10.7.23

It's a cruel, cruel summer. Μια σεζόν στην Ακρόπολη.

 

 

WOMEN LIFE FREEDOM

 

 

“GYNAIKES ZOI ELEFTHERIA”

...αντιλαλούν οι φωνές των Ιρανών, βρίσκονται στον Άρειο Πάγο, η ώρα 18:18, για τους επισκέπτες και τους εργαζόμενους του αρχαιολογικού χώρου της Ακρόπολης τουλάχιστον, κόντευε μηδέν για ουκ ολίγους Ιρανούς,

-        τρεις εβδομάδες νωρίτερα, στις 14 Σεπτεμβρίου, είχαν ξεσπάσει οι διαδηλώσεις για τον θάνατο της Μάχσα Αμίνι - η νεαρή Κούρδισα πέθανε ενώ βρισκόταν υπό κράτηση, είχε συλληφθεί από την Αστυνομία Ηθών για παραβίαση του ισλαμικού κώδικα ενδυμασίας,

την ίδια στιγμή, στα Προπύλαια, ξεδιπλώνεται ένα πανό, WOMEN LIFE FREEDOM γράφει με κόκκινα γράμματα, το κρατούν δύο γυναίκες, η πρώτη είχε πρόσφατα κόψει δημοσίως τα μαλλιά της ως ένδειξη διαμαρτυρίας, η δεύτερη, μακρυμαλλούσα, χαμογελούσε. 

 

*

Μισή ώρα αργότερα, οι τελευταίοι επισκέπτες έχουν μόλις αποχωρήσει (το ωράριο της Ακρόπολης ακολουθεί την δύση του ηλίου), όσο για τους διαδηλωτές, βρίσκονται πλέον μπροστά από την κεντρική είσοδο του αρχαιολογικού χώρου,

η Παραξένη, το παρατσούκλι παράφραζε το Αριστοξένη, της το ‘χε κολλήσει ο Κρόνος, το επιμύθιο ενός άγαρμπου άδοξου πεσίματος,

-        πληθωρική, ερωτική, τσαμπουκαλού, κόρη αστυνομικού, μοναχοπαίδι, πολλές οι μεταθέσεις, φίλοι που εύκολα, σύντομα, γίνονταν αναμνήσεις, κάθε μετακόμιση και μπόλικες βαλίτσες, κουβαλούσε ρούχα, μπιχλιμπίδια, και καλλυντικά, κυρίως δε το βάρος του βλέμματος της επαρχίας προς μια κοκέτα που επρόκειτο να παντρευτεί και να χωρίσει δυο φορές -χωρίς να γίνει μάνα- μέχρι τα σαράντα, το χρώμα των μαλλιών της επέζησε των διαζυγίων, βαμμένα κόκκινα μαλλιά της Βουργουνδίας – δεν ήμουν ο τύπος της, δεν ήταν ο τύπος μου, διαολεμένα εύκολο το είχαμε να αφήσουμε τους τύπους,

κοιτάζει προς την πλευρά τους, μέσα από την κλειδωμένη συρόμενη καγκελόπορτα, διαβάζει τα πλακάτ τους - “no more dictatorship in Iran” / “women life freedom” / “your silence, the regimes violence”,

-        η σκέψη της βουτάει στο παρελθόν, ξεβράζεται, η Αριστοξένη, σε μια βραδιά του Ιουνίου του 2006, στο Δημοτικό Στάδιο της Ρόδου, όταν άνοιξε την συναυλία του Θέμη Αδαμαντίδη ερμηνεύοντας μεγάλες λαϊκές επιτυχίες, ΤΕΙ Φυσικοθεραπείας από σπουδές, τραγουδίστρια για τη φάση της, το χειροκρότημα των τριών χιλιάδων θεατών ήταν η ομορφότερη στιγμή της ζωής της έως τότε, παρέμεινε μια ξεχωριστή ανάμνηση που βρέθηκε «να τη μαγαρίσει ένας μαλάκας άντρας», όπως το έθετε η ίδια, κομμάτια ο κιθαρίστας στις δύο τα ξημερώματα, σεξουαλική παρενόχληση backstage,

 

η ζέστη έχει υποχωρήσει, τα ντεσιμπέλ και οι φωνές των Ιρανών, έχουν εξασθενήσει, ποδηλάτες της δημοτικής αστυνομίας, αστυνομικοί της ομάδας ΔΙ.ΑΣ., παρακολουθούν χαλαροί από απόσταση,

δεν το προσέχει κανείς, ούτε καν ο φύλακας με τον οποίο μοιράζονταν τη βάρδια (χάζευε ένα βίντεο στο YouTube, Ιρανές έκοβαν τούφες από τα μαλλιά τους σε μια πλατεία του Βερολίνου), αλλά ο ιδρώτας πολιορκεί το βαρύ μακιγιάζ στο πρόσωπο της Παραξένης,

αρπάζει τα κλειδιά από το φυλάκιο της εισόδου, ξεκλειδώνει το λουκέτο βιαστικά, σέρνει την πόρτα της εισόδου προς τα δεξιά, θα την κλείσει σε υπερένταση ο συνάδελφος της όταν η Παραξένη είχε φθάσει πια, στην απέναντι πλευρά, στις γυναίκες του Ιράν, οι οποίες,

πριν προλάβουνε να καταλάβουνε, τις προθέσεις μίας άγνωστης ορμητικής κοκκινομάλλας,

χραπ! με ένα ψαλίδι η Παραξένη αποχαιρετά extensions κερατίνης, θα την μιμηθεί ενστικτωδώς μια Ιρανοαφγανή, η φίλη της βγάζει το κινητό, θα γίνουν viral·

ενώθηκαν για μια στιγμή οι τύχες τους, της Leyla και της Αριστοξένης, προτού να χωριστούν ξανά:

-        η Ελληνίδα ψήφιζε λαϊκή δεξιά, οι Ιρανές ήταν λεσβίες, Μπαχάι Πίστης.

 

 

 

No comments:

Post a Comment