγκαπούρης. 

Τα αρνητικά αντανακλαστικά ενάντια στην κατασκευή ψηλών κτιρίων στην πρωτεύουσα της χώρας (στο βαθμό που δεν εμπεριέχονται αποκλειστικά σε μια γενικότερη αρνητική Ευρωπαϊκή προδιάθεση έναντι των ουρανοξυστών), εκκινούν από μια λανθάνουσα Γαλατική ιδεολογία, κι όταν λέμε Γαλατική, εννοούμε το χωριό του Αστερίξ και του Οβελίξ.

 

Πράγματι, Γαλατικό χωριό η Ελλάδα, ήδη από την εποχή του ανεκδιήγητου, και επιζήμιου για τα συμφέροντα της πολιτικής μας κοινότητας, « έθνος ανάδελφον», ιδεοληψία άλλωστε η οποία επέτρεψε τη γοργή μετατροπή της Ελλάδας της διασποράς σε «έθνος σκαντζόχοιρο». Κάπως έτσι συνέβησαν τα πράγματα στη δεξιά όχθη της διανοητικής ραστώνης των Ελλήνων μιας εποχής που δεν λέει να λήξει, σαν να ‘ταν τζανκ φουντ ποτισμένο με τόνους συντηρητικών made in USA, ήδη από την εποχή του Σχεδίου Μάρσαλ.

Στην ακριβώς απέναντι πλευρά της διανοητικής ραθυμίας συναντούμε το Γαλατικό χωριό που εδρεύει ψυχικά στην περιοχή των μεταπολιτευτικών Εξαρχείων, διεθνιστικό χωριό φαινομενικά, φορέας, κι αρκούντως περήφανης γι’ αυτήν, μιας ιδιάζουσας εντοπιότητας ωστόσο, αν κρίνει κανείς από το γεγονός πως στην Αθήνα συναντάμε τη μοναδική περίπτωση στην Ευρώπη όπου οι καταλήψεις έκλειναν προκειμένου να μην τεθούν υπό δημοτικό έλεγχο, σε αντίθεση με ότι συμβαίνει κατά κόρον στο Βερολίνο, στη Βαρκελώνη, στο Άμστερνταμ· ένα ακόμη λανθάνον εθνοκεντρικό χαρακτηριστικό του πνευματικού σύμπαντος των Εξαρχείων αποτελεί φυσικά η ιερή αντίσταση σε οτιδήποτε τολμά να ξεπερνά την παραδοσιακή μικρή Μεσογειακή κλίμακα της Ελλάδας – το κράτος πολλοί εμίσησαν, το Ελληνικό καλοκαίρι ουδείς, ιδανικότερος πρεσβευτής του δεν είναι άλλος από τον ελεύθερο κατασκηνωτή των μικρών Κυκλάδων, διακοπές συνώνυμες με τη μυθολογία μιας ψυχοσωματικής απόδρασης σε μια θερινή ουτοπία της οποίας οι ρίζες βρίσκονται εγγύτερα στους ήρωες της Μυθολογίας των αρχαίων Ελλήνων απ’ ότι στη νεωτερική μυθολογία του Δυτικού κόσμου όπως αυτή βρίσκει την έκφραση της σε νησιά-πυξίδες της τουριστικής βιομηχανίας όπως η Μύκονος, η Μαγιόρκα, η Σαντορίνη. 

Ανήκει άραγε ο Παρθενώνας στη μικρή κλίμακα που «ταιριάζει αποκλειστικά» στη χώρα μας; 

Ή, αντιθέτως, συνομιλεί με τις Πυραμίδες της Αιγύπτου, τους Γοτθικούς ναούς της Μεσευρώπης, τον Φάρο της Αλεξάνδρειας, την Παγόδα του Yongning, τον Πύργο του Aiffel και το Empire State Building;

*

Το ψηλότερο κτίριο της Αθήνας κτίστηκε το 1971 (Πύργος Αθηνών), στο σύνολο η πόλη διαθέτει 9 κτίρια άνω των 65 μέτρων και κανέναν ουρανοξύστη. H Ρώμη έχει 11 κτίρια άνω των 70 μέτρων (αλλά το Μιλάνο 58 και η Νάπολη 26). Το Βουκουρέστι διαθέτει 52 κτίρια άνω των 60 μέτρων.

Στην απέναντι όχθη της Μεσογείου, στη Σμύρνη, συναντάμε 35 κτίρια άνω των 75 μέτρων, ενώ στα νότια της ίδιας θάλασσας, στο Τελ Αβίβ, 25 κτίρια έχουν ύψος πάνω από 100 μέτρα, τα 10 απ’ αυτά είναι ουρανοξύστες (+150 μέτρα).

Στο Μπουένος Άιρες ο επισκέπτης συναντά 23 κτίρια ψηλότερα των 129 μέτρων. Τον ουρανό στο Ανόι ξύνουν 17 ουρανοξύστες. Τέλος, το Κάιρο έχει 16 κτίρια άνω των 70 μέτρων ενώ η Βαλένθια 32. 

Κοντολογίς, οι Έλληνες επιλέγουν να ταυτίζονται ψυχικά και πνευματικά με ένα ημι-βάρβαρο Γαλατικό χωριό, ακόμα κι αν υπήρξαν κάποτε Ρωμαίοι, σαν τους Γαλάτες του Αστερίξ, φοβούνται μην τους πέσει ο ουρανός στο κεφάλι, αντί να τολμούν να αγγίξουν το ατελείωτο γαλάζιο του ουρανού, φόρος τιμής άλλωστε στην συντριπτική ισχύ του.