Καλοκαίρι του 2001 στην Αθήνα, στον θάλαμο αναμονής μέχρι το νησί, όποιο νησί, ή μήπως ήταν 2003, no big deal, σίγουρα πάντως δεν ήταν το 2004, the real deal – εκείνη την χρονιά την κοπανήσαμε άρον άρον από την πρωτεύουσα ώστε να μην βραχούμε από το κύμα ψυχαναγκαστικής θετικής ενέργειας ξένων τουριστών και ντόπιων συμπολιτών μας.
Αράζαμε σε μια βεράντα στου Ζωγράφου στον δεύτερο όροφο μιας διπλοκατοικίας που σήμερα είναι οκταώροφο κτίριο. Η μονίμως κατεβασμένη από αμέλεια τέντα μας προστάτευε από τον απογευματινό ήλιο, οι φραπέδες δίπλα από τα τασάκια με τις γόπες από Marlboro και Winston και τον αναπτήρα από τα Hondos αντανακλούσαν την ανεμελιά του θέρους με την εξεταστική του Ιούνη να αποτελεί ήδη μακρινή ανάμνηση, όπως λέμε άβολη.
Απολαμβάναμε τον καφέ μας, εγώ και ο Τρύφωνας, με κάθε επισημότητα, που στην δική μας περίπτωση μας σήμαινε απολύτως καμία· εκείνο το απόγευμα δεν θα μπορούσε να περιλαμβάνει οτιδήποτε άλλο από γύμνια, από τη μέση και πάνω, η οποία αποκάλυπτε την υπερπαραγωγή της τριχοφυίας του φίλου μου (κυριαρχούσαν στην κοιλιά του, σκαρφάλωναν στους ώμους του, τύλιγαν το στήθος του, ξεφύτρωναν σε ολόκληρη την πλάτη του), φθαρμένες βερμούδες, την ξυπολησιά μου, και, κυρίως, την ανταλλαγή απόψεων επί παντός πολιτιστικού επιστητού - δηλαδή ταινίες μουσική και λάιβ.
Σ’ αυτές τις ηλικίες, εικοσικάτι, το κουβεντολόϊ, τις περισσότερες φορές, τουλάχιστον στην φάση μας, απαιτούσε debate (άλλοτε παθιασμένο ειλικρινές και ενίοτε με θεατρικότητα ανάλογη των ζευγαριών που λογοφέρνουν πάνω από τα ψώνια στον Σκλαβενίτη παρότι για την έκβαση του αγώνα έχει ήδη τελεσιδικήσει η δύναμη της συνήθειας) με ξεκάθαρη προτίμηση στην μουσική, τέχνη που από πάντοτε είχε την δυνατότητα να εξάπτει τα πάθη και να τσιγκλάει τα ήθη – δοκιμάστε απλά να βάλετε στο YouTube κάποιο τραγουδι του Άκη Πάνου σε παθιασμένο ζηλωτή της άποψης πως ο καλλιτέχνης δεν πρέπει να διαχωρίζεται από το έργο του!
Oasis vs. Blur, De Niro ή Pacino, κορίτσια με αφέλειες ή χωρίς; Mudhoney vs. Soundgarden.
Ιδέα δεν είχαμε τότε πως μόλις εννέα (ή επτά) χρόνια αργότερα η τσόντα της Τζούλιας Αλεξανδράτου θα χαιρετιζόταν από κάποιους ως «πολιτιστικό προϊόν»· η χρήση της λέξης pop πριν από το «πολιτιστικό προϊόν» ήταν στη διακριτική μας ευχέρεια να χρησιμοποιηθεί ως passive aggressive προσδιορισμός.
Στις 3 Μαρτίου του 2010, τη μέρα που η κυβέρνηση Παπανδρέου ανακοίνωνε νέο πακέτο μέτρων για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης μεγέθους ίσου με το 3,5% του Α.Ε.Π. (στον δρόμο προς την επίσημη ανακοίνωση της χρεωκοπίας του Ελληνικού κράτους) κυκλοφορούσε το sex tape μιας πρώην Σταρ Ελλάς η οποία απασχολούσε τα μεσημεριανάδικα για λόγους που οπωσδήποτε διέφευγαν της προσοχής των Ελλήνων που δεν τους αποκαλούσαν «τηλεοπτικό κοινό»·
την ίδια ώρα λοιπόν που αυξάνονταν οι ειδικοί φόροι κατανάλωσης σε τσιγάρα και αλκοολούχα ποτά τα περίπτερα ολόκληρης της χώρας ξεπούλαγαν το dvd της Sirina Entertainment στο οποίο η Τζούλια περιποιούταν τον κόλπο της με ένα μπουκάλι Γαλλικής σαμπάνιας·
δεδομένου πως εκείνη την memorable day περικόπηκαν επίσης κατά το ένα τρίτο τα δώρα Πάσχα, Χριστουγέννων καθώς και το επίδομα αδείας των υπάλληλων του Δημοσίου το μήνυμα ήταν μάλλον σαφές – οι Έλληνες, ειδικά δε το τηλεοπτικό κοινό, όφειλαν να ξεχάσουν, μεταξύ άλλων, την ηδονή που προσφέρει στον ουρανίσκο ο αφρώδης οίνος.
Μια kitsch φάρσα σε συνεργασία εγχώριων και διεθνών δίκτυων εξουσίας που εγγυήθηκε την διεθνή καριέρα του Δημήτρη Σειρηνάκη ενώ ανέδειξε τον Μένιο Φουρθιώτη σε μια τρελή πορεία από σκουπίδι της Ελληνικής τηλεόρασης (trash TV) σε asset με αξία ύψους προσωπικής φρουράς και 24ωρης φύλαξης, αίσθημα ασφάλειας που τον προίκισε με το απαιτούμενο θράσος ώστε να εισβάλλει με μπράβους στο υπουργικό γραφείο του Γιάννη Βρούτση λίγο πριν καταλήξει έξι μήνες στο κελί - μια όχι και τόσο βαριά τιμωρία για να μάθει τα όρια του· η χρησιμότητα του πάντως δεν μειώθηκε πολύ, όπως πιστοποιεί άλλωστε το ανακάτεμα της τράπουλας της υπόθεσης στα Γλυκά Νερά λίγο μετά την αποφυλάκιση του.
Πίναμε φραπεδάκι, όπως λέμε φραπέθαντος, «καφές που ενώ φαίνεται πως έχει τελειώσει συμπληρώνεται με νερό ως το ύψος της αρχικής του στάθμης κερδίζοντας με αυτόν τον τρόπο μια δεύτερη ευκαιρία και προσφέροντας μια καλή δικαιολογία για άλλες δύο ώρες αράγματος» σύμφωνα με το λεξικό ενός ανωνύμου στο internet ο οποίος, σοφά για τον ίδιο, αποφεύγει να αναφέρει την καθόλου αμελητέα, κάθε άλλο, υψίστης συμβολικής αξίας θα λέγαμε, σημασία του ανακατέματος με πλαστικό καλαμάκι. Και πόσο τ’ αγαπούσαμε το πλαστικό μας καλαμάκι!
Ακριβώς επειδή μας είχε επιβληθεί μέσω peer pressure η (αν)ιεροτελεστία να απορρίπτουμε στα σκουπίδια το καλαμάκι του φραπέ στο τέλος της ημέρας, η οποία περιελάμβανε καναδυό καφέδες σε μεγάλο γυάλινο ποτήρι του νερού, βαλθήκαμε να δαγκώνουμε το πλαστικό επιβεβαιώνοντας εμφατικά την σύντομη ημερομηνία λήξης τους, λαχτάρα για δαγκωνιές αντιστρόφως ανάλογη μ’ εκείνη κατά την διάρκεια ενός one night stand όπου η στενότητα χρόνου προοικονομούσε μια αφυδατωμένη εμπειρία – στον έρωτα σημασία έχει να ιδρώνεις, όπως και στην καθημερινότητα άλλωστε.
Κάναμε one day stand με καλαμάκια ρουφώντας με λαχτάρα το «ποτό του διαβόλου» όπως το αποκάλεσε, σύμφωνα με τον μύθο, ο Πάπας Κλήμης ‘Η – όπου Σατανάς βάλτε ξέχειλη ενέργεια:
“Energy is the only life and is from the Body and Reason is the bound or outward circumference of Energy” με τα λόγια ενός αιρετικού όπως ο William Blake.
Aρκετούς αιώνες προτού ο καφές δαιμονοποιηθεί από διπλοθεσίτες με conflict of interest που φορούν λευκές ρόμπες ενώ παράλληλα εργάζονται ως εκπρόσωποι των φαρμακοβιομηχανιών που πασχίζουν χρόνια να επιβάλλουν στην κοινή γνώμη την φενάκη πως τα εργαστηριακά σκευάσματα τους υπό μορφήν συμπληρωμάτων διατροφής τα οποία διακινούνται μέσω των φαρμακείων σε τεχνητά διαμορφωμένες υψηλές τιμές είναι πιο ορθολογική επιλογή από τους υποτιθέμενους υποχθόνιους δολιοφθορείς του ανθρώπινου στομαχιού, θεόσταλτους στην πραγματικότητα, σπόρους των καρπών του καφεόδεντρου - προηγήθηκε η εκκλησία.
Η κατάφαση μας στο κοινωνικό must που ήθελε τα πλαστικά καλαμάκια του σπιτιού ως προϊόντα «μιας χρήσης», παρότι βέβαια έφθανε να τα ξεπλύνουμε με λίγο νερό από την βρύση ώστε να λάβουν θέση εκ νέου στο ποτήρι του φραπέ το επόμενο πρωί, δηλαδή στις 12:00, μας κατέτασσε στους πιστούς της τότε πλειοψηφικής τάσης της καταναλωτικής διάρροιας και του «ναι σε όλα», yes-men μιας κουλτούρας που παράγει σκουπίδια με πρωτόγνωρη ευκολία και πίστη που αγγίζει τα όρια μιας συλλογικής ψυχοπαθολογίας καθότι δείχνει ακλόνητη, πιθανόν αναμενόμενο από την στιγμή που πάψαμε να παριστάνουμε πως ορκιζόμαστε στο αλάθητο του προκαθήμενου της Καθολικής εκκλησίας·
γεννούσαμε σκουπίδια με συχνότητα ανάλογη των σημερινών likes στο Facebook για φωτογραφίες διακοπών, σύμφωνοι πάντοτε με το πνεύμα και τις αρχές της νέας χιλιετίας όπου τα περιθώρια διαφωνίας δεν ήταν και τόσο μεγάλα, όσο το φανταζόμασταν τότε, "you are either with us, or against us" με τα λόγια του Πλανητάρχη, όπως αποκαλούσαν κάποτε στην Ελλάδα, πιθανόν και μόνο, τον Πρόεδρο των Η.Π.Α.
No comments:
Post a Comment