Αναπαύομαι σε μια καρέκλα pop αισθητικής στο ισόγειο, μέρος της αισθητικής ανανέωσης της Πινακοθήκης. Μια οθόνη προβάλλει εικόνες από παλαιότερες περιοδικές εκθέσεις του μουσείου εναλλάξ με το πρόσωπο της διευθύντριας, cringάρω, στην έκθεση με τα πορτραίτα από το Λούβρο δεν υπήρχε qr code audio, δεν έπιανε το κινητό, ενώ το video που προβαλλόταν δεν είχε υπότιτλους από τα Γαλλικά· ξαφνικά, η οθόνη μαυρίζει, μ’ ανακουφίζει.
Ρίχνω μια ματιά σε ότι πολυτιμότερο είχα πάνω μου εκείνη τη στιγμή, μια μελανιά πάνω από το στήθος (μείον δύο κουμπιά το πουκάμισο), ακούγονται φωνές στο βάθος, I smell trouble.
Πράγματι, μια πολυμελή ομάδα κουστουμαρισμένων ανθρώπων εισέρχεται ορμητικά στο μουσείο, δύο οι επίσημοι, μια ντουζίνα οι συνοδοί, η ασφάλεια, και οι παρατρεχάμενοι, δεκατρείς οι μάσκες, ένας ο φρεσκοξυρισμένος ξεμάσκωτος, ο Τζον Πουρνάριας, Διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας της Ελλάδας, έπλεε σε πελάγη ευφορίας εκείνo το Χριστουγεννιάτικο απόγευμα ο Διοικητής, είχαν περάσει λίγα μόλις εικοσιτετράωρα από την απόφαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ECB) της 16ης Δεκεμβρίου να συνεχίσει να αγοράζει ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου μετά το Μάρτιο του 2022, ένας και μοναδικός δίχως μάσκα σε πελάγη ευτυχίας ανάμεσα σε εργαζόμενους και επισκέπτες, συμπεριλαμβανομένου και του επίσημου προσκεκλημένου του από την Εσπερία, Ολλανδού μέλους της Εκτελεστικής Επιτροπής της ECB, δεν είχε λησμονήσει, καθώς φαίνεται, ο Έλληνας τραπεζίτης, την συμβουλή ενός καθηγητή του στην Οξφόρδη της δεκαετίας του ’80 - “walk as if you own the place”.
Η ομάδα των επισήμων στέκεται μπροστά από την Ελλάς ευγνωμονούσα όταν την ξενάγηση της εφόρου αρχαιότητων στα εκθέματα της περιοδικής έκθεσης «Το 1821 στη ζωγραφική, Η Ελλάς απαιτεί την ιστορικήν Πινακοθήκην της» θα διακόψει η μελωδία από το Paradise City των Guns N' Roses, ο ήχος κλήσης στο κινητό του Διοικητή, απομακρύνεται ώστε να μιλήσει στο τηλέφωνο, προχωράει στην επόμενη αίθουσα, χαμογελάει, μιλάει δυνατότερα, χαίρεται περισσότερο, τον ακολουθώ, η κλήση συνδυάζει το επαγγελματικό με το προσωπικό, κανονίζει dinner μ’ έναν pescetarian Βρετανό executive της World Bank, σύντομα πρόκειται να βαπτίσουν το κρέας ψάρι στις κοινές δηλώσεις τους στον Ελληνικό Τύπο, μπροστά από την Υποδοχή του Λόρδου Βύρωνα στο Μεσολόγγι ενεργοποιεί την κλήση με βίντεο, φέρνει το κεφάλι του κοντά στον πίνακα, στρέφει την κάμερα του κινητού προς το μέρος του, αστειεύεται με τον συνομιλητή του, γελάνε και οι δυο, γελάω και εγώ, από απόσταση ασφαλείας, την ίδια που είχε αγνοήσει ο Διοικητής, πατάει από ώρα πάνω στην κόκκινη γραμμή από laser που σχηματίζεται στο πάτωμα, υποδεικνύει στον επισκέπτη την απόσταση που οφείλει να διατηρεί από τα έργα τέχνης που εκτίθενται - ενεργοποιείται ο συναγερμός.
Δυσαρεστημένος με τον μισθό του και την ακρίβεια των τιμών στα βασικά είδη συμβασιούχος εργαζόμενος παρακολουθεί τα καθέκαστα από το control room, «γάμα το, Μπουρκίνα φάση» μονολογεί μπροστά από την οθόνη και ενεργοποιεί επιπροσθέτως το αυτόματο σύστημα κατάσβεσης, αντί να απενεργοποιήσει τον συναγερμό, επταφθοροπροπάνιο αέριο διαχέεται στις αίθουσες του μουσείου:
“gaaaaaasss” ουρλιάζει με ταχύτητα αλγορίθμου η επικεφαλής του πολιτικού γραφείου του τεχνοκράτη από την ECB, false flag να της βρίσκεται ώστε να τεθεί μελλοντικά σε στέρεα βάση το θέμα της ιδιωτικοποίησης της Ελληνικής πολιτιστικής κληρονομιάς, ο Διοικητής, εξίσου ανταγωνιστικός, πέφτει καταπάνω της, της παίρνει τη μάσκα απ’ το στόμα,
άντρες της προσωπικής ασφάλειας του Έλληνα και του Γερμανού τραπεζίτη, επισκέπτες, φύλακες του μουσείου, κουβαριάζονται, τους προσπερνά νωχελικά μια τίγρης, δεν την προσέχει κανείς, μονάχα ένα κοριτσάκι, τραβάει το παντελόνι της μητέρα της που παίρνει βίντεο με το κινητό τον ξεμάσκωτο Διοικητή, φιλοδοξεί να το πουλήσει στον Στέφανο Χίο,
το κουβάρι ολοένα μεγαλώνει, το προσπερνώ με βήματα αργά, βολεύομαι στον καναπέ στην είσοδο, δερμάτινος τύπου chesterfield, δωρεά του Ιδρύματος Σταύρου Νιάρχου, βγάζω την μάσκα, ανάβω τσιγάρο. Έξω πια βρέχει:
- “again and again - in the revolution of 1821, the population exchange of 1923, the aftermath of World War II, the Cold War and the financial crisis of 2008 - Greece has been a fulcrum of history. It is beautiful, littered, literally, with ancient and modern culture and, at the same time it is a laboratory, not to say a petri dish of radical change. In the decades ahead, whether it be the politics of the welfare state, intergenerational equity, climate change, the refugee crisis or the geopolitics of the Eastern Mediterranean, Greece will be in eye of the storm.[1]
