Βαδίζω πίσω μου τη μόρα στην Βασιλίσσης Όλγας, σύντομα θα γίνει πεζόδρομος.
Κοντοζυγώνει η μέρα· κάποτε τα αυτοκίνητα θα μπαίνουν με διόδια στο κέντρο της Αθήνας -αν το θελήσουμε να μπαίνουν-, ονειρεύομαι λιγότερα αυτοκίνητα, από το Φιξ ως την Φωκίωνος Νέγρη, διότι υπολόγιζα, ορμώμενος από την αισιοδοξία των σεναριογράφων του Back to the Future IΙ, πως τέτοια εποχή θα taxiδεύαμε με ιπτάμενα οχήματα απευθείας από το Μετρό του Συντάγματος σ’ όποιο καράβι θα ευκαιρούσε για Κυκλάδες στην πύλη επτά του λιμανιού του Πειραιά.
Στο τέλος, βολευτήκαμε με απορρύθμιση εργασίας, δηλαδή φτωχοποίηση, τύπου Uber· για τους λάτρεις των ίσων αποστάσεων διατίθεται στην αγορά το app της Taxi Beat.
Λίγο αργότερα, στο υπόγειο της νέας Εθνικής Πινακοθήκης, πλημμυρίζομαι από συναισθήματα· ποτίζονται από την κριτική που δέχτηκε το έργο επέκτασης και αναβάθμισης του μουσείου, κυρίως όμως που αντικρύζω τη σκηνή ενός εγκλήματος: La Mort de Marat.
Στέκομαι μπροστά από τον δολοφονημένο επαναστάτη Jean-Paul Marat, στα χέρια του ομοϊδεάτη του ζωγράφου Jacques-Louis David, η αναπαράσταση του θανάτου του, ελαιογραφία πάνω σε καμβά, το biopic της εποχής, γίνεται αγιογραφία.
Plot twist: ο αυθεντικός πίνακας του David βρίσκεται στο Βέλγιο, στην Αθήνα εκτίθεται, για τις ανάγκες της έκθεσης «Αναζητώντας την Αθανασία – Η τέχνη του πορτραίτου στις συλλογές του Λούβρου», το αντίγραφο που φιλοξενείται στο Παρίσι. Original vs copy, ορίστε ένα ερώτημα που πυροδοτεί παραξηγήσεις μεταξύ αλλότριων κόσμων:
· «Το 2007 αποκαλύφθηκε ότι οι πολεμιστές του πήλινου στρατού που είχαν έρθει από την Κίνα ήταν αντίγραφα και το Μουσείο Λαϊκής Τέχνης του Αμβούργου έσπευσε αμέσως να ακυρώσει ολόκληρη την έκθεση. Οι Κινέζοι στέλνουν συχνά στο εξωτερικό αντίγραφα στη θέση των πρωτοτύπων, πιστεύοντας ακράδαντα ότι δεν έχουν καμία ουσιαστική διαφορά από τα πρωτότυπα. Η απόρριψη που ακολουθεί από τα Δυτικά μουσεία θεωρείται προσβολή για τους Κινέζους».
· "Ise Grand Shrine, in Japan, is 1,300 years old and rebuilt every two decades. From the Japanese perspective, the Ise Shrine’s reproducibility is outside of the original/copy dichotomy. This non-metaphysical use of the shrine has even led to resistance to registering it as a UNESCO world heritage site."[1]
Ξεμακραίνω από το άψυχο κορμί του κυνηγού αντεπαναστατικών κεφαλών - let the fun begin:
συναντώ τον υιό του Αυτοκράτορα στο Portrait de Luis María de Cistué y Martínez, διά χειρός Francisco José de Goya y Lucientes, αναρωτιέμαι μισοφωναχτά αν ο Ισπανός ζωγράφος trollαρε τον άρχοντα του εμπνεόμενος από επαναστατικά ιδεώδη, αγνοούσα τον Théophile Gautier τότε ακόμη, μάλλον με δικαιώνει - ο πίνακας μοιάζει στα μάτια μου unapologetic kitsch,
kitsch arrived in the 19th century as a substitute for the other kinds of human illusion, religious and chiliastic, which were withering away.
Kundera makes a nice distinction.
Kitsch causes two tears to flow in quick succession.
The first tear says:
How nice to see children running on the grass!
The second tear says:
How nice to be moved, together with all mankind, by children running on the grass!
It is the second tear that makes kitsch kitsch[2]
προκαλώ τη διακριτική αποδοκιμασία απόφοιτης Καλών Τεχνών, την εκφράζει με κόσμια ξινίλα στο όμορφο άβαφο εκφραστικό της πρόσωπο·
λίγο πιο κάτω, ο Botticelli, νοιώθω, ζωγραφίζει τούτη τη φορά διαικπεραιωτικά, εκνευρίζω μια καλοντυμένη ξεναγό·
ερωτεύομαι με παροιμιώδη, σκανδαλώδη, ευκολία την Élisabeth Louise Vigée Le Brun σε έκδοση γλυπτού εκ μέρους του Pajou, για λίγο το βουλώνω·
τέλος, στο Portrait of an Artist in His Studio του Théodore Géricault βάζω το καλό μου το σουέτ σακάκι της στοχαστικής μελαγχολίας μήπως και τσιμπήσει κάποια σέξυ, συγκινητική συνάμα, δασκάλα, όμως τζίφος, «όποιος δεν έχει μυαλό, έχει ποδάρια» ακούω μια φωνή, πράγματι, ποδάρες η σπουδάστρια σχολής Μαγειρικής Τέχνης, κοιτάμε μαζί τον πίνακα, εστιάζω στον συμβολισμό της νεκροκεφαλής, το βάζει στα πόδια.
Ο χρόνος κυλάει καθόλου εις βάρος μου για όσο βρίσκομαι στην Πινακοθήκη· «οι ετεροτοπικοί χώροι συνδέονται με τμήματα του χρόνου και λειτουργούν όταν οι άνθρωποι βρίσκονται σε ρήξη με τον παραδοσιακό χρόνο τους, οι ετεροτοπίες του χρόνου μπορούν να συσσωρεύονται στο άπειρο (μουσεία, βιβλιοθήκες) ή να είναι εφήμερες (γιορτές και πανηγύρια)». Θα συνδυάσω μουσείο και (κινηματογραφική) γιορτή:
αδύνατο το σπριντ λόγω στενότης χώρου, απέχουμε κιόλας αρκετά από το 1964 του Jean Luc Godard, όσο μάλλον δυστυχώς και από το Dreamers (2003) του Bernardo Bertolucci·
μια ξανθιά με μπεζ πανωφόρι μέχρι το γόνατο κάθεται απέναντι από την Madame Le Brun, έχει αποκτήσει εμμονή με την διάσημη Γαλλίδα ζωγράφο του 19ου αιώνα, είναι η Kim Novak από το Vertigo – μιλάει στο τηλέφωνο στην κολλητή, λέει θα αργήσει να πληρώσει την ΔΕΗ·
απέναντι στο Night At The Museum αναπτύσσω γραμμή άμυνας Ζιζεκική - “the film is ultimately not worth seeing – which is why I also wrote this review without seeing it”·
δεν έχω άπειρες επιλογές, τι κι αν έχω θάψει, ήδη από χρόνια, την φιλμογραφία του Woody Allen στα βάθη του σκληρού δίσκου, μιας και γελάω πια πολύ λιγότερο, σχεδόν καθόλου, μαζί του (γελάω με Cervantes, Coen Brothers, Aki Olavi Kaurismäki, και Καλό Στρατιώτη Σβέικ), όφειλα ωστόσο να αποτίσω φόρο τιμής...
No comments:
Post a Comment