31.7.23

It's a cruel, cruel summer. Μια σεζόν στην Ακρόπολη.

 

 

METAMORPHOSIS

 

«Laughs, Lust & Sweat· πότε πότε κρύος» ανακεφαλαιώνω μια σεζόν στην Ακρόπολη, έχει μόλις λήξει.

Κάθομαι στο παγκάκι, στην οδό Θεωρίας, δίπλα από το ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στην Πλάκα,

Church of the Metamorphosis, γράφει η πινακίδα, as it happened,

στους ανακουφισμένους –έπειτα από την άρση των ταξιδιωτικών περιορισμών λόγω πανδημίας- Δυτικούς, τέλη της άνοιξης-αρχές καλοκαιριού,

προστέθηκαν, φθινόπωρο-αρχές χειμώνα, επισκέπτες προβληματισμένοι από τον πόλεμο στην Ουκρανία, ανήσυχοι για τον επερχόμενο «Ρώσικο χειμώνα»:

-        «δεν πιστεύω σε μια «καθαρή οικονομική discipline» από τους πολιτικούς παράγοντες, παράγοντες ισχύος, οι τελευταίοι εκλείπουν παντελώς από τις προκείμενες συγκρότησης της οικονομίας ως συστηματικής discipline, στην παρούσα συγκυρία, των μεγάλων πολιτικών αλλαγών στην κατανομή της ισχύος και στην διαπάλη των ανταγωνισμών που συμβαίνουν στον πλανήτη, δεν μπορούμε ποτέ να δείξουμε με συστηματικό τρόπο πως επηρεάζεται η οικονομία, τούτων λεχθέντων, μπορώ να πω ότι η παγκόσμια οικονομία μπαίνει σε μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο: υψηλός πληθωρισμός, υψηλά επιτόκια υψηλό χρέος, ενεργειακή κρίση και κρίση στην προσφορά (εφοδιαστική αλυσίδα)»[1].

 

 

*

Άβολο, μεταλλικό, αλλά τουλάχιστον με πλάτη, απ’ το παγκάκι εκείνο, έβλεπα την ίδια ταινία, καθημερινά, ξένους τουρίστες, σε ευφορία – είναι μεταδοτική,

η Αθήνα μεταμορφώνεται, its that time again! η πόλη είναι πλέον ταξιδιωτικός προορισμός·

θεωρητικά μιλώντας, επί της οδού Θεωρίας, αναμφισβήτητη η χαρά, για όσους τουλάχιστον έπαιρναν κατάκαρδα προ 20ετίας το γεγονός πως η πόλη ήταν απλά ένας σταθμός πριν τις διακοπές στο Αιγαίο, ο νους μας βέβαια, αρχές προς μέσα των 00’s, δεν πήγαινε στην φτωχοποίηση,

στο παρμπρίζ ενός αυτοκινήτου (ford fiesta του 1997) διακρίνω το ‘Overdub’, indie rock fanzine που πρωτοκυκλοφόρησε στα ‘90s, ανήκει σε μόνιμο κάτοικο της γειτονιάς, ατομική σημαδούρα μέσα στην θάλασσα του τουρισμού που αναδιατάσσει, συχνά διαταράσσει, την καθημερινότητα των ντόπιων,

τα ντεσιμπέλ ανέβηκαν, απ’ τις ταράτσες πληθαίνουν οι φωνές, αυξήθηκαν τα μαύρα mini van που μετά βίας πλοηγούνται στα στενά, όσο για τις τιμές, εκστασιάστηκαν.

 

 

***

 

-        "Top 100 cities that are recipients of corporate investment that is basically buying up pieces of those cities. A lot of this investment is simply storing capital that doesn’t have a better place to go, knowing that at one point or another these cities become very useful platforms for corporate actors and hence you can’t go wrong. On the other hand, it is literally the buying of urban land.

 

Athens s in the top 100 cities. It’s not at the top. Can this global corporate system afford to lose Athens? It can’t. Athens is coming back. How does it come back? And for whom?

Think of this whole region.

 

North Africa, all those cities out. Total crisis.

Cairo out.

Beirut in trouble.

Amman…mmm…

Damascus out.

Tel Aviv, with all the boycotts, a bit, mmm…

You have Istanbul.

And you have Athens.

Athens is very critical one, given the large geopolitics of the region.

When I look at Greece, I see a kind of a vanguard, partly because of the geopolitics."[2]

 

 

 

 

 

THE END

 

24.7.23

It's a cruel, cruel summer. Μια σεζόν στην Ακρόπολη.

 

 

1934

 

Βάρδια στην εξέδρα, κάθομαι για λίγο στο πεζούλι, βγάζω γυαλιά, φτιάχνω μαλλιά, βάζω γυαλιά, ετοιμαζομαι να σηκωθώ, στέκεται ακριβώς μπροστά μου·

είχε class, και λευκά σπαστά μαλλιά μέχρι τον ώμο, βραχύσωμη, αδύνατη, φορούσε ένα τιραντέ καλοκαιρινό φόρεμα, τα ρυτιδιασμένα της μπράτσα είχαν αρπάξει από τον ήλιο, καταπονημένη από την επίσκεψη, βγαίνει η φωνή τρεμουλιαστή, μιλάει μπερδεμένα αγγλικά, δυσκολεύομαι να καταλάβω, μου δείχνει μια φωτογραφία στο κινητό, ένα κομμάτι μάρμαρο με χαραγμένο πάνω του το «1934», στο φόντο αρχαιοελληνικές κολώνες,

ίσως κάποιος πρόγονος της να επισκέφθηκε την Αθήνα του Μεσοπολέμου, άφηναν ίχνη πίσω τους τότε ακόμη, αρχαία χαράγματα υπάρχουν και στους κίονες του Παρθενώνα, όσο για τον Λόρδο Βύρωνα, χάραξε το όνομα του στο ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο, ρίχνουμε μαζί μια γρήγορη ματιά στα γεμάτα χαρακιές του 19ου αιώνα, πιθανόν, μάρμαρα που ντύνουν το περβάζι της εξέδρας, «Nigel + Sue», «ΚΑΡΑΓΚΟΥΝΗΣ», γράμματα του Ελληνικού και του Λατινικού αλφαβήτου που τις κατατρόπωσε ο ήλιος, έπαψαν να σχηματίζουν λέξεις, δεν βρίσκουμε τίποτα.

 

Ζαλισμένος από τη ροή των επισκεπτών, τη βοή των τουριστών, κατεβαίνω από την εξέδρα, στέκομαι δίπλα από τα σκαλιά, κόσμος πάει και έρχεται, ενίοτε κάποιος κοντοστέκεται, να ρίξει μια ματιά στην αναμνηστική πινακίδα:

«Τη νύχτα της 30ής Μαΐου 1941, οι πατριώτες Μανώλης Γλέζος και Απόστολος Σάντας κατέβασαν τη σημαία των Ναζί κατακτητών από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης. Εντοιχίστηκε από την «Ενωμένη Αντίσταση 1941-1944″ το 1982».

H μπρούτζινη πλάκα, που τοποθετήθηκε έναν χρόνο μετά τον εκλογικό θρίαμβο του ΠΑ.ΣΟ.Κ., εγγράφει την αριστερά (την Αντίσταση) στο εθνικό αφήγημα, εκφράζει ταυτόχρονα τον αγώνα ενάντια στον ναζισμό, τον φασισμό, η Ακρόπολη εντάχθηκε στον κατάλογο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO το 1987.

 

 

*

“At the night of the 30th of May 1941, Greece was under occupation at that time, two young Greeks, risking their lives, climbed the hill through a cave and took down the Nazi flag…”

αποδίδω το νόημα της τιμητικής πλάκας (μια δεύτερη, στα αγγλικά, τοποθετήθηκε το 2020 έξω από την σπηλιά-δίοδο στην βόρεια κλιτύ της Ακρόπολης) σε έναν επισκέπτη, λευκός, casual, αθλητικός, κάτω των εικοσιπέντε ετών,

την είχα μεταφράσει, ως εκείνο το απόγευμα του Οκτωβρίου, λίγη ώρα πριν την δύση του ηλίου,

-        σε ένα ζευγάρι Ιταλών, καλοστεκούμενων συνταξιούχων, ψηφοφόρων της Κεντροαριστεράς με αντιφασιστικά αντανακλαστικά, οξυμένα δε, έπειτα από την εκλογή της Giorgia Meloni στην πρωθυπουργία·

-        δύο Γερμανούς, τρίτης ηλικίας, αποχώρησαν σκυθρωποί, ανήκαν στην γενιά της "Truth and Reconciliation Commission”·

-        δύο Αργεντινούς·

-        έναν ευγενέστατο Αμερικανό με προφορά του Νότου, Ρεπουμπλικάνο Προτεστάντη Βαπτιστή, είχε ζήσει και εργαστεί στην Ευρώπη δέκα και πλέον χρόνια, εξού και γνώριζε πως οι Έλληνες που ονομάτιζε η πλάκα ήταν “reds” – έβρισκε αδόκιμο, ομολογουμένως, τον όρο «κομμουνιστής πατριώτης»·

-        τέλος, έκανα πως μιλάω στον ασύρματο όταν Έλληνας με πολυκαιρισμένο μαύρο δερμάτινο μπουφάν και πρόσωπο στο οποίο σπάνια ακούμπαγε σαπούνι μονολογούσε δυνατά... «τους έκαναν και ήρωες… σιγά τους ήρωες!»

 

με άκουγε ανέκφραστος, ο νεαρός με την υπόγεια ένταση, έως ότου δηλαδή το πρόσωπο του προσβλήθηκε από πρόσκαιρη ακαμψία:

“what flag was here that night?”

“Nazi flag”,

“What flag?” ξαναρωτάει,

Nazi” επαναλαμβάνω αυθόρμητα, έσκασε η απάντηση σαν βόμβα.

 


 

***

Είχα σκόπιμα αποφύγει, όπως κάθε προηγούμενη φορά, να προσθέσω την λέξη “German” πριν από το “Nazi”, λόγοι λεπτότητας, ήταν επιπλέον μια συνειδητή προσπάθεια νοητικής αποσύνδεσης της δημοκρατικής Γερμανίας του 21ου αιώνα από τα χρόνια του εθνικοσοσιαλισμού, δεν την υπαγόρευε μια αυτολογοκριτική πολιτική ορθότητα, οι Γερμανοί, κατά γενική ομολογία, αντιμετώπισαν το Ναζιστικό παρελθόν τους με τόλμη και διαφάνεια, συνετέλεσε φυσικά ως προς αυτό το αποστρατιωτικοποιημένο καθεστώς της χώρας έπειτα από την Γερμανική ήττα σε δύο Παγκόσμιους Πολέμους,

αρνούμενος, αντανακλαστικά, να προσθέσω το "German" πριν από το "Nazi" επανέλαβα –αναπόδραστα- το "Nazi", αρχικά η απάντηση απέδωσε την ιστορική αλήθεια με σεβασμό στον συνομιλητή, ακολούθως λειτούργησε ως ανάρμοστη και επιθετική καφρίλα που αντί να αποκαθάρει τους Γερμανούς από το σκοτεινό παρελθόν κατά κάποιον μαγικό τρόπο απέδιδε συνολικά τον χαρακτηρισμό Ναζί σε όλους - όλοι δυσανασχέτησαν, από τους επισκέπτες που βρίσκονταν τριγύρω·

αν και δεν ήταν νεοναζί (σε αντίθεση με όσους προπαγάνδισαν -με μαρκαδόρο στις ανδρικές τουαλέτες- την οργάνωση Joy of Satan Ministries, το απόγευμα της 12ης Οκτωβρίου, ανήμερα της 78ης επετείου της απελευθέρωσης της Αθήνας από τους Ναζί) – ίσως Ούγγρος ένθερμος του κόμματος Jobbik, Ισπανός του Vox, ή Δανός του Danish People's Party,

επιχείρησε ωστόσο να τονίσει, άγαρμπα, άκομψα, non-politically correct, πως βρέθηκαν κάποτε οι Γερμανοί στην άκρη της πόλης, ως κατακτητές,

είχαμε συναντηθεί άλλωστε μέσα προς τέλη του Οκτώβρη του 2022...

 

...λίγες εβδομάδες μετά τoν ξαφνικό θάνατο του Nord Stream 2, την ύστατη γέφυρα της Γερμανορωσικής συνεννόησης (πολλά τα σενάρια, αδύνατο να αποκλειστεί η πιθανότητα να στούκαρε πάνω στον αγωγό ο Hvaldimir, η φάλαινα μπελούγκα-κατάσκοπος του Πούτιν[2]

κάποιους μήνες έπειτα από την επίσημη -διά στόματος Καγκελάριου Scholz- διακήρυξη επανεξοπλισμού της χώρας με τα 100δις ευρώ για την Bundeswehr – είχε προηγηθεί κατά τρεις μέρες η Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία,

δώδεκα χρόνια έπειτα από την χρεωκοπία της Ελλάδας, την συμβολική απαρχή της εποχής της επιθετικής Γερμανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη, πριν την

-        «συντριβή στο ουκρανικό των όποιων ονείρων της για ηγεμονία στην ΕΕ –εξυπηρετήθηκαν τόσο από την καλή οικονομική σχέση με τη Ρωσία όσο και με τις συνεχείς διευρύνσεις ανατολικά της ΕΕ που πάγωσαν τις διαδικασίες εμβάθυνσης αλλά και έδιναν χώρο στη γερμανική οικονομία»[3].

 

 

 

 

***

 

Oh Deutschland, Deutschland ϋber alles gas,

Romanticism and Classicism and Weimar,

Friedrich Nietzsche, Werner Herzog, Nina Hoss,

exceptional quality of mamagers, oh my gosh,

and great great great great great great

literature,

and yet, mysteriously, conspicuously, enough,

a complicated history.

 

 

 

 

 

 

 



[2]“We don’t know why he has sped up so fast right now,” said Sebastian Strand, a marine biologist with the OneWhale organisation, adding that it was particularly puzzling because the whale was moving “very quickly away from his natural environment”. “It could be hormones driving him to find a mate. Or it could be loneliness, as belugas are a very social species – it could be that he’s searching for other beluga whales.”

 https://www.theguardian.com/world/2023/may/29/suspected-russia-trained-spy-whale-reappears-off-swedens-coast