Χριστούγεννα στην Σύρα, χρονιάρες μέρες έχω ανάγκη, πες ποθώ, μια ετεροτοπία· δεν την βρίσκω. Άδεια από τουρίστες, η χειμερινή Ερμούπολη αναπνέει σε ρυθμούς ταιριαστούς μιας επαρχίας, έστω less provincial, νησιωτικής.
Γενικά μιλώντας, έχει πιθανόν διευρυνθεί ο αριθμός της λίστας με τους έτερους τόπους· ο Michelle Foucault αναφέρθηκε σε φυλακές, μουσεία, μπουρδέλα, πανηγύρια, και ψυχιατρεία, αλλά πώς αλλιώς δύναται να καταγραφεί ένα μικρό νησί στην Καραϊβική, το Κάτω Κουφονήσι, η Hawaii του White Lotus, η Δονούσα, και άλλες περιοχές που ζουν με/μεταμορφώθηκαν από τον τουρισμό; Ετεροτοπία και η κρουαζιέρα, έστω τριών εβδομάδων· ένας influencer πάντως είναι πια τουρίστας all year round: αβαθής, απροβλήματιστος και -κυρίως- αταξίδευτος, δεν επιζεί, επ ουδενί! στον pixelιασμένο κόσμο του «η παλαιά έννοια της λέξης travel - travail στα Γαλλικά θα πει μόχθος».[1]
Προτεραιότητα στην παλαιότητα, ξεκινώ με Άνω Σύρα· πατώ κάθε στενό, συναντώ κυρίως γάτες, πολλές γάτες, γάτες πιο ψύχραιμες από τις πρωτευουσιάνες. Επίσης οι ντόπιοι· κάλμα. Κλειστά παραθυρόφυλλα, επίσης μαγαζιά, ο Σαν Τζώρτζης ανοικτός, στηρίζεται σε τριών ειδών πόδια, σύγχρονες μεταλλικές δοκούς, πέτρινες χριστιανικές κολώνες, και πέντε μαρμάρινους αρχαίους κίονες - ξεσκεπάστηκαν, έπειτα από άγνωστο χρονικό διάστημα στην αφάνεια, το 1992.
Άδειος, τέτοια ώρα, ο ναός από πιστούς ξέχωρα από μια κυρία, προπονείται -ενόψει εορτών- στο παλαιότερο εκκλησιαστικό όργανο στην Ελλάδα, μια μελωδία και μια συγκίνηση αργότερα ξεθαρρεύει η ανάμνηση μιας ιδέας που κάποτε με είχε κυριεύσει, του είδους που διεκδικούν να προοικονομήσουν τα μελλούμενα, αντί να επαδιαπραγματευτούν το παρελθόν, πως θα ‘πρεπε να αλλάξω πίστη πριν πεθάνω, μια κίνηση, να αλλάξεις δέρμα, (μελο)δραματική καθόλου, χειρονομία συμβολική, υπενθύμιση στον εαυτό, στον κόσμο, πως έζησε κανείς ως ξένος στην κουλτούρα που κατοίκησε, με βρήκε, η ιδέα, τάβλα -αντί για ξάπλα- στον καναπέ, κεφάλι δίχως μαξιλάρι, βάραινε πάνω του μια χρεωκοπία – the winter of 2011, binge watching BBC Documentary Mini-Series:
- The Protestant Revolution – θέλησα να ζήσω ως Καλβινιστής, βόλευε, θα ξόδευα λιγότερα·
- When the Moors Ruled in Europe – πείστηκα πως ο Παράδεισος επί της Γης ακούει στο όνομα Alhambra, θα τον προσέγγιζα μέσω της νηστείας του Ραμαζανιού·
- The Crusades – εε, καταλαβαίνετε, με τον Πάπα, για νέες νίκες, για νέες συμφορές·
an old story; losing my religion ever since R.E.M.
Βγαίνω από τον Σαν Τζώρτζη, περίπου ανήσυχος έπειτα από την επιδρομή μιας μνήμης-σύμπτυξης της αγωνίας του παρελθόντος, κατηφορίζω τον λόφο, ο αγώνας συνεχίζεται, συναντώ, δεν κυνηγώ, για σήμερα τουλάχιστον, ανεμόμυλους, ο πρώτος λειτουργεί ως rooms to let, ο δεύτερος ως soon to be ερείπιο, βγαίνω κατά τύχη σε μια πηγή, ο Γάλλος Joseph Pitton de Tournefort έγραψε γι’ αυτή:
- «οι κάτοικοι της Σύρας διηγούντο εις εαυτόν ως πατροπαράδοτον οτι οι αρχαίοι Έλληνες εκκαθαρίζοντο εις τα ύδατα επί της Σύρου της σήμερον ομονάζομενης Πηγής, προτού μεταβώσιν εις την Δήλον προς λατρεία του Απόλλωνος»,
όσο για την Ελβετίδα Valérie Boissier, συνάντησε, στα 1848, σύγχρονες της νύμφες «με όμορφα μαύρα μαλλιά, μαζεμένα και τυλιγμένα με το μαντήλι πάνω στο κεφάλι, ξυπόλητες, με βήμα περήφανο, χαρακτηριστικά μεγάλα και όμορφα μάτια».
Γάτες παντού, κορίτσια πουθενά, εκείνο το ηλιόλουστο μεσημέρι του Δεκέμβρη του 2022, το νερό είναι όντως καθαρό αλλά όχι δροσερό, όπως το περιέγραψε η Boissier, ρίχνω μπόλικο στο πρόσωπο μου, συνέρχομαι, τίποτε δεν αποκλείει να πεθάνω ως Καθολικός, Protestant Μεθοδιστής ή και, φυσικά, Εβραίος, επί του παρόντος πάντως την βγάζω με την Δήλο:
- «το 90 π.Χ. κατοικούσαν περίπου 30.000 άνθρωποι, εκτός από τους Αθηναίους και τους Ρωμαίους, που αποτελούν την πλειονότητα του πληθυσμού, στη Δήλο κατοικούν άνθρωποι από την Πελοπόννησο, την Κεντρική και Δυτική Ελλάδα, τη Μακεδονία, τα νησιά του Αιγαίου, τη Θράκη και τον Εύξεινο Ποντο, την Ταυρική Χερσόνησο, την Τρωάδα, τη Μυσία, την Αιολίδα, την Ιωνία, τη Λυδία, την Καρία, τη Λυκία, τη Βιθυνία, την Παφλαγονία, τον Πόντο, την Καππαδοκία, την Πισιδία, την Παμφυλία, την Κιλικία, τη Συρία, τη Μηδία, την Κύπρο, την Αίγυπτο, την Κυρήνη, την Αραβία»,[2]
στο ίδιο νησί, στις 20 Ιανουαρίου του 2022, τρεις μουσικοί, o Αφροαμερικανός Jeff Mills, ο Ινδός-Γάλλος Prabhu Edouard και ο Jean-Phi Dary, Γάλλος με καταγωγή από την Γουιάνα, έδωσαν μια συναυλία που μεταδόθηκε με livestream σε μια παραγωγή του Onassis Foundation, κοινωφελές ίδρυμα με έδρα το Λος Άντζελες και γραφεία στην Νέα Υόρκη, την Αθήνα, και το Λιχτενστάΐν.
No comments:
Post a Comment